"Ο ψύλλος"
του Κωστή Παπαγιώργη
"Τον συναντώ στα αποδυτήρια του Καμπ Νου", γράφει ο Σαβιάνο, "ενός σταδίου τεράστιου, του τρίτου μεγαλύτερου στον κόσμο. Από τις κερκίδες ο Μέσι μοιάζει με κουκιδίτσα, ανεξέλεγκτη, ταχύτατη. Από κοντά είναι ένα αγόρι λεπτό, μα γερό, εξαιρετικά ντροπαλό, μιλά τα αργεντίνικα σχεδόν με ψιθυριστή φωνή, το πρόσωπό του γλυκό και καθαρό, δίχως ίχνος γένι. Ο "ψύλλος" αυτό είναι το παρατσούκλι του, έχει το ύψος και το σώμα παιδιού. Πράγματι όταν ήταν παιδί, γύρω στα δέκα, έπαψε να αναπτύσσεται. Η αυξητική ορμόνη ήταν ανεπαρκής".
Στην περίπτωση του μικρόσωμου Αργεντινού (τάπα δηλαδή) επαληθεύεται γι' ακόμη μία φορά η άποψη ότι τα φυσικά προσόντα οδηγούν στην επιτυχία, όπως και τα φυσικά κουσούρια. Πώς να συγκρίνουμε τον Κριστιάνο Ρονάλντο με τον Μέσι; Ο ένας είναι πρότυπο ποδοσφαιριστή, με γραμμώσεις, ικανό ύψος, κανονική υπερμηχανή ταχύτητας, δυναμισμού και τεχνικής - ο άλλος πάλι έπασχε από μια σπάνια μορφή νανισμού. Στα έντεκα έφτανε το ένα μέτρο και σαράντα εκατοστά / τέρμα το ποδόσφαιρο. Οι γιατροί του έδωσαν ελπίδες συστήνοντας κάποια θαυματουργή ορμόνη. Από κει και πέρα παρενέβη η Μπαρτσελόνα. Ανέλαβε την ακριβή θεραπεία του "ψύλλου", επένδυσε πάνω του και ο κοντοπίθαρος έφτασε τελικά το ένα κι εξήντα. Στη συνέχεια, εκείνος οφείλει να αναπτύξει το προσωπικό ποδοσφαιρικό του αλφάβητο / να κάνει το κουσούρι του προσόν, να υποκαταστήσει τις εναέριες προσπάθειες με τις επίγειες, να μετατρέψει τα προσόντα των αντιπάλων οπισθοφυλάκων σε μειονεκτήματα, να επαληθεύσει τέλος πάντων το μύθο των αμαζόνων, οι οποίες έκοβαν το ένα τους στήθος για να τοξεύουν καλύτερα. Ας δούμε, λοιπόν, πώς επιτίθεται και βρίσκει το στόχο αυτός ο νανόσωμος επιθετικός.
Πριν απ' όλα το "ώμος με ώμο" δεν ισχύει στην περίπτωσή του. Ο Μέσι περνάει "κάτω" απ' το ταμείο. Ο Φάμπιο Καναβάρο, για παράδειγμα, αδυνατεί να τον τζαρτζάρει όπως τον Κριστιάνο, διότι ο "ψύλλος" έχει σε ταχύτητα ότι του λείπει σε μπόι. Άρα θα πρέπει να τον μαρκάρει και να τον ανατρέψει εκτός περιοχής. Συμπέρασμα: ο Μέσι έγινε διάσημος για τον περίτεχνο τρόπο που "πατάει" περιοχή, εκεί όπου κάθε ανατροπή ισοδυναμεί με την εσχάτη των ποινών. Το μυστικό του - δηλαδή το πέρασμα της γραμμής στην επανορθωτική περιοχή - ακολουθεί την εξής μέθοδο. Πλαγιοκοπεί την άμυνα εκτός περιοχής και μόλις βρει την ευκαιρία να μπει στην περιοχή αρχίζει να μετακινεί την μπάλα με ένα (καταδικό του) μυτάκι χάρη στο οποίο κάνει τον αμυντικό (που είναι σωματώδης συνήθως) να χάνει το βηματισμό του και να σκέπτεται αμλετικά: να τον ρίξω ή να μην τον ρίξω; Σε αμφότερες τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο - είτε πέναλτι είτε σουτ στο πλεχτό. Τα εννιά στα δέκα τέρματα που επιτυγχάνει οφείλονται σε αυτήν την ευρεσιτεχνία / πριν από το σουτ γίνονται μικρές προωθήσεις και παραπλανητικά μυτάκια. Όπως ξέρουμε, όσο ζυγώνει ο επιθετικός το αντίπαλο τέρμα τόσο τέρμα μεγαλώνει, είναι τυχαίο ότι ο "ψύλλος" - αυτός ο "μικρός" - κατά κανόνα σουτάρει σε "μεγάλο" τέρμα;
