Επειδή απ' όλα πρέπει να μαθαίνουμε, διαβάστε το παρακάτω κείμενο του κ. Γιάννη Τριάντη, πολιτικού σχολιαστή της "Ελευθεροτυπίας". Παρ' ότι πολιτικός σχολιάζει και συγκρίνει δύο ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού (ο κ. Τριάντης είναι μάλλον ΑΕΚτζής) που είχαν μια διαφορετική εξέλιξη στην σταδιοδρομία τους. Όσο κι αν σας παραξενεύει, ένα χρήσιμο συμπέρασμα κρύβεται κάτω απ' αυτό το άρθρο - χρήσιμο για τη ζωή όλων μας! Αγοριών και κοριτσιών - μην το προσπεράσετε λοιπόν!

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

«Και ανθ' ημών ο Γουλιμής!»*

Με τον Γιάννη Τριάντη

Ο Βύντρα θα μπορούσε να είναι ένας καλός τετρακοσάρης ή ένας συνεπής σεκιουριτάς.

Μπορεί και άγρυπνος φύλακας στην Παιανία. Κι όμως, αυτός ο ατάλαντος ποδοσφαιριστής εξελίχθηκε με πολλή δουλειά και απίστευτη στωικότητα και υπομονή σε απαραίτητο για την ομάδα του και μόνιμος στις επιλογές της Εθνικής... Απέναντι, ο Σεϊταρίδης -ένας από τους πιο ταλαντούχους μπακ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας- βρίσκεται κιόλας στο λυκόφως της καριέρας του, άχθος* για την ομάδα του και αποπομπαίος...

Ο Βύντρα δεν ευτύχησε να γεννηθεί ταλαντούχος. Αλλά επειδή η φύση -ο μεγαλοδύναμος να πεις;- προνοεί να κρατάει ισορροπίες, προίκισε τον Βύντρα με άλλα χαρίσματα. Πείσμα, υπομονή, στωικότητα και απόλυτη αφοσίωση στη δουλειά είναι στοιχεία που βρίσκεις και σε ανθρώπους που έχουν την ευλογία του ταλέντου. Αλλά λίγοι από αυτούς τα αξιοποιούν. Οι περισσότεροι επαναπαύονται στις φτερούγες της «θείας δωρεάς» και συνήθως περιφρονούν τα εν λόγω στοιχεία. Αντίθετα, οι στερημένοι από αυτό το δώρο τα έχουν ευαγγέλιο και οδηγό τους. Ξέρουν ότι χωρίς αυτά δύσκολα θα επιβιώσουν. Ετσι και ο Λουκάς Βύντρα...

Οταν πήγε στον Παναθηναϊκό για να καλύψει το κενό του Σεϊταρίδη, οι περισσότεροι χαμογελούσαν ειρωνικά. Και με το δίκιο τους. Σαν να βλέπεις έναν καλοσχηματισμένο κορμό δέντρου, που προσπαθούσε να κοντρολάρει την μπάλα και να δώσει μια μπαλιά στα δυο μέτρα και δεν μπορούσε. Ετρεχε όμως ασταμάτητα και προσπαθούσε. Ηταν τα μοναδικά του προσόντα. Αλλά δεν ήταν αρκετά για να αποφύγει την μήνιν** της εξέδρας και τα δηκτικά σχόλια των εφημεριδογράφων. Ομως ο Βύντρα δεν πτοήθηκε. Η επιβιωτική φλόγα συντήρησε αναμμένο το καντήλι της παρουσίας του στα γήπεδα. Και επιβραβεύθηκε. Με πολλή δουλειά, με ζήλο, πάθος και απόλυτη αφοσίωση...

Στον αντίποδα, ο Σεϊταρίδης βυθίστηκε στους αφρούς του ταλέντου του. Και πνίγηκε ποδοσφαιρικά. Λένε ότι ευθύνεται και η δυναστική παρουσία του πατέρα του. Αλλά η λογική λέει ότι ο Σεϊταρίδης είναι άξιος της σημερινής μοίρας του, προσωπικά. Κανένας δεν ευθύνεται για την ήσσονα προσπάθεια, τα γλεντοκόπια και την «καλή ζωή» στη Ρωσία και την Ισπανία.*** Αυτά έχουν τίμημα. Γιατί η φύση ξέρει να κρατάει ισορροπίες...

..........................................................................


*: Είναι φράση που είπε ο Χ. Τρικούπης, πρωθυπουργός της Ελλάδας στα τέλη του 19ου αι. όταν απέτυχε να βγει βουλευτής και τη θέση του την πήρε ένας ασήμαντος πολιτευτής ονόματι Γουλιμής.

*:άχθος= δυσβάσταχτο βάρος

**:η μήνις= η οργή

***: είναι γνωστό ότι στον Γιούρκα Σεϊταρίδη άρεσαν τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα ξενύχτια, και γενικώς η "γλυκιά ζωή", κι ό,τι άλλο απαγορευμένο για τη ζωή ενός επαγγελματία αθλητή που κάνει και πρωταθλητισμό. Μην ξεχνάτε πως ήταν βασικό στέλεχος της Εθνικής ομάδες στο Euro του 2004.  

Σχόλιο του Μεθόδιου Αργουμέντη: Ανάρτησα το σχόλιο του καλού δημοσιογράφου της "Ε"  για δύο λόγους: α) επειδή παρ' ότι πολιτικός δημοσιογράφος γράφει και για το ποδόσφαιρο κάθε Τρίτη στην εφημερίδα του, που σημαίνει ότι καλό είναι να ασχολούμαστε και να ενημερωνόμαστε για όλα, με μέτρο,  αφού έτσι αποκτούμε γενική μόρφωση που μας βοηθάει, με τη σειρά της, να έχουμε μια σφαιρική αντίληψη της ζωής και β) επειδή η σύγκριση της εξέλιξης των δύο ποδοσφαιριστών δείχνει ότι ταλέντο ακαλλιέργητο, παραμένει ταλέντο καθηλωμένο στις πρώτες επιτυχίες του, ενώ η συνεχής προσπάθεια μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερα αποτελέσματα που μπορούν να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Μήπως λέει κάτι αυτό που αφορά και τη ζωή μας, σχολική και εξωσχολική;