"Το... παράσημο" : επειδή έπαιξα καλά και νίκησα ή επειδή σκότωσα τον "βάζελο", τον "γαύρο", το "χανουμάκι" ή τον "βούλγαρο";

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Το... παράσημο

Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ

Δεν ελπίζω. Ξέρετε γιατί; Διότι ούτε μία από τις έντεκα 

αθλητικές εφημερίδες, που... κοσμούν κάθε πρωί τα περίπτερα της Αθήνας, δεν τόλμησε να κάνει τη μεγάλη υπέρβαση και να αποδοκιμάσει με όλη τη δύναμη της φωνής της τη φασιστική επίθεση, που εξαπολύθηκε από το χώρο των οργανωμένων οπαδών, στο Θέατρο Τέχνης. Δηλαδή, ενάντια στην ελευθερία έκφρασης, ενάντια και σ' αυτήν, ακόμη, την ελευθερία σκέψης.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι απόψεις που διακινήθηκαν στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας ήταν του τύπου «μα καλά κι αυτοί, ένα έργο που μιλάει για τον ΠΑΟΚ γιατί δεν το ανέβασαν στη Θεσσαλονίκη;» ή «μα ο Τσιώλης, που ως οπαδός είναι υποψιασμένος για το τι ισχύει στο ποδόσφαιρο, γιατί δεν ειδοποίησε την αστυνομία να έχει το νου της;».

ΜΕ λίγα λόγια, πλήρης αποδοχή της ανατριχιαστικής πραγματικότητας που βιώνουμε εδώ και χρόνια και μια επιχειρηματολογία (της δεκάρας...) με βάση τα στερεότυπα που έχουν μετατρέψει στρατιές ανθρώπων σε ζόμπι!

ΑΠΟ τη μια, λοιπόν, ο Τσιώλης με τον ΠΑΟΚ και από την άλλη η νοοτροπία «γαμάμε και δέρνουμε όποιον μας μπαίνει στο ρουθούνι». Ο,τι κι αν είναι αυτός. Αντίπαλος, διαιτητής, δημοσιογράφος, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ακόμη και ταξιθέτρια του Θεάτρου Τέχνης... Γιατί «εμείς είμαστε και περισσότεροι και πιο μάγκες» (ειδικά όταν φοράμε κουκούλες και κράνη...).

ΔΕΝ λέω, θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνονταν κι αλλιώς. Φτάνει να παιζόταν στη Θεσσαλονίκη ένα έργο που θα μίλαγε για τον Ολυμπιακό, οπότε θα είχαμε τα ίδια ή και χειρότερα. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι έχουμε περιέλθει σε πλήρη αφασία και δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω μας.

ΔΕΝ συνειδητοποιούμε, δηλαδή, ότι στον λεγόμενο αθλητισμό και ειδικότερα στο ποδόσφαιρο έχουν επικρατήσει πέρα ώς πέρα ο οπαδικός φανατισμός, το μίσος, η αλητεία και το κοινό έγκλημα. Γιατί οι μάζες έχουν βρει χώρο να εκφραστούν κατά πώς γουστάρουν και μάλιστα να εκμεταλλεύονται το χειρότερο εαυτό τους, υπό προστασία και κάλυψη!

ΠΟΙΟΣ να τα πει όλ' αυτά όμως; Οι αθλητικές εφημερίδες, που δεκαρολογούν κανακεύοντας τον «υπέροχο λαό» κάθε ομάδας, ή μήπως οι πολιτικοί και τα κόμματα, που όχι μόνο παζαρεύουν τις ψήφους των οργανωμένων οπαδών, αλλά και συνεργάζονται μαζί τους όταν στις προεκλογικές περιόδους ζορίζουν τα πράγματα;

ΓΙΑ όλ' αυτά και άλλα πολλά, που δεν χωράνε σ' ετούτο το μικρό χώρο, από το Σάββατο το Θέατρο Τέχνης λειτουργεί υπό τη φρούρηση της αστυνομίας. Ποιο μεγαλύτερο... παράσημο να περιμένει, άραγε, ο πολιτισμός μας;

fsyrigos@enet.gr 

   Σχολιάζω: Τ' αγόρια από τις "school-ηκαντέρες" ξέρουν από πέρυσι ότι μου αρέσει να μιλάμε και να γράφουμε για ποδόσφαιρο, αλλά και για τ' άλλα ομαδικά αθλήματα. Μου αρέσει, γιατί πιστεύω ότι στη ζωή όλα χρειάζονται, με την έννοια ότι ακόμα κι όταν ασχολούμαστε με αυτά που μας αρέσουν (σπορ, χόμπι, τέχνη κλπ) μ α θ α ί ν ο υ μ ε , και μάλιστα π ι ο  β α θ ι ά  από τη μελέτη και την αποθήκευση στο μυαλουδάκι μας μόνο γνώσεων και πληροφοριών. Και μαθαίνουμε πιο βαθιά, γιατί η γνώση που αποκτούμε είναι  β ι ω μ α τ ι κ ή  (συμμετέχει όλος ο ψυχοσωματικός μας οργανισμός) και γίνεται  ε μ π ε ι ρ ί α . Έτσι ασχολούμενοι εμείς τ' αγόρια (εντάξει, Έφη, ξέρω ότι και σε σένα αρέσει...!) με το ποδόσφαιρο, μην ξεχνάμε ότι πρώτα απ' όλα  π α ί ζ ο υ μ ε,  δ ε ν  π ο λ ε μ ά μ ε ... Νικάμε ή χάνουμε  σ'  έ ν α ν  α γ ώ ν α , ό χ ι  σ ε  έ ν α ν  π ό λ ε μ ο ! "Πάμε να παίξουμε;" ρωτάμε το φίλο μας, όχι "πάμε να πολεμήσουμε;" 

   Οπότε, όχι μακριά από τη χαρά της νίκης, μακριά από τη χαρά της εξολόθρευσης / όχι μακριά από τη στεναχώρια της ήττας μας, μακριά από τη λύπη της συντριβής μας!  
Α, να μην το ξεχάσω: η πολυχρωμία στο άρθρο του καλού αθλητικού δημοσιογράφου κ. Φ.Συρίγου θέλει να υπογραμμίσει τα χρώματα των περισσότερων ομάδων και φυσικά βέβαια ότι η βία και ο χουλιγκανισμός αφορά όλους τους φιλάθλους και όλους τους οπαδούς στη χώρα μας, δυστυχώς...