Ο Βλάσης Μάρας, πέντε φορές πρωταθλητής Ευρώπης στο μονόζυγο, είναι ίσως ο τελευταίος μεγάλος Ελληνας αθλητής τής προ του 2004 εποχής.
Κατά συνέπεια, εκφράζει (όχι τόσο με δική του ευθύνη, αφού κάποιοι άλλοι τον έμαθαν έτσι) με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη νοοτροπία με βάση την οποία η Ελλάδα έγινε στον αθλητισμό ένα στρεβλό υποκατάστατο της Ανατολικής Γερμανίας.
ΟΙ απόψεις του, έτσι όπως καταγράφηκαν από τον Ανδρέα Μπέτση στο προτελευταίο φύλλο της «Κ.Ε.», έξι χρόνια μετά την έκπτωση αξιών του 2004, μόλις δύο μετά το σοκ από το ομαδικό ντοπάρισμα της Εθνικής άρσης βαρών και τώρα, εν μέσω της οικονομικής κρίσης που σαρώνει τη χώρα, ακούστηκαν περίπου σαν κακόγουστο αστείο.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, όμως, υπενθυμίζουν τη νοσηρή πορεία μιας χώρας που, αντί επί τόσα χρόνια να φροντίζει τις υποδομές, την παραγωγή και τον φυσικό της πλούτο, πράγματα δηλαδή που θα της εξασφάλιζαν το αύριο, ασχολήθηκε με το «φαίνεσθαι» μέσα από αμφιβόλου αξίας αθλητικά κατορθώματα, τα οποία βοηθούσαν στην προπαγάνδα και στον αποπροσανατολισμό από τα προβλήματα που μας έφεραν στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο.
ΑΝΑΠΟΛΕΙ ο Μάρας τις παλιές... καλές μέρες όταν μιλάει για «φθίνουσα πορεία του ελληνικού αθλητισμού από το 2004 και εντεύθεν» και όταν ζητάει «περισσότερα κίνητρα για τους αθλητές», χωρίς να διστάζει να προτρέψει τους αρμόδιους «αν δεν μπορούν, να κλείσουν το μαγαζί και να πάμε όλοι σπίτια μας»!
ΟΤΑΝ ο Μάρας μιλάει για κίνητρα, δεν αναφέρεται σε ηθικές απολαβές. Για λεφτά μιλάει και για θέσεις στο Δημόσιο, που τόσα χρόνια λειτουργούσαν ως δέλεαρ για να κυνηγήσουν τα Ελληνόπουλα νίκες, ρεκόρ και μετάλλια, τις περισσότερες φορές με τη βοήθεια της λεγόμενης «επιστημονικής υποστήριξης».
ΜΕΤΑ το κάζο του 2008 με την άρση βαρών, τα κίνητρα σωστά περικόπηκαν. Ομως, ο Μάρας διαπιστώνει ότι χωρίς κίνητρα «κανείς δεν δουλεύει με όρεξη. Κρίμα -λέει-, γιατί έχουμε αθλητές που θα μπορούσαν να φέρουν κι άλλα μετάλλια στη χώρα».
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ο Μάρας (και ο κάθε Μάρας...) δεν έχει αναλογιστεί ποτέ σε τι χρησίμευσαν στην Ελλάδα αυτά τα μετάλλια. Ποιοι τα εκμεταλλεύθηκαν και πόσους ενδεχομένως εξαπάτησαν μ' αυτά. Αλλά ούτε και υποψιάζεται ότι πρώτος πρώτος ο ίδιος μπορεί να έχει πέσει θύμα αυτής της υστερίας, χάριν της οποίας έφθασε στο σημείο να συγχέει την ευχαρίστηση που προκαλεί ο αθλητισμός με τη δουλειά και την επιβίωση των φυσιολογικών ανθρώπων.
"ΚΟΝΤΡΑ στις δυσκολίες -λέει- κάνουμε τη δουλειά μας, όσο μπορούμε καλύτερα, γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Αλλά με "μπράβο" και "συγχαρητήρια" μόνο, δεν ζει κανείς...»
«ΚΙΝΗΤΡΑ», «μαγαζί», «δουλειά», «μετάλλια», «επιβίωση»! Να με τι γέμισαν το μυαλό ενός καθ' όλα αξιόλογου νέου ανθρώπου οι αθλητικοί και οι πολιτικοί μας ηγέτες, στην προσπάθειά τους να προσφέρουν στον ελληνικό λαό όχι -φυσικά- άρτο, αλλά αμφιβόλου πιστότητας θεάματα...
