Απίστευτες φωτογραφίες του τυφώνα Sandy (www.lifo.gr, 29.10.2012)

............................................................

www.lifo.gr,   29.10.2012 | 19:00

Απίστευτες φωτογραφίες του τυφώνα Sandy

Έφτασε στη Νέα Υόρκη...

oups, τουλάχιστον αυτή είναι
- ευτυχώς ή δυστυχώς ψεύτικη...

Ο αρχαιότερος τάφος των Μάγια ανακαλύφθηκε στη Γουατεμάλα 15:10, 29 Οκτ 2012 | Αγγελική Δημοπούλου tvxs.gr

...............................................................

Ο αρχαιότερος τάφος των Μάγια ανακαλύφθηκε στη Γουατεμάλα

15:10, 29 Οκτ 2012 | Αγγελική Δημοπούλου tvxs.gr/node/109865

 

 

 

Ένα νέο τάφο ανώτατου άρχοντα των Μάγια ανακάλυψαν επιστήμονες στη Γουατεμάλα. Πρόκειται για τον αρχαιότερο τάφο που βρέθηκε στην Κεντρική Αμερική. Χρονολόγηση με άνθρακα έδειξε ότι ο τάφος είχε κατασκευαστεί μεταξύ 700 και 400 π.Χ.

 

Σύμφωνα με το BBC, oι επιστήμονες το ονόμασαν «ένοικο» του τάφου K'utz Chman, το οποίο στην γλώσσα των Μάγια σημαίνει Παππούς-γύπας, λόγω ενός ανθρωπόμορφου αγαλματιδίου με κεφάλι γύπα που βρέθηκε στον χώρο του τάφου.

Ο γύπας συμβόλιζε την δύναμη και την οικονομική ευμάρεια και αφορούσε κυρίως σεβάσμιους ηλικιωμένους, έτσι οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι ο K'utz Chman κατείχε ανώτατη θέση στην κοινωνική ιεραρχία.
 
«Ήταν σίγουρα ένας μεγάλος αρχηγός» δήλωσε ο αρχαιολόγος που επίβλεπε τις ανασκαφές, Μιγκέλ Ορέγκο. «Αυτός γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ των Ολμέκων και άλλων πολιτισμών των Μάγια στην κεντρική Αμερική».
 
Στον τάφο δεν βρέθηκαν διατηρημένα ανθρώπινα λείψανα, αλλά ανακαλύφτηκαν κοσμήματα από ημιπολύτιμους λίθους, η θέση των οποίων δείχνει ότι ήταν ραμμένα στα ρούχα του θαμμένου. Στην κρύπτη βρέθηκαν επίσης έξι γυναικεία αγαλματάκια, λαξευμένα από πέτρα.

"Αλβανικά δημοτικά τραγούδια για τους Ελληνες του ’40" Tου Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 28/10/2012)

............................................................

