Κύριε Παύλο, έχετε το λόγο...

...Σε ορισμένους πολιτισμούς η σπονδυλική στήλη είναι η θρησκεία. Ο Αλλάχ, για παράδειγμα, ο οποίος είναι απειλητικός, σκληρός, δολοφονικός. Υπάρχει βεβαίως και η εβραϊκή-χριστιανική θρησκεία, η οποία σαν σπονδυλική στήλη έχει πάλι τον Θεό, ο οποίος είναι επίσης απειλητικός, έχει την κόλασή του. Όλα αυτά στην Παλαιά Διαθήκη, εδώ που τα λέμε, γιατί στην Καινή κάπως το μαλακώνει το πράγμα. Και υπάρχει ο ελληνικός πολιτισμός του οποίου η σπονδυλική στήλη είναι η ποίηση. Είναι η Ιλιάδα. Η ποίηση, η Ιλιάδα, δεν φοβερίζει, δεν απειλεί, δεν φονεύει και δεν υπόσχεται. Γι' αυτό έκανε ό,τι έκανε...
...Αν υπάρχει ακόμα το κουκούτσι του Έλληνα, εκεί βρίσκεται, είναι η ποίηση. Η ποίηση είναι το κάλλος. Το κάλλος θεοποίησαν οι αρχαίοι Έλληνες. Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων ήταν ένα πρόσχημα για να δείξουν το κάλλος. Ο Παρθενώνας είναι το τέλειωμα μιας πορείας προς την απλότητα...
...Οι αρχαίοι έλεγαν ότι μέτρο όλων των πραγμάτων, όλων των στοιχείων είναι ο άνθρωπος. "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος". Εδώ παραμερίζουν τον Θεό. Νομίζω ότι γενικά η θρησκεία είναι περιττή, αισθάνομαι μιαν απέραντη ελευθερία που είμαι εκτός θρησκείας και θα το ευχόμουν σε όλους τους ανθρώπους, παρόλο που κινδυνεύω να με αφορίσουν. Που δεν μ' ενδιαφέρει κιόλας!...


Είπεν και ελάλησεν ο Παύλος Μάτεσις, σπουδαίος πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής ξένης λογοτεχνίας και ξένων θεατρικών συγγραφέων. 
("FAQ", τ. 103, 10-16/6/2010)