Η Εθνική της Γερμανίας, καθρέφτης της νέας ζωής
Η τελευταία γραμματέας του Χίτλερ λέει κάπου στα απομνημονεύματά της ότι τα όσα πίστευε για τις θεωρίες του φίρερ κλονίστηκαν, όταν κατάλαβε πως όσα της έλεγε, για τον τρόπο που θα αναγκάζονταν να ζήσουν οι Γερμανοί στην περίπτωση που το Τρίτο Ράιχ έχανε τον πόλεμο, δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα που αντιμετώπισε.
Η σημερινή πραγματικότητα της Γερμανίας καθρεφτίζεται στην εθνική της ποδοσφαιρική ομάδα. Οχι ένας και δύο, αλλά δέκα από τους παίκτες δεν είναι «καθαροί» Γερμανοί. Ο Κακάου έχει καταγωγή από τη Βραζιλία. Ο Κλόζε, ο Ποντόλσκι και ο Τροχόφσκι είναι μετανάστες από την Πολωνία. Ο Αόγκο είναι από Νιγηριανό πατέρα. Ο Μπόατενγκ από Γκανέζο. Ο Οζίλ και ο Τάσκι γεννημένοι από Τούρκους γονείς. Ο Κεντίρα από πατέρα Τυνήσιο. Και ο Μαρίν παιδί των βομβαρδισμών της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.
Το πιο συγκλονιστικό απ' όλα: Ο προπονητής της εθνικής ομάδας είναι καραπατενταρισμένος Γερμανοεβραίος: Ιωακείμ Λεβ!
Το γεγονός προκαλεί εντύπωση, επειδή ακριβώς συμβαίνει στη Γερμανία. Και οι Ελβετοί, ας πούμε, παρουσιάζουν παρόμοια εθνική ομάδα και οι Γάλλοι έχουν ελάχιστους «καθαρόαιμους» Γάλλους μέσα, αλλά εκεί το βλέπουν σαν κάτι συνηθισμένο, παρά τις κορόνες που είχε βγάλει κάποτε ο ακροδεξιός Λεπέν, χωρίς κανένας να του δώσει ιδιαίτερη σημασία.
Το θέμα είναι, λοιπόν, ότι συμβαίνει στη Γερμανία. Και το ακόμη πιο εντυπωσιακό, ότι κανένας, μα κανένας, όχι απλά δεν ενοχλείται, μα ούτε καν ασχολείται. Ούτε οι τηλεοράσεις ούτε οι εφημερίδες ούτε οι ακραίοι πολιτικοί ούτε ο κόσμος. Ειδικά ο απλός κόσμος έχει αφομοιώσει τόσο πολύ και θεωρεί στον υπερθετικό συμπατριώτες του όλους αυτούς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που δεν δίνει καμιά σημασία σ' αυτό που (περισσότερο εμείς οι απ' έξω) σχολιάζουμε.
Θα έχετε δεί πιθανότατα στην τηλεόραση δηλώσεις απλών ανθρώπων στον δρόμο: «Εχουμε την καλύτερη Γερμανία όλων των εποχών». Ή «παίζουμε το καλύτερο ποδόσφαιρο». Στέκονται μόνο στην μπάλα που βλέπουν. Δεν νιώθουν καμιά ανάγκη να δώσουν εθνικιστικές, ή ρατσιστικές προεκτάσεις στο φαινόμενο. Τους φτάνει που είναι παιδιά της γερμανικής ποδοσφαιρικής σχολής και νοοτροπίας.
Δεν νοιάζονται για τα χρώματα, τις θρησκείες και τις άλλες ιδιαιτερότητες που θα μπορούσαν να κρύβονται κάτω από τη φανέλα. Κανένα πρόβλημα (ας πούμε) που ο Μπόατενγκ της Γκάνας είναι αδελφός του δικού τους Μπόατενγκ από άλλη μάνα και έπαιξαν αντίπαλοι οι δυο τους στο μεταξύ τους παιχνίδι.
Ολα αυτά, όταν 65 χρόνια πριν χάθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, πολλές φορές σε συνθήκες φρίκης, για να «αποδειχθεί» ότι οι Γερμανοί είναι «καθαροί», «ανώτεροι», «ξεχωριστοί» και «πάνω απ' όλους».
Κι είναι τώρα οι ίδιοι οι γιοι και τα εγγόνια εκείνων, που καταλαβαίνουν πόσο σαχλαμάρες θεωρίες ήταν όλα αυτά, ή πόσο όμορφα ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο.
Η εκδίκηση της ίδιας της ζωής...