Αλβανικά δημοτικά τραγούδια για τους Ελληνες του ’40
Tου Παντελη Μπουκαλα
Μέρα που είναι σήμερα, ας διαβάσουμε ένα τραγούδι κι ας προσπαθήσουμε να το ακούσουμε κιόλας, στον ρυθμό που ταιριάζει στον καθέναν και με όποια δεύτερη, συνοδευτική φωνή ανακαλεί η μνήμη του: «Ντούτσε, πω πω κουτουράδα! / Τι σου έφταιξε η Ελλάδα; / Ηθελες και την Αθήνα. / Νόμιζες πως μες στο μήνα / θα την πάρεις κομπανία, / όπως την Αβησσυνία! // Μα στον τόπο αυτό οι μανάδες / γέννησαν παλικαράδες / που τη γη υπερασπίσαν, / σαν λαγό σε κυνηγήσαν / και σε πήγαν με μανία / ώς βαθιά στην Αλβανία! // Τρέχεις και ακόμα τρέχεις. / Γιατί κλαις, Ντούτσε, τι έχεις; / Φαιοχίτωνα, τρελάρα, / τι μεγάλη κουταμάρα! // Η στρατιά σου η ξακουσμένη / είναι τώρα διαλυμένη... / Η στρατιά σου πάει καλιά της, / άφησε τα κόκαλά της / κι όλη της την περηφάνια / λίπασμα για τα Βαλκάνια. // Πόσους έχεις αφανίσει / και τους έχεις χαραμίσει... / Ξεκινούσες για τη νίκη, / σ’ έπιασαν σαν το ποντίκι! // Ο Παπάγος σ’ το μηνούσε: / “Μακριά μου μείνε, Ντούτσε! / Σαν κοκόρι αν ξεκινήσεις, / σαν κοτούλα θα γυρίσεις. / Μη γαβγίζεις, θα σε δέσω, / σαν σκυλί να σε μερέψω”». Οικείες οι λέξεις και γνώριμος ο ρυθμός στον οποίο συντάσσονται μέσα μας αυθόρμητα. Κι ωστόσο, όχι, δεν έχουμε εδώ κάποιο από τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, ούτε ένα κομμάτι επιθεώρησης που έσβησε λησμονημένο ή απέμεινε σαν προσχέδιο στο χαρτί. Για λαϊκό τραγούδι πρόκειται, δημοτικό για την ακρίβεια, μια και οι δύο αυτοί όροι δεν ταυτίζονται πια. Για δημοτικό τραγούδι δικό μας, αφού μας αφορά, για μας μιλάει, για τους παππούδες μας, και στον ίδιο τόνο με τον οποίο μιλούσαν και τα γνωστά μας τραγούδια του ’40, τα προτρεπτικά για τους πολεμιστές, τα χλευαστικά για τον Ντούτσε. Αλλά και πάλι, ληξιαρχικά, ως προς την πατρότητα και την επωνυμία (την εθνική, γιατί άλλη πατρότητα δεν νοείται στη δημοτική τέχνη), το τραγούδι δεν είναι δικό μας. Φτιάχτηκε για τους Ελληνες, τιμά ανεπιφύλακτα τους Ελληνες και τους δοξάζει για τον ηρωισμό τους, αλλά είναι δημιουργημένο από ανθρώπους άλλου λαού, άλλου έθνους. Δεν πρόκειται για φιλολογικό αίνιγμα. Το τραγούδι φτιάχτηκε το ’40 από ανώνυμους Αλβανούς. Και φτιάχτηκε φυσικά στη γλώσσα τους. Η πειστική μεταφορά του στα ελληνικά, σε ομοιοκατάληκτους οκτασύλλαβους στίχους (αυτός είναι ο δρόμος της αλβανικής δημοτικής ποίησης), οφείλεται στον δημοσιογράφο Θωμά Στεργιόπουλο, Ελληνα της μειονότητας στην Αλβανία. Πηγή μου, το βιβλίο «Κάποιοι τραγουδούν δίπλα μας: Ανθολογία αλβανικής δημοτικής ποίησης», που εκδόθηκε το 2007 από τις «Ροές», με εισαγωγή και μετάφραση του Στεργιόπουλου, επιμέλεια της Παυλίνας Παμπούδη και επιλεγόμενα του Ισμαήλ Κανταρέ. Κι όσο και να δυσφορούν εκείνοι που συναριθμούν τους Αλβανούς στους προαιώνιους εχθρούς των Ελλήνων, δεν έχουμε εδώ μια γραμματολογική παραξενιά χωρίς πολλή σημασία. Αν το τραγούδι είχε επώνυμο δημιουργό, συγκεκριμένο, έναν φιλέλληνα όπως λέμε, η αξία του θα κρινόταν στο πλαίσιο αυτό και με αυστηρότερους όρους: πόσο ποίημα είναι ή πόσο εξαντλείται στη ρητορική του συναισθήματος. Παραξενιά, λοιπόν, θα ήταν αν επρόκειτο για έργο-άπαξ, που δημιουργήθηκε στην ψυχική υπερένταση πάνω στα αλβανικά βουνά, όταν οι δύο λαοί βρέθηκαν να πολεμούν τον ίδιο