Σινεμά στο σχολείο

•    «ΕΓΩ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ» (IO NON HO PAURA)

     Ιταλική ταινία   του Γκαμπριέλε Σαλβατόρες (2003)

·        Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου

     Όλα ξεκινάνε  καλοκαίρι, σε μια ερημική περιοχή της Ν. Ιταλίας, όπου ο Μικέλε παίζει ξένοιαστα  με τους φίλους του σ’ ένα ερειπωμένο σπίτι. Αφού παίξουν, παίρνουν το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Όμως η μικρή αδελφή του Μικέλε έχει χάσει τα γυαλιά της. Ο Μικέλε γυρίζει στο ερείπιο να τα βρει. Έξυπνος, γενναίος αλλά και περίεργος ανακαλύπτει, μαζί με τα γυαλιά, έναν λάκκο που τον σκεπάζει μια παλιά λαμαρίνα. Την ανασηκώνει και… ένα ανθρώπινο πόδι ξεπροβάλλει κάτω από μια παλιά κουβέρτα! Τρομαγμένος ο Μικέλε, τρέχει γρήγορα με το ποδήλατό του στο σπίτι του. Βράδυ, και ο Μικέλε δε θα πει τίποτα ούτε στην αδελφή του, ούτε και στους γονείς του. Την άλλη μέρα το πρωί, ξαναπηγαίνει στον λάκκο, ανασηκώνει τη λαμαρίνα, ρίχνει μέσα μια μικρή πέτρα, τίποτα· ξαναρίχνει κι άλλη, πάλι τίποτα. Την τρίτη φορά, ένα παιδί λερωμένο, πληγωμένο και με κλειστά μάτια είναι μπροστά στα τρομαγμένα μάτια του Μικέλε. Το βάζει ξανά στα πόδια… Δεν λέει τίποτα πάλι σε κανέναν, το βράδυ πέφτουν όλοι για ύπνο, ενώ ο Μικέλε κάτω από τα σεντόνια αρχίζει να γράφει μια δική του ιστορία για το παιδί μέσα στο λάκκο. Την άλλη μέρα το πρωί, ο Μικέλε ξανά εκεί. Μια λεπτή και βραχνή φωνή να λέει «Διψάω!» και ο Μικέλε βρίσκει στο έρημο σπίτι έναν κουβά, βάζει καθαρό νερό από ένα βαρέλι, το κατεβάζει στο λάκκο και το παιδί πίνει. «Πεινάω!», λέει τώρα το παιδί στο λάκκο. Την άλλη μέρα μέσα κι ο Μικέλε μ’ ένα καρβέλι ψωμί. Γνωρίζεται πια από κοντά με τον Φιλίππο. «Είμαστε ίδιοι», διαπιστώνουν κι οι δύο. Ο Μικέλε γυρίζει στο σπίτι του· κάποιοι παράξενοι φίλοι του πατέρα του είναι εκεί. Τι άραγε να θέλουν;…

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ

                                                                    By Veronique, la cinephile

•       «LITTLE MISS SUNSHINE»

        Αμερικανική ταινία του Τζόναθαν Ντιβάιν (2006)

·        Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου

     Μια τρελή τρελή οικογένεια - με έναν μπαμπά να έχει «ψωνιστεί» με τη «Μέθοδο των 9 βημάτων» για να είσαι νικητής και όχι χαμένος (winner και όχι looser, κι εμείς τους χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους για τους πετυχημένους και αποτυχημένους του σήμερα), με τον ομοφυλόφιλο θείο Φρανκ που μόλις έχει σωθεί από την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε μετά το χωρισμό του από τον αγαπημένο του, τον ναρκομανή παππού που έχει φύγει από τον οίκο ευγηρίας που τον καταπίεζε, τον έφηβο γιο Ντουέιν που έχει δώσει όρκο σιωπής μέχρι να περάσει στη Σχολή Ικάρων, τη μαμά που προσπαθεί να  ισορροπήσει τους τέσσερις άντρες της οικογένειας – συνοδεύει την μικρή Όλιβ στην Καλιφόρνια για να συμμετάσχει στα καλλιστεία «Little Miss Sunshine»! Όλοι μαζί σ’ ένα βαν Φολκσβάγκεν, μέσα στη ζέστη ενός καλοκαιρινού σαββατοκύριακου, διασχίζουν από τ’ ανατολικά προς τα δυτικά τις ΗΠΑ, για να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο της μικρής Όλιβ. Στην αρχή του ταξιδιού, ο συμπλέκτης (το ντεμπραγιάζ) του βαν χαλάει, ο Ντουέιν ανακαλύπτει ότι έχει αχρωματοψία, ο παππούς…    

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ

                                                              Από την Αντιγόνη, το «δουδουνάκι»

