"Ο ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ KAΙ ΟΙ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ" ένα παραμύθι της κ. Έλενας Παπαρίζου, καλής μαμάς και καλής δασκάλας κάπου στην Πελοπόννησο...

.......................................................

Ο ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ  

&

  

ΟΙ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

ένα παραμύθι της κ. Έλενας Παπαρίζου,
καλής μαμάς και καλής δασκάλας κάπου στην Πελοπόννησο

Κάπου ανάμεσα στον Κρόνο και τον Άρη στο τρίτο μπορεί και τέταρτο αστέρι δεξιά, βρίσκεται ο πλανήτης Στρουμπουλός.

Οι Στρουμπουλόνιοι, οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη είναι κάτι παράξενα πλασματάκια με χοντρό κεφάλι και κατακόκκινα μαγουλάκια  σαν ντομάτες! Τα πόδια τους και τα χέρια τους είναι πολύ, πολύ μακριά ενώ το σώμα τους είναι μικρό και στρουμπουλό. Όλο αυτό συνθέτει μια αστεία και μάλλον παράδοξη εικόνα για τα ανθρώπινα δεδομένα,  όμως τους Στρουμπουλόνιους διόλου δεν τους απασχολεί ίσα ίσα που το βρίσκουν πολύ αστείο που συχνά πυκνά πέφτουν χάνοντας την ισορροπία τους! Στους  Στρουμπουλόνιους αρέσει να γελούν και να τραγουδούν. Λατρεύουν τα παιχνίδια και τα πικ νικ στο δάσος, όπου τρώνε λιχουδιές φτιαγμένες με σπανάκι και μπρόκολο που είναι και η αγαπημένη τους τροφή.

Όλα είναι παράξενα εκεί! Τα σπίτια τους θυμίζουν τεράστια βελανίδια, ενώ παντού υπάρχουν δέντρα και λουλούδια .Ω!, είναι πραγματικά ένας υπέροχος πλανήτης ή μάλλον ήταν ένας υπέροχος  πλανήτης, μέχρι τον ερχομό του Λιγοπολύ και του στρατού του.

Ο Λιγοπολύς ήταν ένας πονηρός εκμεταλλευτής  που αφού πήρε με όχι και τόσο νόμιμο τρόπο την εξουσία έφερε στη στρουμπούλια κοινωνία τα πάνω κάτω. Με λίγα λόγια ο Λιγοπολύς ήταν ένα πλάσμα αδύνατο και χλωμό σαν το νέφος των μεγαλουπόλεων της γης. Μιλούσε λίγο και φώναζε πολύ πάρα πολύ! Είχε μαζί του το στρατό του που τον αποτελούσαν οι καυσαέριοι και τα άγχη και κάθε μέρα με διαταγές και νόμους μαύριζε  τη ζωή των Στρουμπουλόνιων.

Για να σιγουρευτεί ότι τον άκουγαν όλοι, ο Λιγοπολύς έκοψε όλα τα δέντρα του πλανήτη και με τους κορμούς των δέντρων έφτιαξε τεράστιους πύργους.  Πάνω τους στερέωσε μεγάφωνα και τρισδιάστατες οθόνες έτσι ώστε να τον βλέπουν και να τον ακούν όλοι!

Ακόμη τοποθέτησε έξω από κάθε σπίτι ένα ζευγάρι φρουρών αποτελούμενο από ένα καυσαέριο και ένα άγχος για να ειδοποιούν τους κατοίκους να ‘βγουν από τα σπίτια τους για να ακούσουν τις δηλώσεις του ηγέτη του Μέγα Λιγοπολύ! Λες και δεν αρκούσαν τα μεγάφωνα που κάθε τόσο τους ξεκούφαιναν με ανακοινώσεις παράλογες και άδικες όπως:

- ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΤΡΩΤΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΡΑΣΙΝΟ ( ΕΙΔΙΚΑ ΣΠΑΝΑΚΙ ΚΑΙ ΜΠΡΟΚΟΛΟ) 
- ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΝΑ ΤΡΩΤΕ ΜΟΝΟ ΠΑΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΗΓΑΝΗΤΕΣ

- ΝΑ ΜΗ ΓΕΛΑΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΣΑΣ ΓΑΡΓΑΛΗΣΟΥΝ

- ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΓΑΡΓΑΛΗΜΑ (ΕΤΣΙ ΔΕ ΘΑ ΓΕΛΑΤΕ)

- ΘΑ ΦΟΡΑΤΕ ΜΟΝΟ ΛΙΓΑ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΙΛΑ

- ΘΑ ΜΙΛΑΤΕ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ

- ΘΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ

 - ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ

- ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αυτές είναι μερικές από τις περίφημες δηλώσεις του Λιγοπολύ που ούτε λίγο ούτε πολύ εξαφάνισαν το κόκκινο χρώμα από τα μαγουλάκια των Στρουμπουλόνιων και το χαμόγελο από τα χείλη τους. Παντού άκουγες αναστεναγμούς, ενώ πουθενά δεν κυκλοφορούσε ψυχή, μόνο κανένα ξεχασμένο σκουληκάκι ή καμιά πυγολαμπίδα (τα κατοικίδιά τους ήταν τα σκουλήκια και οι πυγολαμπίδες) είχαν ξεφύγει από το σπιτάκι του αφεντικού τους και τα οποία συλλαμβάνονταν από τους καυσαέριους γιατί διατάραζαν την ησυχία της κοινωνίας ή γυάλιζαν πολύ!

Με λίγα λόγια δηλαδή η ζωή των γλυκών Στρουμπουλόνιων, έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη δυσβάσταχτη  και σκληρή !

Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο  χειρότερο ώσπου μια μέρα…

Τα παιδιά  τα Στρουμπουλονιάκια κουρασμένα από τις απαγορεύσεις και καθώς δεν είχαν τίποτα να κάνουν , άρχισαν να χτυπούν ρυθμικά τα  χειλάκια τους φτιάχνοντας έτσι μια μελαγχολική πρωτόγνωρη και πρωτάκουστη μελωδία που όποιος την άκουγε, εγκατέλειπε ευθύς  αυτό με το οποίο καταπιανόταν και ακολουθούσε τη μελωδία.

Μ’ αυτό τον τρόπο η παράξενη μελωδία που έμοιαζε με το λυγμό ενός ερωδιού, εξαπλώθηκε πολύ σύντομα σ’ ολόκληρη την πόλη.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο λυγμός ν’ αγγίξει τα χείλη όλων των αγανακτισμένων  και εξαντλημένων Στρουμπουλόνιων και να μεταμορφωθεί σε ένα βουβό τραγούδι , που αν και στερούνταν στίχων, ήταν τόσο ξεκάθαρο και δυνατό το μήνυμα που μετέφερε, ώστε δεν άφησε κανένα ασυγκίνητο.

Ούτε και τους στρατιώτες του Λιγοπολύ που έτρεξαν ευθύς αμέσως να ενημερώσουν τον Αρχηγό τους για όσα τα παιδιά είχαν κάνει.

Όπως ήταν αναμενόμενο ο Λιγοπολύς έγινε έξαλλος και αποφάσισε να τιμωρήσει όλους εκείνους που αμφισβήτησαν την εξουσία του!

σώμα καυσαερίων στρατιωτών

   Έδωσε λοιπόν διαταγή στους καυσαέριους και τα άγχη, να κατέβουν με τα άρματα στους κεντρικούς δρόμους , ώστε να αναγκάσουν τους Στρουμπουλόνιους να  γυρίσουν πίσω στα καθήκοντά τους όπως όριζε ό απόλυτος  ο μέγας Λιγοπολύς!

ιπτάμενος καυσαέριος κομάντο

 Πράγματι τα άρματα μάχης δηλαδή τα τανκς, κατέβηκαν στους δρόμους και όλοι οι δρόμοι γέμισαν σίδερο και καπνό!

Όμως αυτή τη φορά οι συνήθως τρομαγμένοι Στρουμπουλόνιοι δεν μετακινήθηκαν από τις θέσεις τους και σχεδόν χωρίς φόβο, δυνάμωσαν το τραγούδι τους που θαρρείς έγινε κάλεσμα που καλούσε όλους ακόμη και τους άγριους στρατιώτες να ενώσουν τις φωνές τους μαζί τους.