αντίπαλο, τους Ιταλούς κι ύστερα τους Γερμανούς. Αλλά όσο απλοϊκό κι αν θεωρήσουμε το τραγούδι αυτό (με τα ίδια κριτήρια, απλοϊκά είναι και τα δικά μας του ’40), δεν είναι ορφανό. Στο ίδιο βιβλίο έχουν επιλεγεί προς δημοσίευση άλλα τέσσερα αλβανικά δημοτικά εξυμνητικά για τους Ελληνες, καθώς και ένα ακόμη, σε χαμηλότερους τόνους αυτό αλλά εξίσου συγκινημένο και συγκινητικό, για τα πάθη της Ελλάδας από την πείνα στην Κατοχή. Υπάρχουν βέβαια και δημοτικά αφιερωμένα στον αντιφασιστικό αγώνα του ίδιου του αλβανικού λαού, «ελάχιστα γνωστό στην Ελλάδα», όπως σωστά σημειώνει ο Στεργιόπουλος. Σε ένα μάλιστα, Αλβανοί και μειονοτικοί δοξάζονται ως συμπολεμιστές: «Μειονοτικοί αντάρτες / μάχονται κι αυτοί μαζί μας. / Αλβανοί κι Ελληνες ένα, / πολεμάμε για τη γη μας». Αντιφασιστικά αλβανικά τραγούδια περιέχει και το βιβλίο του Βασίλη Νίκα «Δημοτικά τραγούδια της ελληνικής μειονότητας», που εκδόθηκε στα Τίρανα το 1988, επί Ραμίζ Αλία, όταν η σκιά της ιδεολογικής χρήσης του παρελθόντος ήταν πολύ βαριά. Χρειάζεται μεγάλη ψυχική τσιγκουνιά ή αθεράπευτη προκατάληψη για να ανασύρει κάποιος από τη φιλολογική του αποθηκούλα την αυστηρή ζυγαριά που θα κρίνει τον βαθμό καλλιτεχνικής αρτίωσης των αυθόρμητων λαϊκών στίχων. Αποτελεί άλλωστε κοινή διαπίστωση των μελετητών της δημοτικής ποίησης, στον τόπο μας και αλλού, ότι η φθορά της με τον χρόνο είναι ευδιάκριτη. Οσο ο αγροτικός πολιτισμός αντικαθίσταται από τον αστικό και ο προφορικός από τον γραπτό και όσο αποσαθρώνονται και απορρυθμίζονται οι ανθρώπινες κοινότητες, ο δημοτικός ποιητικός λόγος τραυματίζεται, υποχωρεί, σβήνει. Κι όταν οι συνθήκες ευνοούν την επανεμφάνισή του, ένας νέος πόλεμος λ.χ., συνήθως έχουμε να κάνουμε με έναν μιμητικό απόηχο, γεγονός πάντως που δεν τον εμποδίζει να συγκινήσει. Και τα δικά μας νεότερα δημοτικά, όσα πλάστηκαν για τον Μακεδονικό Αγώνα ή την Εθνική Αντίσταση, αλλά και όσα δοκίμασαν να ιστορήσουν τα βάσανα των νέων μεταναστευτικών γενεών, στην εκμετάλλευση των δεδομένων βασίστηκαν, στην επανάληψη των παλαιών μοτίβων και ρυθμών. Και ίσως μόνο στα δίστιχα, τα ερωτικά προπάντων κι ύστερα τα σκωπτικά, υπάρχει ακόμα αξιόλογη παραγωγή. Ενα δεύτερο δείγμα από τα αλβανικά δημοτικά: «Ντούτσε, να σου σκάσει η κούτρα! / Βρε φασίστα, με τι μούτρα / κίνησες με τη στρατιά σου; / Τα ’θελες όλα δικά σου. // Και ενός στρατού βαρβάτου / έσπειρες τα κόκαλά του / στα ποτάμια, στα πηγάδια, / στα βουνά και στα λιβάδια... / Στ’ Αργυρόκαστρο που μπήκες, / λίγο δύσκολα τα βρήκες. / Και μετά σε βρήκε η μπάλα / και σαν τ’ άλογο πιλάλα / έφτασες με τα σπιρούνια / στης Μηλιάς τα κορφοβούνια. [...] Μα οι Μοραΐτες φτάσαν / και τα σχέδια σού χαλάσαν. // Πάλεψαν σώμα με σώμα / κι έφαγε ο στρατός σου χώμα! / Ελληνες, μια χούφτα ήσαν / και, καημένε, σε νικήσαν. // Το στρατό σου τον χουγιάξαν / σαν τα γίδια τον προγκήξαν». Είπα ήδη ότι δεν πρόκειται για φιλολογική παραξενιά. Αλλά ούτε ιστορικό παράδοξο είναι, χωρίς παρελθόν και διάρκεια: οι άλλες σελίδες αυτής της ιστορίας που δικαιούται επανανάγνωση γράφτηκαν όταν η αλβανική δημοτική μούσα έκλαψε τον Παύλο Μελά και, το 1821, τραγούδησε τον Ανδρούτσο, τον Καραϊσκάκη, τον Φώτο Τζαβέλα, τον Μάρκο Μπότσαρη βέβαια, τη Χίο και το Μεσολόγγι. Αλλά γι’ αυτά, στη δική τους μέρα.

