Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το εισαγωγικό σημείωμα που υπάρχει πριν από το κείμενο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη "Η εξέγερση" που φιλοξενείται στο Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων για την Ε' και την ΣΤ' τάξη Δημοτικού (σ. 223-225, ΟΕΔΒ):
"Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε την κορυφαία αγωνιστική πράξη του ε λ λ η ν ι κ ο ύ λ α ο ύ στην περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας (1967 - 1974). Οι φοιτητές των Ανώτατων Σχολών της Αθήνας, με αφορμή δικά τους αιτήματα για καλύτερες σπουδές, κατέλαβαν το Πολυτεχνείο κατά το τριήμερο 15-17 Νοεμβρίου 1973 και ξ ε σ ή κ ω σ α ν τ ο λ α ό σε μεγάλη αντιδικτατορική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα να πέσει το στρατοκρατικό καθεστώς, που με τη βία είχε καταλάβει την εξουσία. Μ' αυτή τους την πράξη συγκίνησαν τον κόσμο. Η χούντα έστειλε αστυνομικές δυνάμεις και τεθωρακισμένα, που κατέπνιξαν το μεγάλο αυτό ξεσηκωμό στο αίμα..."
* ( οι υπογραμμίσεις με τα αραιά γράμματα είναι δικές μου)
Διαβάζω λοιπόν και αναρωτιέμαι, καλά μου φιλαράκια, ποια είναι η εντύπωση σας για εκείνες τις μέρες. Αναρωτιέμαι, δηλαδή, αν φτάνει σε εσάς η αληθινή εικόνα για εκείνα τα τραγικά γεγονότα.
Και εξηγούμαι: Η Αθήνα το 1973 είχε περίπου 3 εκατομμύρια κατοίκους. Αν θεωρήσουμε τουλάχιστον το 1/3 ενεργό πληθυσμό (ηλικίας από 21 ετών και πάνω, δηλαδή αυτούς που σπουδάζανε ή εργάζονταν), τότε μπορούμε να φανταστούμε έναν ξεσηκωμό ενός εκατομμυρίου ανθρώπων; Θα μπορούσε να σταθεί η χούντα και να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο, αν ξεσηκώνονταν ένα εκατομμύριο άνθρωποι; Φυσικά και όχι. Ποια είναι η αλήθεια λοιπόν;
Το καλοκαίρι του 1973 η χούντα υπό τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο θέλησε να μεταλλαχθεί σε ένα καθεστώς ελεγχόμενης δημοκρατίας. Οι περισσότεροι πολιτικοί της πριν το 1967 "κολοβής" δημοκρατίας,* δεν είχαν αντίρρηση και αντίθεση για μια τέτοια μεταλλαγή. Πολλοί απ' αυτούς μάλιστα είχαν αρχίσει κάποιες συζητήσεις με το χουντικό καθεστώς. Ωστόσο, οι φοιτητές των ανώτατων σχολών της Αθήνας (ή καλύτερα το πιο δυναμικό τους κομμάτι), αρνήθηκαν οποιαδήποτε συνεννόηση με το δικτατορικό καθεστώς. Είχαν προηγηθεί, εξ άλλου. και τα γεγονότα της Νομικής τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς, οπότε και η χούντα είχε δείξει τις πραγματικές της προθέσεις. Έτσι, οι φοιτητές απόλυτα αντίθετοι σε κάθε ιδέα και πρόταση για συμβιβασμό με το καθεστώς, προχώρησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση που ήταν αυθόρμητη και ανεξάρτητη από τις ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων που δρούσαν είτε φανερά είτε παρασκηνιακά είτε παράνομα σε σχέση με τη "νομιμότητα" της δικτατορίας. Με αυτήν την έννοια, ήταν η ρ ω ι κ ή η εξέγερση των φοιτητών, γιατί έγινε π α ρ ά και χ ω ρ ί ς την στήριξη των πολιτικών, πολλοί εκ των οποίων ακόμα και σήμερα ζουν και έχουν λόγο για τη μοίρα της πατρίδας μας και του λαού μας.
Και ο λαός μας; Από την 21η Απριλίου του 1967 και μετά, δεν ξεπέρασαν τις 10 με 15 χιλιάδες αυτοί που αντιστάθηκαν ενεργά και φανερά στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Για σκεφθείτε το, 10 με 15 χιλιάδες σε συνολικό πληθυσμό 8 - 9 εκατομμυρίων Ελλήνων εκείνη την εποχή, ή έστω, σε 4 - 5 εκατομμύρια ενεργού πληθυσμού. βγάζοντας έξω τους ανήλικους και τους γέρους! Θα μπορούσε η χούντα να σταθεί στην εξουσία, αν της αντιστέκονταν 2 ή 3 εκατομμύρια λαού; Ούτε ένα 24ωρο! Αυτό είναι το παράπονο, ο πόνος και ο βαθύς καημός όσων αντιστάθηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, έχασαν τους δικούς τους σ' αυτά τα επτά χρόνια, που το γελοίο και φρικαλέο καθεστώς της χούντας "χάλασε" τους ανθρώπους, την πατρίδα και τον τόπο μας.
Οι λόγοι; Πολλοί και διαφορετικοί. Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση, φιλαράκια! Προς το παρόν αφουγκραστείτε με την ψυχή σας ένα τραγούδι ύψιστης ανθρώπινης, αγωνιστικής, ηθικής και πνευματικής αξιοπρέπειας του Διονύση Σαββόπουλου...
ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΛΕΞΙΣ
Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή
Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ
ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΛΕΞΙΣ
Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή
Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ
*: Δες και την ανάρτηση της 7/11/10 με τον τίτλο "Μια χαραμάδα φως σ' ένα σκοτάδι που φάνταζε παντοτινό...". Εκεί εξηγούμε τον όρο "κολοβή" δημοκρατία.