Οι καυσαέριοι τότε για να « σπάσουν»  την τεράστια στρουμπουλόνια αλυσίδα  άρχισαν να οδηγούν  τα  τανκς πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος που όλοένα και μεγάλωνε…

Όμως το πλήθος δεν υποχωρούσε και τότε… το τανκς έπεσε πάνω σε μια ομάδα στρουμπουλόνιων παιδιών που έγινε μια κατακόκκινη καρδιά πάνω στην άσφαλτο! Όλοι πάγωσαν, μα αμέσως μετά σαν τα πόδια να είχαν δική τους θέληση, μια άλλη ομάδα παιδιών πήρε τη θέση τους απέναντι από το τανκς και περίμεναν με μάτια που έλαμπαν και ένα τεράστιο γαλήνιο χαμόγελο, το  τέλος …έτσι απλά …χωρίς φόβο!

Και τότε έγινε κάτι απίστευτο! Ένα σμήνος από  πυγολαμπίδες εμφανίστηκε από το πουθενά και κάνοντας μια βουτιά στην κατακόκκινη καρδιά, έβαφαν το κορμάκι τους, που φώτιζε ακόμη πιο πολύ και στη συνέχεια πετούσαν πάλι ψηλά.

Ω, ήταν κάτι το φοβερό καθώς όλες αυτές οι κατακόκκινες κοιλίτσες σχημάτιζαν ψηλά στον γκρίζο ουρανό μια κατακόκκινη φωτεινή καρδιά που χτυπούσε στο ρυθμό όλων  των καταπιεσμένων στρουμπουλόνιων καρδιών! Και ήταν το φως της τόσο εκτυφλωτικό που τύφλωσε τους καυσαέριους χειριστές που καθώς δεν έβλεπαν πού πηγαίνουν άρχισαν να πέφτουν ό ένας πάνω στον άλλο ! Έτσι τα τανκς έπαθαν μεγάλες ζημιές και οι δυνάμεις των στρατιωτών μεγαλύτερες.

Γι αυτό και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν πίσω στο παλάτι και να κλειστούν μέσα στα τείχη του!

Για κακή τους τύχη όμως η κατακόκκινη φτερωτή φωτεινή καρδιά τους ακολούθησε και ο Λιγοπολύς που είχε βγει στον πιο ψηλό πύργο του κάστρου για να απολαύσει το θέαμα, τρόμαξε όταν την είδε και στην  προσπάθειά του να την αποφύγει έπεσε από τις πολεμίστρες και χάθηκε για πάντα. Εκεί που έπεσε  μια μαύρη λίμνη πίσσας σχηματίστηκε… την οποία ξέπλυνε η βροχή του Νοέμβρη.

Έπειτα από αυτό, οι Στουμπουλόνιοι, πήραν την εξουσία στα χέρια τους και άρχισαν να χτίζουν την  χώρα τους από την αρχή. Όσο για τους καυσαέριους  αφού τους ανακύκλωσαν και τους μετέτρεψαν σε οξυγόνιους τους έβαλαν να δεντροφυτέψουν όλα τα κομμένα δάση, ώστε ο πλανήτης τους να ξαναγίνει πράσινος όπως και πρώτα και γιατί όχι  και καλύτερος! Τα δε  άγχη τα εξόρισαν από τον πλανήτη τους για πάντα, ώστε κάθε κακή σκέψη να φύγει από την καρδιά και το μυαλό τους.

ένα από τα δέντρα του αίθριου

 Όχι όμως και η μνήμη! Για να μη ξεχάσουν λοιπόν όσα είχαν πάθει και για να μη πάθουν  ποτέ ξανά αυτές τις συμφορές, έφτιαξαν ένα διάφανο αίθριο σε σχήμα καρδιάς και έβαλαν εκεί τη φωτεινή κατακόκκινη καρδιά   για να φωτίζει πάντα τα μονοπάτια της μνήμης και να διώχνει τη λήθη μακριά… Επάνω έγραψαν με κεφαλαία στρουμπουλόνια γράμματα :17 ΝΟΕΜΒΡΗ …και δεν ξέχασαν ποτέ…