Οι 20 καλύτερες φωτογραφίες μικροσκοπίου Από το διαγωνισμό Nikon Small World Photomicrography (www.lifo.gr, 25.10.2012) (

................................................................
 

www.lifo.gr, 25.10.2012 | 21:10

Οι 20 καλύτερες φωτογραφίες 

μικροσκοπίου

Από το διαγωνισμό Nikon Small World 

Photomicrography 

[Επιμέλεια: Παναγιώτης Κοτροκόης] 

Κάνε κλικ εδώ

http://www.lifo.gr/team/omorfia/33272

για να τις δεις σε μεγαλύτερο μέγεθος:

 

1.

 

Αίμο-εγκεφαλικό φράγμα ενός εμβρύου από ψάρι-ζέβρα

 

2.

 

Νεογέννητες αράχνες λυγξ

3.

 

Καρκίνος των οστών

4.

 

Ανάπτυξης κόρης, της μύγας Drosophila melanogaster

5.

 

Κακοξενίτης (ορυκτό)

6.

 

Cosmarium (φύκια)

7.

 

Μάτι της μύγας Drosophila melanogaster

8.

 

Προνύμφη Pleurobrachia

9.

 

Ένα μυρμήγκι μεταφέρει μία προνύμφη

10.

 

Ophiure (Συγγενικό είδος αστερία)

11.

 

Η άκρη εντέρου μίας προνύμφης Drosophila melanogaster (μύγα)

12.

 

3D λεμφαγγειογένεση

13.

 

Sonderia

14.

 

Ύπερος Adenium obesum

15.

 

Τμήμα από το πόδι πασχαλίτσας

16.

 

Απολίθωμα Turritella

17.

 

Τριχώματα (μαλλιά) από τσουκνίδα

18.

 

Άμμος κοραλλιογενών

19.

 

Τμήμα από το άνθος ενός σκόρδου

20.

 

Έμβρυο νυχτερίδας

Όταν η Γη "έβραζε" (http://www.real.gr, 19/10/2012)

...........................................................................

Οταν η Γη «έβραζε»
19/10/2012 11:20:00 μμ
Βρετανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν  την πιο ζεστή εποχή στην ιστορία της Γης, αφότου  βέβαια ο πλανήτης μας πέρασε τα αρχικά στάδια  του σχηματισμού του όπου ήταν ουσιαστικά μια  πύρινη κοσμική μπάλα. Οπως αναφέρουν στις αρχές της Τριασικής περιόδου και  πιο συγκεκριμένα πριν από 249 εκατομμύρια έτη  οι θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν στον πλανήτη μας  ήταν οι υψηλότερες που υπήρξαν ποτέ. Εκτιμούν ότι η θερμοκρασία στην επιφάνεια της θάλασ- σας στις περιοχές του ισημερινού έφθανε τους 40 βαθ- μούς Κελσίου. Η θερμοκρασία στη στεριά ήταν κατά  μέσο όρο 50 βαθμοί Κελσίου και σε ορισμένες περιπτώ- σεις έφθανε και τους 60 βαθμούς. Η μελέτη Είναι γνωστό ότι η μεγαλύτερη σε έκταση εξαφάνιση  ειδών έγινε στο τέλος της Πέρμιας περιόδου  όταν εξαφανίστηκε το 80-90% της χλωρίδας και πανίδας  της Γης. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι αυτό συνέβη πριν από  252 εκατομμύρια έτη. Παρ' όλα αυτά μυστηριωδώς  ο πλανήτης ανέκαμψε πολύ γρήγορα. «Κανονικά  η ανάκαμψη μετά από ένα τέτοιο συμβάν  απαιτεί χρονοβόρες διεργασίες που διαρκούν  δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια έτη. Παρ' όλα αυτά η νεκρή περίοδος διήρκεσε ελάχιστα  χωρίς να γνωρίζουμε την αιτία για αυτό» αναφέρει  ο Πολ Βίγκναλ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.  Εχει διαπιστωθεί ότι μόλις 3 εκατομμύρια έτη μετά τη  μαζική εξαφάνιση, στις απαρχές της Τριασικής  περιόδου είχαν εμφανιστεί και πάλι πολλά είδη   χλωρίδας και πανίδας. Σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λιντς  πριν από 249 εκατομμύρια έτη και ενώ εξελισσόταν  η ανάκαμψη και η επανεμφάνιση φυτών και  ζώων η θερμοκρασία ανέβηκε απότομα πάρα  πολύ. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η θερμοκρασία  στον ισημερινό έφτανε τους 50 ίσως και τους 60  βαθμούς Κελσίου στη στεριά και τους 40 βαθμούς  στη θάλασσα. «Τα καλοκαίρια στον ισημερινό θα  ήταν εκείνη την εποχή θανάσιμα ζεστά» τονίζει ο  Βίγκναλ. Καταφύγιο ζωής οι πόλοι Οι ερευνητές αναφέρουν ότι αυτές οι κλιματικές  συνθήκες στον πλανήτη οδήγησαν σε μια μαζική  εξαφάνιση ειδών ανάλογης έκτασης με  εκείνη που προηγήθηκε λίγα εκατομμύρια έτη πριν.  Φυσικά ο αριθμός των ειδών που εξαφανίστηκαν ήταν  πολύ μικρότερος αφού στο μεσοδιάστημα δεν είχε προ- λάβει να κάνει την εμφάνιση του μεγάλος αριθμός  ειδών. Ομως σύμφωνα με τους ερευνητές το ποσοστό  της εξαφάνισης ήταν ανάλογο με το προηγούμενο,  δηλαδή εξαφανίστηκε η συντριπτική πλειοψηφία των  ειδών. Οι μόνες περιοχές που επέτρεπαν την επιβίωση  ήταν οι πολικές και όσα είδη βρίσκονταν ή κατάφεραν  να πλησιάσουν εκεί επέζησαν. Οι ερευνητές εκτιμούν  ότι οι θερμοκρασίες διατηρήθηκαν ψηλά στη Γη για  περίπου δύο εκατομμύρια έτη και στη συνέχεια,  πριν από περίπου 247 εκατομμύρια χρόνια, επέστρε- ψαν σε φυσιολογικά επίπεδα. Πηγή: tovima.gr

Αρχαία ανέκδοτα για να ξεκινήσει ευχάριστα η μέρα (http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr , 19/10/2012).

..............................................................

                    Αρχαία ανέκδοτα 
            για να ξεκινήσει ευχάριστα
                             η μέρα...

Είπε κάποιος στον Διογένη:
«Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία».
Και ο φιλόσοφος απάντησε:
«Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».

Δες εδώ για τον Διογένη, τον κυνικό φιλόσοφο:

http://nigthpress.wordpress.com/2009/12/25/diogenis/ 

--------------------------------------

Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον
κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε:
- Δεν είστε καλά!! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ’ άλλα μέρη;

-----------------------------------

Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο
φιλόσοφος απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι
ακόμα και να με μαστιγώνουν».

Τα υπνοδωμάτια 10 παιδιών σε διαφορετικά μέρη του κόσμου (www.lifo.gr, 12.10.2012)

..............................................................

www.lifo.gr, 12.10.2012 | 18:10

Τα υπνοδωμάτια 10 παιδιών σε διαφορετικά μέρη του κόσμου

Από την Κένυα στο Κεντάκι και από τα σκουπίδια σε ροζ κουκλόσπιτα

 

 

Παιδιά από όλο το κόσμο, διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές τάξεις, όλα μαζί κάτω από τον φακό του φωτογράφου James Mollison .

