Με λένε Νταμιάν και είμαι από τη Βουλγαρία. Το Σεπτέμβριο θα πάω στην έκτη δημοτικού.
Για να έρθουμε στην Ελλάδα, με τον αδελφό μου φτιάξαμε τα χαρτιά μου για να φύγουμε από τη Βουλγαρία. Όταν τα χαρτιά μου ήταν έτοιμα πήραμε το λεωφορείο για τη Σόφια. Μετά όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο περιμέναμε πολύ ώρα για να ξεκινήσουμε. Τότε, όταν ήρθε η ώρα, πήγαμε να δούνε αν είχαμε όπλα, μετά δώσαμε τα εισιτήρια και πήγαμε στο αεροπλάνο. Ταξιδεύαμε μια ώρα και μισή.
Εμείς ήρθαμε στην Ελλάδα για να βρούμε μια καλύτερη ζωή. Στη Βουλγαρία τα πράγματα δεν είναι εύκολα και η μαμά μου σκέφτηκε ότι έπρεπε να φύγουμε. Είναι άσχημο που άφησα τους φίλους μου και δεν είναι εύκολο να μιλάω για αυτό.
Δύσκολο στην Ελλάδα είναι η γλώσσα. Το πιο δύσκολο στο να μάθεις Ελληνικά είναι να μάθεις να γράφεις. Τα μεσημέρια πάω στην Πυξίδα για να μάθω ελληνικά. Μένω εκεί δυο με τρεις ώρες κάθε μέρα γιατί θέλω του χρόνου να πάω σχολείο. Μετά γυρνάω στο σπίτι για να γράψω αυτά που έχω για αύριο. Με βοηθάνε η μαμά και ο φίλος της να μάθω πιο γρήγορα.
Κάτι άλλο δύσκολο στην Ελλάδα είναι ότι οι άνθρωποι μερικές φορές μιλάνε άσχημα για ανθρώπους από άλλες χώρες. Ακούω να πειράζουν αυτούς που είναι από την Αλβανία. Αυτό όμως δεν είναι σωστό γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιο και δεν θα πρέπει να γίνεται αυτό. Όμως και εγώ όταν ήμουνα στη Βουλγαρία μερικές φορές κορόιδευα τους Τσιγγάνους. Αλλά δεν θα έπρεπε να το είχα κάνει.
Μου δίνει δύναμη το μέλλον. Γιατί τέτοιος άνθρωπος που θα γίνω τώρα έτσι θα είμαι πάντα. Αν μάθω τώρα να κλέβω έτσι θα είμαι και μετά. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θέλω να γίνω. Όμως μου αρέσει να βοηθάω τη μαμά μου και να μαγειρεύω.
Νταμιάν Βεσκόβ
Ε' δημοτικού
(από το βιβλίο "Ε, φίλε!" - Εξομολογήσεις παιδιών που ζουν στην Ελλάδα ως μετανάστες, πρόσφυγες ή παλιννοστήσαντες, έκδοση του "Κέδρου" και του Δικτύου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, 2004)
