.......................................................
Απαγορεύοντας τη Χρυσή Αυγή
Την πρώτη φορά που την
κορόιδεψαν στο σχολείο δεν το είπε πουθενά. Ντράπηκε. Δεν το είπε ούτε
την επόμενη. Δηλαδή κάτι ψέλλισε στη μάνα της, αλλά κι εκείνη δεν έδωσε
και τόση σημασία. Και μια μέρα της πήραν τη τσάντα της και την πέταξαν
σε ένα κάδο σκουπιδιών. Και μια άλλη της έσκισαν το βιβλίο της ιστορίας.
Και μια άλλη της πέταξαν κουτάκια από αναψυκτικό. Την πέτυχαν στην
πλάτη. Την πόνεσαν. Πάλι.
Και μια μέρα ξύπνησε κι είχαν περάσει επτά χρόνια. Επτά χρόνια σιωπής και πνιγμένων λυγμών στο μαξιλάρι. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τη μισούσαν τόσο. Πουτάνα. Βρωμιάρα. Παλιοαλβανή. Καριόλα. Σίχαμα. Γαμημένη. Παλιόμουνο.
Δεν έχει ούτε ένα φίλο από το σχολείο. Έχουν περάσει έτη φωτός από τότε, είναι πια 35 χρονών γυναίκα, όμως αυτές οι λέξεις κάνουν τη φωνή της να κομπιάζει. Οι σπουδές και τα πτυχία της , η επαγγελματική της καταξίωση δεν έχουν κατευνάσει εκείνον τον πόνο. Το ξέρει πως θα τον έχει για πάντα μέσα της «σουβενίρ, κόμπλεξ, κινητήριο δύναμη, όπως θες πες το…».
Η «λογική» του ρατσισμού ανήκει στη λίστα με όλα αυτά που το μυαλό μου δεν μπορεί να καταλάβει. Το να θεωρεί κάποιος ότι είναι ανώτερος, ότι ανήκει σε μια φυλή/ράτσα/παρέα εκλεκτών είναι λάθος, αλλά οκ ας υποκριθώ/δεχτώ ότι είναι δικαίωμά του. Το να θεωρεί όμως ότι αυτό το δικαίωμα τού δίνει το επιπλέον δικαίωμα να κρίνει/ταπεινώνει/ορίζει τη ζωή όλων όσων θεωρεί κατώτερούς του είναι λάθος.
Και το βρίσκω τρελό να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι κι όχι μια γραφική μειοψηφία, που πείθονται πως για τα χάλια της δικής τους ζωής φταίνε οι «ξένοι» και πως αυτοί οι «ξένοι» πρέπει να βγούνε από τη ζωή μας με κάθε τρόπο γιατί στην τελική «εμείς δεν τους καλέσαμε να έρθουν στη χώρα μας» οπότε σιγά μη σεβαστούμε τα δικαιώματά τους.
Φυσικά και έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τον υπερπλυθησμό μεταναστών στη χώρα μας και φυσικά είναι τεράστιο και σοβαρό και ζωντανό πρόβλημα μιας και αφορά την άμεση καθημερινότητά μας - το ζω από πρώτο χέρι- όμως δεν ξέρω κατά πόσο λύνεται ένα πρόβλημα με προβληματικές αντιλήψεις.
Σιχαίνομαι τη Χρυσή Αυγή εντούτοις δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν στην απαγόρευσή της και μάλιστα με κάθε τρόπο. Οι απαγορεύσεις τέτοιας νοοτροπίας και βάσης με φοβίζουν όσο και η ίδια η ΧΑ. Το να κάνει η πολιτεία στην Χ.Α αυτό που κάνει η Χ.Α σους μετανάστες, να χρησιμοποιεί δηλ. όχι και τόσο καθαρούς τρόπους για να την ξεφορτωθεί, μόνο άγχος κι αβεβαιότητα μου προκαλεί. Θεωρώ πως το ζητούμενο δεν είναι να μην υπάρχει η Χρυσή Αυγή στα χαρτιά και στη Βουλή, το ζητούμενο είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται «χρυσαυγίτικα», που θεωρούν πως είναι σωστό, έντιμο και πατριωτικό να εκτονώνεται ο θυμός τους, ή ο πόνος τους, ή τα κομπλέξ τους πάνω σε εξαθλιωμένους ανθρώπους. Αν η πολιτεία δεν προστατέψει τα δικαιώματα των αλλοδαπών, δεν λύσει το απαράδεκτο θέμα της υπηκοότητας και των αδειών παραμονής εδώ και τώρα (απορώ πως κάποιοι πολιτικοί καμάρωναν με τη λύση-πασάλειμμα, τύπου Γιάννης Αντετοκούνμπο, αντί να ντρέπονται), δεν επιβάλλει τους νόμους και από τις δύο πλευρές, η νοοτροπία δεν θα αλλάξει. Είναι σημαντικό να υπάρξουν θεσμοί που θα δημιουργήσουν και θα αναδείξουν μια δυναμική αντιρατσιστική παιδεία και κουλτούρα κι όχι μέτρα που απλώς θα μεταφέρουν τις ψήφους εκεί που βολεύει... Δεν θεωρώ ότι αυτό το 10% της Χρυσής Αυγής είναι απλώς και μόνο «θυμωμένοι πολίτες». Φοβάμαι πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του 10% είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη βία και τις ρατσιστικές θέσεις τη Χ.Α, που γουστάρουν αυτήν την άθλια μαγκιά, που ακόμα κι αν δεν υπάρχει Χ.Α για να την ψηφίσουν θα συνεχίσουν να πιστεύουν σε αυτήν. Θα συνεχίσουν να μισούν τα παιδιά των αλλοδαπών στα σχολεία της γειτονιάς τους. Και θα συνεχίσουν να μαθαίνουν και στα παιδιά τους να τα μισούν και να τα σιχαίνονται. Να τα κοροϊδεύουν, να τους σκίζουν τα βιβλία, να τους πετάνε κουτάκια αναψυκτικών στην πλάτη...
ΥΓ.: Η Μίλβα γεννήθηκε στην Αλβανία και ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν 10 χρονών. Τελείωσε την ιατρική και έφυγε στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια ζει κι εργάζεται ως χειρουργός στις ΗΠΑ. Από το χειρουργικό της τραπέζι έχουν περάσει αρκετοί Έλληνες. Κι επειδή ο θεός έχει μια παράξενη, δική του, αίσθηση δικαίου, ίσως κάποια μέρα να σώσει τη ζωή κάποιου από αυτούς που της πετούσαν αναψυκτικά στην πλάτη και τη φώναζαν Πουτάνα. Βρωμιάρα. Παλιοαλβανή. Καριόλα Σίχαμα. Γαμημένη. Παλιόμουνο.
Και μια μέρα ξύπνησε κι είχαν περάσει επτά χρόνια. Επτά χρόνια σιωπής και πνιγμένων λυγμών στο μαξιλάρι. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τη μισούσαν τόσο. Πουτάνα. Βρωμιάρα. Παλιοαλβανή. Καριόλα. Σίχαμα. Γαμημένη. Παλιόμουνο.
Δεν έχει ούτε ένα φίλο από το σχολείο. Έχουν περάσει έτη φωτός από τότε, είναι πια 35 χρονών γυναίκα, όμως αυτές οι λέξεις κάνουν τη φωνή της να κομπιάζει. Οι σπουδές και τα πτυχία της , η επαγγελματική της καταξίωση δεν έχουν κατευνάσει εκείνον τον πόνο. Το ξέρει πως θα τον έχει για πάντα μέσα της «σουβενίρ, κόμπλεξ, κινητήριο δύναμη, όπως θες πες το…».
Η «λογική» του ρατσισμού ανήκει στη λίστα με όλα αυτά που το μυαλό μου δεν μπορεί να καταλάβει. Το να θεωρεί κάποιος ότι είναι ανώτερος, ότι ανήκει σε μια φυλή/ράτσα/παρέα εκλεκτών είναι λάθος, αλλά οκ ας υποκριθώ/δεχτώ ότι είναι δικαίωμά του. Το να θεωρεί όμως ότι αυτό το δικαίωμα τού δίνει το επιπλέον δικαίωμα να κρίνει/ταπεινώνει/ορίζει τη ζωή όλων όσων θεωρεί κατώτερούς του είναι λάθος.