Ένα σοκαριστικό έργο που δείχνει την ανισότητα ανάμεσα σε παιδιά. Αν είναι να κάνουμε μια σημαντική αλλαγή πρέπει να ξεκινήσουμε από τα παιδιά.

Το βιβλίο του ονομάζεται "Where Children Sleep"

Όταν ζητήθηκε από το φωτογράφο James Mollison να κάνει ένα project σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών, του ήρθε στο μυαλό το παιδικό του δωμάτιο. Η εξέλιξη αυτής της ιδέας ήταν το "Where Children Sleep". Οι φωτογραφίες που έβγαλε απεικονίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.

indira (7 ετών) από το Νεπάλ. Μοιράζεται το στρώμα της, το μοναδικό στο σπίτι, με τα αδέρφια της. Από 3 χρονών δουλεύει 6 ώρες την ημέρα, πάει σχολείο και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια.

Kaya(4 ετών) από το Τόκιο.Μένει με τους γονείς της σε ένα μικρο διαμέρισμα και στο δωμάτιο της έχει πολλά φορέματα, παλτά, κούκλες και περούκες, Ονειρεύεται να σχεδιάζει κινούμενα σχέδια όταν μεγαλώσει.

Dong (9 ετών) από Κίνα. Μοιράζεται το δωμάτιο του με την οικογένεια του. Αγαπάει το τραγούδι, και τα απογεύματα βλέπει λίγη τηλεόραση και κάνει τα μαθήματά του για το σχολείο. Το όνειρό του είναι να γίνει αστυνομικός.

Joey (11 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Όταν ήταν 7 χρονών, πυροβόλησε το πρώτο του ελάφι. Του αρέσει να κυνηγάει με τον πατέρα του, και έχει 2 δικά του πιστόλια και ένα τόξο. Το κατοικίδιο του είναι μια σαύρα με την οποία του αρέσει να βλέπουν μαζί τηλεόραση τα απογεύματα.

Jasmine (4 ετών) από Κεντάκι, Η.Π.Α. Μένει με την οικογένειά της σε ένα μεγάλο σπίτι σε μια φάρμα. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 διαγωνισμούς ομορφιάς και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Για τους διαγωνισμούς αυτούς εξασκείται καθημερινά με προσωπικό εκπαιδευτή.

Lamine( 12 ετών) από τη Σενεγάλη. Μοιράζεται το δωμάτιο του με άλλα αγόρια. Τα κρεβάτια δεν είναι άνετα και έχουν τούβλα αντί για πόδια σαν στήριγμα. Δουλεύουν κάθε μέρα από τις 6 το πρωί σε χωράφια μέχρι το απόγευμα όπου διαβάζουν το Κοράνι.

Thais (11 ετών) από την Βραζιλία. Μοιράζεται το δωμάτιο της με την αδερφή της. Είναι συνηθισμένη σε συμμορίες και χρήση ναρκωτικών στην γειτονιά. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μοντέλο όπως πολλά κορίτσια από την Βραζιλία.

Douha (10 ετών) από την Παλαιστίνη. Μένει σε κατασκήνωση προσφύγων με τα 11 αδέρφια της και μοιράζεται το δωμάτιο με τις 5 αδερφές της. Ο αδερφός αυτοκτόνησε σε επίθεση ενάντια στο Ισραήλ.

Jamie (9 ετών) από την Νέα Υόρκη. Μένει σε ρετιρέ στην 5η λεωφόρο. Ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος σαν τον πατέρα του και πηγαίνει σε ιδιωτικό δημοφιλές σχολείο όπου μαθαίνει οικονομικά. Κάνει μαθήματα τζούντο και κολύμβησης.

Roathy(8 ετών) από την Καμπότζη. Το στρώμα του, όπου και μένει, είναι σε σκουπίδια και το κρεβάτι του είναι παλιά λάστιχα αυτοκινήτου. Το μόνο του γεύμα είναι το πρωινό. Κάνει μπάνιο μαζί με άλλα παιδιά σε τοπικό φιλανθρωπικό κέντρο πριν να φύγει για τη δουλειά του όπου ψάχνει πλαστικά μπουκάλια και κονσέρβες τα οποία και πουλάει σε εταιρεία ανακύκλωσης.

