..............................................................
Πέθανε ο γηραιότερος αρκούδος στον κόσμο
Ο 50χρονος Ανδρέας του “Αρκτούρου”
Από το 1993 ζούσε σε καταφύγιο στο Νυμφαίο
Ο μαθουσάλας αρκούδος του
καταφυγίου του “Αρκτούρου” που έφτασε σε ηλικία 50 ετών, ηλικία που δεν
έχει καταγραφεί σε καμιά άλλη αρκούδα στον κόσμο, όταν το προσδόκιμο
ζωής υπολογίζεται στα 25 χρόνια για τις αρκούδες που ζουν ελεύθερες και
στα 30 για όσες είναι σε αιχμαλωσία, πέθανε ήρεμος στο Νυμφαίο.
Ο Ανδρέας, μια αρκούδα σύμβολο, ήταν το πρώτο αρσενικό που
κατοίκησε το Καταφύγιο του “Αρκτούρου” το 1993 και ήταν ο γηραιότερος
κάτοικός αυτού, καθώς και όλων των Καταφυγίων Άγριας Ζωής του κόσμου.
Ο Ανδρέας κατασχέθηκε τον Ιανουάριο του 1993 από αρκουδιάρη στην
Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Ήταν υποσιτισμένος, το βάρος του δεν ξεπερνούσε τα
90 κιλά, φοβισμένος και σε άθλια φυσική κατάσταση. Είχε θαμπό, μαδημένο
τρίχωμα και κατεστραμμένη όραση. Τη μύτη του τρυπούσαν δυο χαλκάδες με
μια αλυσίδα περασμένη ανάμεσά τους.
Όλα αυτά τα χρόνια, τον είχαν “υιοθετήσει” περίπου 300 πολίτες
στηρίζοντας την προσπάθεια της οργάνωσης να τον κρατήσει στη ζωή με
επάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις κι εντατική κτηνιατρική παρακολούθηση.
Αποτέλεσε έμπνευση για λούτρινο παιχνίδι και για παιδικό βιβλίο, ενώ τα
τελευταία 10 χρόνια απολάμβανε δικό του διαμέρισμα στη δασική έκταση
του Καταφυγίου προκειμένου να μην ενοχλείται ούτε από τις άλλες
αρκούδες, αλλά ούτε και από τους επισκέπτες.
“Όταν πρωτοήρθε στο Καταφύγιο, εγώ ήμουν αυτός που του αφαίρεσε
το χαλκά απ' τη μύτη. Ήταν ατάιστος, είχε μόλις δύο δόντια και δεν
έβλεπε καλά. Θυμάμαι πάντως τον τσιγγάνο που τον είχε, όταν μας τον
παρέδωσε μας είπε ότι έζησε την οικογένειά του απ΄ αυτόν επί 28 χρόνια”
θυμάται ο Τάσος Δαρβάρης, ένας από τους φροντιστές του Ανδρέα. Ο Ανδρέας
ήταν ήρεμος και φιλικός αρκούδος και στο χώρο που ζούσε άφηνε ακόμη και
γάτες να μπαίνουν μέσα, να φωλιάζουν στο τρίχωμά του και να κοιμούνται
μαζί του. Ιδιαίτερα κοινωνικός, ο παππούς Ανδρέας, αντιλαμβανόταν την
παρουσία των φροντιστών μέσω της όσφρησης, αφού οι άλλες του αισθήσεις
του είχαν εξασθενήσει και τους άφηνε να τον ταΐζουν μέλι με κουταλάκι.
“Όταν πέθανε, με ειδοποίησαν και μου είπαν, Τάσο, ο φίλος σου πέθανε”
λέει ο κ. Δαρβάρης, προσθέτοντας ότι κάθε άνοιξη ανησυχούσαν μήπως ο
Ανδρέας, λόγω της προχωρημένης ηλικίας, δεν ξυπνήσει από τον χειμέριο
ύπνο.
Ένα δόντι του Ανδρέα έχει σταλεί σε εξειδικευμένο εργαστήριο του
Καναδά, για να υπολογιστεί με ακρίβεια η ηλικία του, λέει η Βάσω
Πετρίδου από τον “Αρκτούρο”.
Ο κ. Δαρβάρης αποχαιρετώντας τον Ανδρέα, θυμήθηκε ένα ποιηματάκι που είχε γράψει γι΄ αυτόν:
“Έζησα πολλά χρονάκια
με χορό και τραγουδάκια
γύρω-γύρω από το ντέφι
για να κάνει ο κόσμος κέφι
και πάντα παρακαλούσα
μια ζωή αντίστροφη να ζούσα...”