Και το βρίσκω τρελό να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι κι όχι μια γραφική μειοψηφία, που πείθονται πως για τα χάλια της δικής τους ζωής φταίνε οι «ξένοι» και πως αυτοί οι «ξένοι» πρέπει να βγούνε από τη ζωή μας με κάθε τρόπο γιατί στην τελική «εμείς δεν τους καλέσαμε να έρθουν στη χώρα μας» οπότε σιγά μη σεβαστούμε τα δικαιώματά τους.
Φυσικά και έχουμε μεγάλο πρόβλημα με τον υπερπλυθησμό μεταναστών στη χώρα μας και φυσικά είναι τεράστιο και σοβαρό και ζωντανό πρόβλημα μιας και αφορά την άμεση καθημερινότητά μας - το ζω από πρώτο χέρι- όμως δεν ξέρω κατά πόσο λύνεται ένα πρόβλημα με προβληματικές αντιλήψεις.
Σιχαίνομαι τη Χρυσή Αυγή εντούτοις δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν στην απαγόρευσή της και μάλιστα με κάθε τρόπο. Οι απαγορεύσεις τέτοιας νοοτροπίας και βάσης με φοβίζουν όσο και η ίδια η ΧΑ. Το να κάνει η πολιτεία στην Χ.Α αυτό που κάνει η Χ.Α σους μετανάστες, να χρησιμοποιεί δηλ. όχι και τόσο καθαρούς τρόπους για να την ξεφορτωθεί, μόνο άγχος κι αβεβαιότητα μου προκαλεί. Θεωρώ πως το ζητούμενο δεν είναι να μην υπάρχει η Χρυσή Αυγή στα χαρτιά και στη Βουλή, το ζητούμενο είναι να μην υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται «χρυσαυγίτικα», που θεωρούν πως είναι σωστό, έντιμο και πατριωτικό να εκτονώνεται ο θυμός τους, ή ο πόνος τους, ή τα κομπλέξ τους πάνω σε εξαθλιωμένους ανθρώπους. Αν η πολιτεία δεν προστατέψει τα δικαιώματα των αλλοδαπών, δεν λύσει το απαράδεκτο θέμα της υπηκοότητας και των αδειών παραμονής εδώ και τώρα (απορώ πως κάποιοι πολιτικοί καμάρωναν με τη λύση-πασάλειμμα, τύπου Γιάννης Αντετοκούνμπο, αντί να ντρέπονται), δεν επιβάλλει τους νόμους και από τις δύο πλευρές, η νοοτροπία δεν θα αλλάξει. Είναι σημαντικό να υπάρξουν θεσμοί που θα δημιουργήσουν και θα αναδείξουν μια δυναμική αντιρατσιστική παιδεία και κουλτούρα κι όχι μέτρα που απλώς θα μεταφέρουν τις ψήφους εκεί που βολεύει... Δεν θεωρώ ότι αυτό το 10% της Χρυσής Αυγής είναι απλώς και μόνο «θυμωμένοι πολίτες». Φοβάμαι πως η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του 10% είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη βία και τις ρατσιστικές θέσεις τη Χ.Α, που γουστάρουν αυτήν την άθλια μαγκιά, που ακόμα κι αν δεν υπάρχει Χ.Α για να την ψηφίσουν θα συνεχίσουν να πιστεύουν σε αυτήν. Θα συνεχίσουν να μισούν τα παιδιά των αλλοδαπών στα σχολεία της γειτονιάς τους. Και θα συνεχίσουν να μαθαίνουν και στα παιδιά τους να τα μισούν και να τα σιχαίνονται. Να τα κοροϊδεύουν, να τους σκίζουν τα βιβλία, να τους πετάνε κουτάκια αναψυκτικών στην πλάτη...
ΥΓ.: Η Μίλβα γεννήθηκε στην Αλβανία και ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν 10 χρονών. Τελείωσε την ιατρική και έφυγε στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια ζει κι εργάζεται ως χειρουργός στις ΗΠΑ. Από το χειρουργικό της τραπέζι έχουν περάσει αρκετοί Έλληνες. Κι επειδή ο θεός έχει μια παράξενη, δική του, αίσθηση δικαίου, ίσως κάποια μέρα να σώσει τη ζωή κάποιου από αυτούς που της πετούσαν αναψυκτικά στην πλάτη και τη φώναζαν Πουτάνα. Βρωμιάρα. Παλιοαλβανή. Καριόλα Σίχαμα. Γαμημένη. Παλιόμουνο.
