Πρόκειται για ένα μεγάλης ιστορικής και αισθητικής αξίας τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη: μιλάει για το Γραφείο Ασφαλείας στην οδό Μπουμπουλίνας - αυτό είναι το Σφαγείο - όπου επαγγελματίες βασανιστές πάσχιζαν να αποσπάσουν ομολογίες για (κομμουνιστική, οπωσδήποτε) συνωμοσία κατά της 'Επανάστασης" των Συνταγματαρχών. Στην ταράτσα γίνονταν τα βασανιστήρια και η διαβόητη "φάλαγγα". Ο "Αντρέας "του τραγουδιού δεν είναι άλλος από τον μετέπειτα δήμαρχο Υμηττού και πολιτικό Ανδρέα Λεντάκη (που πέθανε το 1997 σε ηλικία 62 ετών) ένα από τα στελέχη της προδικτατορικής και λεγόμενης γενιάς του "114".
jiagogina
Στίχοι-Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο
μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ
είμαι θρεφτάρι μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο
σήμερα εσύ αύριο εγώ
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει
σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μες στις καρδιές μας αρχιναέι το πανηγύρι
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα
μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ
πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα
τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ
Που πάει να πει
σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή
βαστάω γερά, κρατάω καλά
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό
