«To Walk or Not to Walk?... That is (the) Education...» (Σκέψεις μετά από δυο βόλτες στο Ναύπλιο) της Σοφίας Ελευθεριάδη (http://argolika.gr, 22 Μαΐου 2015)

...........................................................

«To Walk or Not to Walk?... That is (the) Education...» (Σκέψεις μετά από δυο βόλτες στο Ναύπλιο)

(http://argolika.gr, 22 Μαΐου 2015)

της Σοφίας Ελευθεριάδη, Εκπαιδευτικoύ (Σχολή Φιλοσοφικής, τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας , ΕΚΠ)

Ας μου επιτραπεί η χρήση - ευελπιστώ, επιτυχής - της πιο θλιμμένα αναπάντητης φιλοσοφικής αναρώτησης του διάσημου Άμλετ "To Be or not to Be...That is the Question..."- "Nα Ζει κανείς ή να μη Ζει...ιδού η Απορία...", αλλά η αφήγηση της μικρής - πλην, όμως, αξιοπρόσεκτης - μικρής μας ιστορίας, φαντάζομαι ότι θα δικαιώσει τον τίτλο της!

Όλα ξεκίνησαν πολύ απλά - όπως και σχεδόν τα πάντα στην Εκπαίδευση: η υλοποίηση ενός Προγράμματος με θέμα την Τοπική Ιστορία, για το Στ2 του 4ου Δημοτικού Σχολείου Ναυπλίου, από την εμπνευσμένη δασκάλα τους, Μαρία Κουκουβέ, σχεδιάστηκε και από τις δυο μας με τέτοιο τρόπο, ώστε κάποιες γοητευτικά κρυμμένες γωνιές της πόλης μας να γίνουν τα σημεία επαφής ανάμεσα στους μαθητές μας και στο παρελθόν του Ναυπλίου, που, όλοι αγαπάμε αλλά, δυστυχώς, δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να το ζήσουμε μέτρο-μέτρο, σε διαδρομές που απέχουν παρασάγγας από τα πασίγνωστα τουριστικά μονοπάτια που μονοπωλούν το ενδιαφέρον χρόνια τώρα.

Ευέλικτη η ομάδα μας και στις δύο - υπέροχες, κατά γενική ομολογία - βόλτες μας: εγώ, τα παιδιά, μαμάδες που, μετά από ανοιχτή πρόσκληση του τύπου "όσοι πιστοί, προσέλθετε ", πολύ ευχάριστα περπάτησαν μαζί μας, σακίδια πλάτης, τσαντάκια, φωτογραφικές μηχανές, tablets, κινητά με πολλά megapixels, μπάλες βόλεϊ και ποδοσφαίρου, αθλητική περιβολή!
Στην πρώτη βόλτα μας βάλαμε στόχο - φωτογραφικό και γνωστικό- τις θαυμάσιες Κρήνες της πόλης μας: τη Μαρμαρένια Βρύση, αυτήν πίσω από την Πυροσβεστική, τις δυο στην πλατεία πριν από τον Άγιο Σπυρίδωνα και, τέλος, αυτήν πίσω από το Τριανόν - την οποία, ευτυχώς πετύχαμε πριν βανδαλιστεί (και καθαριστεί, φυσικά, αργότερα ). Με αρωγό το βιβλίο "ΚΡΗΝΕΣ", (εκδ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ), των φιλτάτων συναδέλφων Φιλολόγων Μπαρδάκου Λευτέρη και Τότσικα Αλέξη, περπατήσαμε ένα γεμάτο δίωρο, παρακαλώ, όχι απλά αγόγγυστα, αλλά πολύ πολύ ζωηρά!

Στη δεύτερη βόλτα μας, στόχοι ήταν οι Πλατείες μας και λεπτομέρειες Ιστορικών και μη κτιρίων -πολύτιμος ξεναγός η ακούραστη κυρία Τίνα Γκιόλα, θησαυρός γνώσεων κι επικοινωνιακό ταλέντο στην περιγραφή και την περιήγηση: πλατεία Δημαρχείου, Άη- Γιώργη, Άγγελου Τερζάκη, Φιλελλήνων, Συντάγματος - και ρόπτρα, πινακίδες, μπαλκόνια...

Εννοείται, πως, μετά από κάθε μία περιήγηση, προσφιλέστατος προορισμός η πλατεία Συντάγματος, για κουβεντούλα, ξεκούραση, χαλάρωση και καφεδάκι οι μεγάλοι - για ξεκούραση-παιχνίδι-λουκουμάδες οι μικροί! Εκ των ων ουκ άνευ, το διαρκές ζουζούνισμα των "εξερευνητών" μπροστά από κάθε σημείο ξενάγησης- και η κούραση, κούραση: Σερνόμασταν μέχρι να φτάσουμε σχολείο πριν χτυπήσει το κουδούνι για σχόλασμα!

Στο "δια ταύτα", τώρα, λοιπόν!:

Κανένας δεν αμφισβητεί τη δύναμη της Βιωματικής πλευράς της Γνώσης- πολλώ δε μάλλον, μία εκπαιδευτικός. Οι μέρες που ακολούθησαν στο σχολείο, όμως, μετά από κάθε μία περιήγηση, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι οι πασίγνωστες ευαίσθητες κεραίες που όλοι ξέρουμε ότι διαθέτουν τα παιδιά, λειτουργούν Ά-ΨΟ-ΓΑ όταν μπορούν να παρακολουθήσουν όχι in vitro αλλά in vivo τη θεσπέσια Μαθησιακή Διαδικασία: κυριολεκτικά "ψάξαμε" να βρούμε την κρήνη πίσω από την Πυροσβεστική- μέχρι κι εγώ μπερδεύτηκα, εγώ, που, όντας πιτσιρίκι προσχολικής ηλικίας, από εκεί ακριβώς περνούσα και χοροπηδούσα όταν πήγαινα με τη μητέρα μου Αρβανιτιά για μπάνιο!: ασφυκτικά πνιγμένη από περικοκλάδες που τις έδιναν μια παραμυθο-ονειρική διάσταση, αλλά αθέατη από μάτια που διψούν να δουν όχι-μόνο -τα- τετριμμένα... Τίποτα δεν μας έδειχνε το δρόμο γι' αυτή, παρά μόνο το πείσμα μας να τη βρούμε- ε, μια τέτοια βρύση δε μπορεί να εξαφανίζεται αυτοβούλως και αυτοδικαίως! Δεν έχει το δικαίωμα, δηλαδή, όχι τίποτ' άλλο!

Η κρήνη πίσω από το Τριανόν έγινε επίσης θέμα συζήτησης: τη βρήκαμε, ευτυχώς, στη γνωστή, καθαρή της μορφή! Όμως, κάποια παιδιά πέρασαν από εκεί το μεσοδιάστημα της βανδαλο-εικαστικής παρέμβασης(!) και αμέσως, όχι μόνο το συζήτησαν στην τάξη με το βαθμό οικειότητας που χαρακτηρίζει αυτούς που, όταν γνωρίζουν την ιστορία ενός ανθρώπου ή αντικειμένου λίγο βαθύτερα από τους άλλους γύρω-ή έτσι πιστεύουν- θεωρούν προσωπική ευθύνη τους την προστασία του, αν "αδικηθεί" με κάποιο τρόπο, αλλά, συγκρίνοντας το Πριν και το Μετά, ένοιωσαν ΚΑΙ αγανάκτηση για την Καταστροφή. Και, φυσικά, δεν μπορώ να σας περιγράψω την ανακούφιση στη διαπίστωση κατά τη δεύτερη βόλτα μας- είχε, εν τω μεταξύ, καθαριστεί η κρήνη- όταν τη βρήκαν όπως την είχαν καταρχήν αφήσει!

Για καιρό, λοιπόν, θυμόμασταν στην τάξη, πράγματα που είδαμε στο δρόμο μας, που μετρήσαμε με τα βήματά μας κι ας σκοντάψαμε κάμποσες φορές όταν το βλέμμα έτρεχε σε κάποιο μπαλκόνι, κάποια σκεπή, ένα καμπαναριό!

Είδαμε οτι, ναι, βρε αδερφέ, ΔΕΝ χωράει ΚΑΙ ο πεζός ΚΑΙ το αυτοκίνητο στο δρόμο μπροστά από τον Άγιο Σπυρίδωνα!

Οτι υπάρχουν κάτι τοίχοι που υψώνονται θεόρατοι και θεόψηλοι και ΔΕΝ πέφτουν λόγω δόμησης, δίπλα στον Άη Γιώργη!

Οτι όλο το παλιό Ναύπλιο είναι γεμάτο λεπτομέρειες ενός παρελθόντος που είναι Παρόν -και λιθαράκι λιθαράκι αποσυντίθεται εξ ων συνετέθη,... από Άγνοια; από Αδιαφορία; Aπό κάτι, τέλος πάντων, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε εμείς οι Μεγαλύτεροι σε ηλικία -και να ατσαλωθούν εναντίον του οι Μικρότεροι!

Πόσο πολύ πιο εύκολα είναι όλα όταν η Πράξη και η Θεωρία και η Διασκέδαση γίνονται άμεσα αλληλοεξαρτώμενες και καταλήγουν σε Γνώση!..

Ναι, ΚΑΤΙ παραπάνω ήξεραν οι Περιπατητικοί Φιλόσοφοι, κατά πως φαίνεται...