Ελευθεροτυπία, Τρίτη 31 Μαΐου 2011
Οπισθοχώρηση
Σημαντικότερη και από το αποτέλεσμα του προχθεσινού δεύτερου τελικού του μπάσκετ θεωρώ την υπαναχώρηση του Ντούσαν Ιβκοβιτς και ορισμένων παικτών του Ολυμπιακού από την προσπάθεια εκπολιτισμού των αιωνίων ντέρμπι, που ξεκίνησε από την αρχή της περιόδου με λαμπρά -για τέσσερα ματς- αποτελέσματα.
Η ΑΠΟΨΗ ότι η διαιτησία αδίκησε τον Ολυμπιακό και ως εκ τούτου ήταν αδύνατο να μην υπάρξει αντίδραση, δεν ευσταθεί ως δικαιολογία. Γιατί εκ των προτέρων ήταν γνωστό ότι μια τέτοια προσπάθεια, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία των δύο κουμπάρων προπονητών, Ομπράντοβιτς και Ιβκοβιτς, δεν θα μπορούσε να στεφθεί με επιτυχία χωρίς θυσίες και υπερβάσεις αυτού του τύπου.
ΤΟ συμπέρασμα που βγαίνει, λοιπόν, είναι ότι ακόμα και προσωπικότητες του μεγέθους ενός Ιβκοβιτς στις δύσκολες στιγμές δεν μπορούν να αποφύγουν τις δοκιμασμένες και εύκολες συνταγές, οι οποίες λειτουργούν, τελικά, προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που είχαν χαράξει.
ΤΟ «γιατί» νομίζω ότι έχει να κάνει με προσωπικούς εγωισμούς και άμεσα συμφέροντα, που αποδεικνύονται ισχυρότερα από τους οποιουσδήποτε μακροπρόθεσμους ευγενείς στόχους, ενδεχομένως μάλιστα και από προσωπικές σχέσεις ή φιλίες πολλών ετών.
ΜΙΑ έκπτωση αξιών παρατηρήθηκε, όμως, και στη συμπεριφορά παικτών που τυγχάνουν μιας γενικότερης αποδοχής, λόγω του μέχρι σήμερα αθλητικού και κοινωνικού τους βίου. Και δεν μιλάω, βέβαια, για τον μονίμως εριστικό και απρόβλεπτο Τεόντοσιτς, που λίγο έλειψε να τινάξει το παιχνίδι στον αέρα. Αλλά για τους δικούς μας Σπανούλη και Μπουρούση, που δεν είχαν δώσει ανάλογες αφορμές μέχρι τώρα.
ΘΑ σταθώ στη δήλωση του πολύ αγαπητού μου Γιάννη Μπουρούση, που πέρυσι, με κίνδυνο της υγείας και του συμβολαίου του, προσέφερε τις υπηρεσίες του στην εθνική ομάδα, παρά τις περί του αντιθέτου υποδείξεις του Ολυμπιακού.
«ΔΕΝ ξαναπαίζω -είπε- στην Εθνική γιατί η ομοσπονδία (που είναι υπεύθυνη για τους διαιτητές) δεν σέβεται την προσπάθειά μου».
ΜΙΑ δήλωση που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως εκβιασμός, του τύπου «δώστε μου το πρωτάθλημα αν θέλετε να ξαναπαίξω στην Εθνική», αλλά επειδή γνωρίζω τον παίκτη είμαι βέβαιος ότι δεν είναι έτσι.
ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ; Οχι. Απλά παιδικές ασθένειες οι οποίες έρχονται στην επιφάνεια λόγω της ανασφάλειας που νιώθουν οι πρωταγωνιστές του έργου που βιώνουμε. Μια ανασφάλεια που δεν έχει να κάνει μόνο με το χρήμα και τη φήμη, αλλά και τις αντιδράσεις των φανατικών, οι οποίοι καιροφυλακτούν.
ΓΙΑΤΙ, πολύ απλά, οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμα την εμπιστοσύνη των οπαδών τους και παίζουν με τις πλάτες τους συνεχώς ακάλυπτες. Σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους, οι οποίοι αποθεώνονται ακόμα και όταν συμβεί να χάσουν από τους ερυθρόλευκους μέσα στην έδρα τους!
ΚΑΙ νομίζω ότι πρωτίστως το γεγονός αυτό καθορίζει την αγωνιστική, αλλά και τη γενικότερη συμπεριφορά και των δύο, καθώς και την έκβαση των κρίσιμων αγώνων.