• Είδαμε σινεμά και το κουβεντιάζουμε…

John Selalmaz: Να πω απ’ την αρχή, ότι μας άρεσε η ιδέα να δούμε ταινία στο σχολείο, πρώτον, γιατί μας αρέσει να βλέπουμε ταινίες και δεύτερο, το σπουδαιότερο, μας άρεσε που δε θα είχαμε μάθημα. Την πρώτη ταινία να πω ότι δεν τη φχαριστήθηκα και πολύ, γιατί τα ανέκδοτα του Νίκου και του Γιώργου είχαν πολύ πλάκα! Να μην τα πολυλογώ, οι μεγάλοι έχουν απαγάγει το μικρό Φιλίπο για να βγάλουν πολλά λεφτά, ο μικρός Μικέλε ανακαλύπτει το παιδί σ’ ένα λάκκο και με τη βοήθεια της τύχης το σώζει. Πολύ περιπλοκισμένη ταινία…!

NicK, «ο περιπλοκισμένος»: Εντάξει, μπορεί να μην προσέχαμε στην αρχή, αλλά και οι δυο ταινίες αξίζανε, γιατί είχαν ένα μήνυμα να μας δώσουν, ότι «τα λεφτά δεν είναι το παν στη ζωή», όπως πίστευαν οι μεγάλοι και στις δυο ταινίες που είδαμε.

Έλπη: Κάθε ταινία έχει τη δική της υπόθεση και τη δική της σκέψη. Εγώ όμως θα σας πω ποια με εντυπωσίασε περισσότερο. Η ταινία «Εγώ δεν φοβάμαι» μου άρεσε περισσότερο, μ’ έκανε να μείνω με το στόμα ανοιχτό, γιατί είχε δράση, περιπέτεια, μυστήριο, φόβο και καθώς την έβλεπες είχες συνεχώς το ερώτημα τι θα συμβεί παρακάτω. Η ιστορία με μια οικογένεια που απήγαγε παιδιά για να παίρνει λεφτά, μ’ έκανε να νιώσω πώς είναι να ζεις φτωχικά και πώς μπορείς να επιβιώσεις σε αυτά που μπορούν να συμβούν στη ζωή σου.

George, the a.b. boy: Οι δυο ταινίες είναι εντελώς διαφορετικές η μία από την άλλη. Η μία είναι δράμα (η ιταλική) και η άλλη κωμωδία (η αμερικάνικη).

George, “the Hummer”: Εκτός, βέβαια, από τη βασική ομοιότητα ότι οι μεγάλοι θέλουν ν’ αποκτήσουν γρήγορα και εύκολα λεφτά.

Blackmilk: Και οι δύο οικογένειες έχουν δύο παιδιά (ένα αγόρι, ένα κορίτσι), ενώ και οι δύο θέλουν να τα οικονομήσουν…

George, the a.b. boy: Ναι, με διαφορετικό τρόπο στην κάθε ταινία, με τον παράνομο τρόπο της απαγωγής και του εκβιασμού στην ιταλική, με τον γρήγορο και εύκολο, αλλά νόμιμο, τρόπο της συμμετοχής σε παιδικά καλλιστεία, στην αμερικανική.

Δάφνη «Ντουμίδου»: Εμένα πάντως μου άρεσε περισσότερο το «Εγώ δε φοβάμαι», γιατί οι διαφορετικοί κόσμοι των μικρών και των μεγάλων, ενώ στη μέση της ταινίας διασπώνται και αποχωρίζονται, στο τέλος, έστω με δραματικό τρόπο, ξαναενώνονται.  Και μου άρεσε περισσότερο και για ένα άλλο λόγο: γιατί οι κεντρικοί ήρωες ανήκουν σε μια φτωχή οικογένεια, όπως είναι οι περισσότερες στον κόσμο, και γι’ αυτό το λόγο τη θεωρώ πιο αληθινή, πιο κοντά στην αληθινή ζωή.

ZetOni: Και το «Little Miss Sunshine», κατά τη γνώμη μου, θέλει να δείξει τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, αλλά επιλέγει να τα   δείξει μ’ έναν κωμικό τρόπο, που τον προτιμώ, γιατί πιστεύω ότι το γέλιο είναι ο καλύτερος τρόπος να περάσεις μηνύματα για τη ζωή.

Veronique, la cinephile: Ναι, είναι αστεία η αμερικάνικη ταινία, αλλά στιγμές-στιγμές υπάρχει και μια λύπη. Η λύπη και η αγωνία για το τι θα γίνει μετά είναι συναισθήματα που σου δημιουργούν και οι δύο ταινίες παρ’ ότι είναι διαφορετικές στο σύνολό τους. Δραματική θα χαρακτήριζα την ιταλική, κωμική την αμερικάνικη.