ΚΑΙ μετά λέμε γιατί πτωχεύσαμε, όχι μόνον οικονομικά, αλλά πρωτίστως ηθικά...
Είναι αλήθεια ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα μας ήταν το πιο σημαντικό γεγονός της δεκαετίας 2000-2010. Και ήταν το πιο σημαντικό γιατί μια μικρή χώρα, σαν την Ελλάδα μας, κατάφερε και τους διοργάνωσε - και γι' αυτό καμαρώνουμε, αλλά και γιατί ταυτόχρονα μας έκανε να ντρεπόμαστε αφού πρωταθλητές μας θεωρήθηκαν ύποπτοι για χρήση αναβολικών και μια σκιά αμφισβήτησης της αξίας τους σκέπασε τις νίκες τους σε εκείνους τους αγώνες. Δυστυχώς αυτή η σκιά επιβεβαιώθηκε στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008. Οι περισσότεροι νικητές του 2004, μάλιστα όλη η ομάδα της άρσης βαρών, πιάστηκαν ντοπαρισμένοι.
Όλες οι τιμές και τα αξιώματα, τα προνόμια και οι διευκολύνσεις που χάρισε η πολιτεία για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στους ψευτο-νικητές, κατέρρευσαν...
Ξέρω ότι σ' αρέσουν τα σπορ και θα 'θελες να έχεις περισσότερο χρόνο να ασκείσαι και να προπονείσαι στο άθλημα που αγαπάς. Μπορεί την ίδια επιθυμία να έχεις και για τη μουσική και το τραγούδι, το χορό, την ηθοποιία. Άραγε θα ήθελες και η δουλειά σου να έχει σχέση με αυτές τις ασχολίες σου; Θα ήθελες να είσαι πρωταθλητής και πρωταθλήτρια, πρωταγωνιστής και πρωταγωνίστρια; Θα έκανες τα πάντα για να το πετύχεις;
Για γράψε και στείλε μου τις σκέψεις σου γι' αυτό το σοβαρό ζήτημα, μαζί με τη γνώμη σου για το άρθρο του δημοσιογράφου της "Ελευθεροτυπίας".
Είναι αλήθεια ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα μας ήταν το πιο σημαντικό γεγονός της δεκαετίας 2000-2010. Και ήταν το πιο σημαντικό γιατί μια μικρή χώρα, σαν την Ελλάδα μας, κατάφερε και τους διοργάνωσε - και γι' αυτό καμαρώνουμε, αλλά και γιατί ταυτόχρονα μας έκανε να ντρεπόμαστε αφού πρωταθλητές μας θεωρήθηκαν ύποπτοι για χρήση αναβολικών και μια σκιά αμφισβήτησης της αξίας τους σκέπασε τις νίκες τους σε εκείνους τους αγώνες. Δυστυχώς αυτή η σκιά επιβεβαιώθηκε στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008. Οι περισσότεροι νικητές του 2004, μάλιστα όλη η ομάδα της άρσης βαρών, πιάστηκαν ντοπαρισμένοι.
Όλες οι τιμές και τα αξιώματα, τα προνόμια και οι διευκολύνσεις που χάρισε η πολιτεία για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στους ψευτο-νικητές, κατέρρευσαν...
Ξέρω ότι σ' αρέσουν τα σπορ και θα 'θελες να έχεις περισσότερο χρόνο να ασκείσαι και να προπονείσαι στο άθλημα που αγαπάς. Μπορεί την ίδια επιθυμία να έχεις και για τη μουσική και το τραγούδι, το χορό, την ηθοποιία. Άραγε θα ήθελες και η δουλειά σου να έχει σχέση με αυτές τις ασχολίες σου; Θα ήθελες να είσαι πρωταθλητής και πρωταθλήτρια, πρωταγωνιστής και πρωταγωνίστρια; Θα έκανες τα πάντα για να το πετύχεις;
Για γράψε και στείλε μου τις σκέψεις σου γι' αυτό το σοβαρό ζήτημα, μαζί με τη γνώμη σου για το άρθρο του δημοσιογράφου της "Ελευθεροτυπίας".
