To κακόφαγο παιδί και η Eurovision Tης Μαριαννας Τζιαντζη Παρακολουθώντας την περασμένη εβδομάδα τις βραδιές της Eurovision, θυμήθηκα το «κακόφαγο παιδί», αυτό που αρνείται ή βαριέται να φάει ή που φεύγει για το σχολείο νηστικό και που θα ήταν ευτυχισμένο αν τρεφόταν αποκλειστικά με κόκα κόλα και γαριδάκια. Ενα κακόφαγο βρέφος ή νήπιο είναι ο εφιάλτης των γονιών του, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι αυτοί ονειρεύονται ένα «μωράκι άσπρο και παχύ της μάνας του καμάρι». Κάποτε έμενα σε μια πολυκατοικία όπου το ασανσέρ ήταν διαρκώς κατειλημμένο, καθώς ένας παππούς και ο τρίχρονος εγγονός του έκαναν την κατακόρυφη διαδρομή ισόγειο - 5ος όροφος αλέ-ρετούρ. Ο παππούς, με ένα μπολ αλεσμένη τροφή στο ένα χέρι και τον μπόμπιρα στο άλλο. Εκείνη τη μαγική στιγμή που το παιδικό δαχτυλάκι πατούσε το κουμπί, ο μικρός, που ήταν πετσί και κόκαλο, καταδεχόταν να ανοίξει λίγα χιλιοστά το στόμα του και να δεχθεί μισή κουταλιά φαγητό. Υπάρχουν και χειρότερα και όλοι, λίγο-πολύ, τα έχουμε δει στην παραλία ή σε πάρκα. Φαίνεται ότι στον παιδαριώδη κόσμο της Eurovision, οι τηλεθεατές αντιμετωπίζονται σαν να ’ταν κακόφαγα παιδιά. Δεν τους αρκεί ένα πιάτο φαγητό, δηλαδή το ίδιο το τραγούδι, αλλά χρειάζονται και δράση επί σκηνής. Και να ’ταν μόνο τα μπαλέτα, τα φωνητικά, τα κοστούμια και οι κομμώσεις... Η Ουκρανία επιστράτευσε μια ταλαντούχα καλλιτέχνιδα που συνόδευσε οπτικά το τραγούδι σχεδιάζοντας στην άμμο, ενώ το σχέδιο προβαλλόταν μεγεθυμένο σε μια γιγαντοοθόνη. Ο τηλεθεατής δεν ήξερε τι να πρωτοπροσέξει: την τραγουδίστρια ή την εικαστική παρέμβαση; Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί στη Eurovision του 2008, όταν ο διάσημος πατινέρ Γ. Πλουσένκο έθεσε τη δεξιοτεχνία του στις υπηρεσίες του Ρώσου τραγουδιστή Ντ. Μπιλάν. Φέτος η Τουρκία συμμετείχε με ένα συμπαθητικό ροκ τραγούδι. Πίσω από τον τραγουδιστή βρισκόταν ένα κλουβί σε σχήμα γιγάντιου αυγού, εντός του οποίου δεν υπήρχε ένας μικρούλης Τυραννόσαυρος Ρεξ, αλλά ένα κορίτσι-λάστιχο, σαν και αυτά που βλέπουμε στο τσίρκο. Το φυλακισμένο κορίτσι έκανε θαυμαστά πράγματα, π. χ., έφερνε τις πατούσες του στα αυτιά του, με αποτέλεσμα ο τηλεθεατής, αντί να προσέχει το τραγούδι, πρόσεχε τι συνέβαινε πίσω από τα κάγκελα του κλουβιού. Υποτίθεται ότι τα χορευτικά ή τα ακροβατικά υπηρετούν το τραγούδι, όμως σε αρκετές συμμετοχές συνέβαινε το αντίστροφο. Ναι, η Eurovision είναι κυρίως εικόνα, είναι θέαμα, όμως επισήμως παραμένει «διαγωνισμός τραγουδιού», δεν έχει ακόμα μετονομαστεί σε μουσικοχορευτικά καλλιστεία. Υποτίθεται ότι ο μπουχτισμένος, ο «κακόφαγος» Ευρωπαίος τηλεθεατής χρειάζεται διάφορα μπιχλιμπίδια όχι για να ανοίξει το στοματάκι του, αλλά για να τεντώσει τα αυτιά του και να ακούσει το τραγούδι παρακολουθώντας την έκφραση και την κίνηση του ερμηνευτή, όπως συνέβη, π. χ., πέρυσι με τη Γερμανίδα Λένα Μέγιερ, όπως ΔΕΝ συνέβη φέτος με το φλύαρο, βαριά στολισμένο και άλλο τόσο κούφιο νικητήριο άσμα του Αζερμπαϊτζάν. Eurovision: Κάθε πέρσι και καλύτερα... |
 | ||||||||||