Έλενα, «το καθαρματάκι»: Τώρα θυμήθηκα ότι και οι δύο ταινίες έχουν και λίγες βρισιές, εντάξει, μην το κάνουμε θέμα, τόσα ακούμε κάθε μέρα, αυτές οι βρισιές θα μας χαλάσουν; Εγώ, πάντως, γέλαγα καθώς τις άκουγα, κι εσείς οι υπόλοιποι, νομίζω. Για να ξαναγυρίσουμε στην κουβέντα για το μήνυμα, εγώ ένα έχω να πω: «Παιδιά, ζήστε την παιδική σας ηλικία! Μεγαλώνοντας, μεγαλώνουν και τα προβλήματα!»

Catherine Cross: Βέβαια! Οι οικογένειες των δύο ταινιών είναι διαφορετικές, γιατί τα παιδιά της ιταλικής ταινίας σε σχέση με αυτά της αμερικανικής, χαίρονται την παιδική τους ηλικία ζώντας στο χωριό, ενώ τα άλλα της αμερικανικής, ζώντας στην πόλη, βιάζονται να μεγαλώσουν έχοντας χάσει την παιδικότητά τους. Η Όλιβ θέλει να συμμετάσχει στα καλλιστεία - και να γίνει αύριο μοντέλο; - ενώ η Μαρία παίζει ακόμη με τις κούκλες της. Ο Μικέλε προσπαθεί να σώσει το συνομήλικό του Φιλίππο που γνώρισε το καλοκαίρι και που κινδυνεύει, σκεπτόμενος μόνο τις αμέσως επόμενες μέρες, σχεδόν το τώρα δηλαδή, ενώ ο Ντουέιν τηρεί όρκο σιωπής μέχρι να γίνει πιλότος, σκεπτόμενος αυτός το μακρινό μέλλον του επαγγέλματος που θα κάνει!

Έλενα «το καθαρματάκι»: Επικοινωνώντας δηλαδή περισσότερο  με τον κόσμο των μεγάλων, που είναι κόσμος της δουλειάς, της καριέρας και του χρήματος, και όχι της ξεγνοιασιάς και του παιχνιδιού που είναι ο κόσμος των παιδιών.

Αντιγόνη, «το δουδουνάκι»: Κόσμος αγνός και αθώος, χωρίς μπελάδες.

Νίκος “Pepper”: Μπελάδες για την εύκολη και γρήγορη απόκτηση χρήματος, που στο τέλος οι μεγάλοι δεν το καταφέρνουν.

Νίκος, «ο περιπλοκισμένος»: Και στις δύο ταινίες οι μεγάλοι την πατάνε…

Blackmilk: Αφού η μία οικογένεια ήταν ληστές και η άλλη είχε παππού, θείο, μπαμπά και τα δυο παιδιά όλους προβληματικούς. Μόνο η μαμά, στην αμερικάνικη ταινία, ήταν λογική.

John Selalmaz: Μπλέκουν σε μπελάδες γιατί δε θέλουν να ανήκουν στους χαμένους, είναι χαρακτηριστική η εμμονή του πατέρα στο «Little Miss Sunshine».

George, the a.b. boy: Ε, Αμερικάνοι είναι αυτοί, πιστεύουν ότι οι χαμένοι δεν αξίζουν τίποτα!
Jοhn Selalmaz: Εδώ θέλω να πω ότι με εντυπωσίασε η αμερικάνα μαμά που ήταν τόσο ψύχραιμη. Αν ήταν η μαμά μου στη θέση της, όλοι οι ηθοποιοί θα είχαν φάει τουλάχιστον 7 παντόφλες στο κεφάλι.

Αντιγόνη, «το δουδουνάκι»: Οι ρόλοι, θέλεις να πεις…

John Selalmaz: Ναι, εννοείται οι ρόλοι… Να προσθέσω εδώ και μια άλλη σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δυο ταινίες. Η υπόθεση της μιαςδιαδραματίζεται στη Νότια Ιταλία, ενώ της άλλης στην Αμερική, δύο χώρες, δύο περιοχές καλύτερα, που έχουν μεγάλες διαφορές στο επίπεδο ζωής των ανθρώπων τους.     

ZetOni: Βέβαια, η Νότια Ιταλία είναι η πιο φτωχή από τις άλλες περιοχές της υπόλοιπης Ιταλίας.

 Έφη Ajax: Αξίζει εδώ να σημειώσουμε το διαφορετικό περιβάλλον όπου συμβαίνουν οι δυο ιστορίες. Στην ιταλική ταινία τα παιδιά ζουν στην επαρχία, σε αγροτικό περιβάλλον, όπου το καλοκαίρι τα παιδιά πάνε όπου θέλουν και όποτε θέλουν, ενώ στην αμερικανική ζουν στις πόλεις όπου έχουν διαφορετικές εμπειρίες και ερεθίσματα. Έχει νομίζω κι αυτή η διαφορά τη σημασία της.