"Το μουλάρι", από τη συλλογή διηγημάτων του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου "Ο θησαυρός των Αηδονιών" (Εκδόσεις Γαβριηλίδη)

   Ήταν πολύ γέρος, είχε πια καμπουριάσει για τα καλά, αλλά διέμενε πάντα (φτενός, ολομόναχος) σ' ένα απομονωμένο καλύβι, στους πρόποδες του βουνού. Διασταυρωθήκαμε τυχαία στη Χώρα. Ανάβλεψε μόλις με είδε, έβγαλε αμέσως τον καλοκαιρινό του σκούφο και, σκύβοντας ακόμη πιο βαθιά:
  - Καλή σου μέρα, κυρ γιατρέ, μου λέει.
   Κάποιοι με κύτταξαν περίεργα, σχεδόν επιτιμητικά.
   Τον πλησίασα και του έτεινα το χέρι.
  - Τι κάνει ο Ιάσων; τον ρωτώ.
  - Μια χαρά, σε χαιρετάει, μου απαντάει.
   Βιάστηκε να φύγει, λίγο σαν να ντρεπόταν.
   Προχώρησα κι εγώ - κι έφερα στο νου μου εκείνη την απρόσμενη νυχτερινή του επίσκεψη, τον περασμένο Γενάρη, όταν (ζητώντας μου συνέχεια συγγνώμη και κλαίγοντας με αναφιλυτά) μου ζήτησε να πάω να δω τον Ιάσονα, το γέρικο μουλάρι του που πέθαινε.
  - "Κάτι θα καταλάβεις", επέμενε.
   Κι ύστερα, κατεβάζοντας το κεφάλι: "Ζήσαμε πάνω από τριάντα χρόνια μαζί, και θέλω να φύγω πριν από τον Ιάσων", πρόσθεσε ντροπαλά.

• ο Μεθόδιος Αργουμέντης αντέγραψε, διατηρώντας πιστά την ορθογραφία του συγγραφέα, και αφιερώνει το αφήγημα του Η.Χ.Παπαδημητρακόπουλου στα παιδιά του ΣΤ' 2 του 2ου Δημοτικού Σχολείου της Πεύκης.