Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Η Ελλάδα, χώρα ποιητών*...




ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ  

Ένα ποίημα του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ μελοποιημένο από την Μαρία Βουμβάκη (βλ. και άκου το [α] κλιπ) και από τον Μιχ. Τρανουδάκη (τραγουδάει η Αφροδίτη Μάνου, [β] κλιπ)




[ α ]



ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ


Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω


Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο


Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες 


Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι


Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
πού ναν' η αγάπη για να πάω


Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο




[ β ]


   *: Από σήμερα λέω να ξεκινήσουμε  μια καινούρια ετικέτα που θα έχει σχέση με την μελοποιημένη ποίηση. Με ποιήματα δηλαδή που Έλληνες και ξένοι μουσικοί τραγούδησαν θέλοντας ν' αναδείξουν τη μουσικότητα που αυτά τα δημιουργήματα λόγου έκρυβαν μέσα τους. 
   Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εμφάνισής του στη γη, ο άνθρωπος εξέφρασε τα αισθήματά του με τραγουδισμένη ποίηση... Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο, τα πρώτα ποιήματα που έφτιαξε ο άνθρωπος ήταν τραγούδια που συνόδευαν τις ασχολίες της καθημερινότητάς του. Τραγούδια σκάρωνε όταν δούλευε στα χωράφια, όταν κωπηλατούσε στη θάλασσα, στις λίμνες και στα ποτάμια, τραγούδια όταν πήγαινε η μια φυλή να πολεμήσει την άλλη, τραγούδια σκάρωνε για να υμνήσει τον έναν ή τους περισσότερους θεούς του, τραγούδια για να κοιμίσει το παιδί του, τραγούδια για τους γάμους του, τραγούδια για να θρηνήσει την απώλεια των αγαπημένων του νεκρών. Μην ξεχνάτε ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, από τα πρώτα ποιήματα της δικής μας αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας , τραγουδιόνταν από τους αοιδούς με τη συνοδεία λύρας.
   Είναι αλήθεια ότι το σχολείο μας, από τα πρώτες μέχρι τις τελευταίες βαθμίδες του (νηπιαγωγείο μέχρι λύκειο) περιστασιακά μόνο και μέσα από μια στεγνή διαδικασία μάθησης καλλιεργεί τη σχέση μας με την ποίηση. Το be school in Greece με την καινούργια ετικέτα του φιλοδοξεί απλώς να βοηθήσει στην απόλαυση της ποίησης από τα παιδιά και των τριών βαθμίδων της εκπαίδευσης και το να τραγουδάμε τα ποιήματα είναι μάλλον ένας πιο ελκυστικός τρόπος από το να τα αναλύουμε και να τα προσεγγίζουμε ως γνώση ή σαν πληροφορία.
   Αρχίζουμε λοιπόν με ένα "καλοκαιρινό" ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979) που μελοποίησαν πρώτα ο Μιχάλης Τρανουδάκης (1979, παρακαλώ!) και μετά η Μαρία Βουμβάκη (2006). Αλήθεια, ποια προσπάθεια σας άρεσε περισσότερο; Ποια νομίζετε ότι ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του ποιήματος; Για γράψτε μου την προτίμησή σας. Καλά να περάσετε τις υπόλοιπες μέρες του καλοκαιριού!