Nantio (15 ετών) από την Κένυα. Μέλος της φυλής Rendille . Μένει σε σκηνή φτιαγμένη από πλαστικό. Θέλει να παντρευτεί με πολεμιστή αλλά πρώτα θα πρέπει να υποστεί κλειτoριδεκτομή. Καθημερινά προσέχει τα πρόβατα και κόβει ξύλα.

Άστεγο παιδί από τη Ρώμη, Ιταλία. Μένει σε στρώμα στην ύπαιθρο. Η οικογένεια του και αυτός δεν έχουν ταυτότητες και δεν μπορούν να βρουν κανονικές δουλειές. Οι γονείς του καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων και κανείς τους δεν είναι μορφωμένος.

μετάφραση /επιμέλεια: Natalie Sampas

12 Οκτωβρίου 1944: Η απελευθέρωση της Αθήνας 12 Οκτωβρίου 2012 / Αρθρο του/της: Christianna Loupa (http://www.palmografos.com, 12/10/2012)

.............................................................

12 Οκτωβρίου 1944: Η απελευθέρωση της Αθήνας

 

12 Οκτωβρίου 2012, 12:52

Αρθρο του/της: Christianna Loupa

 

Στις αρχές του Οκτωβρίου του 1944 η αντίστροφη μέτρηση για τη χιτλερική Γερμανία έχει ήδη αρχίσει, καθώς βρετανικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη χειμαζόμενη από τις δυνάμεις του Άξονα μαρτυρική ελληνική γη. Ο γερμανικός στρατός εγκαταλείπει σταδιακά την Πελοπόννησο και τα νησιά και στις 12 Οκτωβρίου αποχωρεί από την Αθήνα, σφυροκοπούμενος διαρκώς, αλλά ανατινάζοντας εγκαταστάσεις στον Πειραιά και βυθίζοντας πολλά ελλιμενισμένα πλοία. Ο ΕΛ.Α.Σ. τις μέρες εκείνες δίνει την τελευταία μεγάλη μάχη κατά των κατακτητών, εμποδίζοντάς τους να ανατινάξουν το ηλεκτροπαραγωγικό εργοστάσιο του Κερατσινίου. Οι μάχες στη Βόρεια Ελλάδα συνεχίζονται, ωστόσο, με αμείωτη ένταση.

Χαρακτηριστικό είναι πάντως ότι το πρωί της 12ης Οκτωβρίου, πριν την αποχώρησή τους, οι κατακτητές είχαν το θράσος να καταθέσουν στεφάνια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Στεφάνια που λίγο αργότερα ο βασανισμένος λαός ποδοπάτησε με μανία.

 

"Μέχρι το μεσημέρι τα χαρμόσυνα νέα είχαν κυκλοφορήσει σε κάθε γωνιά της πρωτεύουσας και οι Αθηναίοι ξεχύνονταν στους δρόμους. Μια λαοθάλασσα, που ξεκινούσε από το Σύνταγμα και έφτανε μέχρι τη συμβολή Πατησίων και Αγίου Μελετίου, ζούσε το απόλυτο παραλήρημα. Μια μέρα αλλιώτικη, ονειρεμένη, που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Μια  μεγάλη παρένθεση μέσα στο χρόνο έκλεινε, μια δύναμη πανίσχυρη ένωσε ξανά το κομμένο νήμα της ζωής, δίνοντας πνοή στα κορμιά των νεκροζώντανων κατοίκων της κουρσεμένης πόλης.

Επιτέλους, εκείνο το πρωινό δεν θα αντίκριζαν τον αγκυλωτό σταυρό στο βράχο της Ακρόπολης, που επί τριάμισι χρόνια βεβήλωνε τα κατάλευκα ιερά μάρμαρα του Παρθενώνα! Εκείνο το πρωινό ο αέρας μοσχομύριζε, ο ήλιος έλαμπε αλλιώτικα, τα πουλιά είχαν ξεθαρρέψει και τα κορίτσια είχαν γίνει τόσο όμορφα! Εκείνο το πανέμορφο πρωινό ο χρόνος που τόσον καιρό είχε παγώσει, άρχιζε και πάλι να κυλά.

Τι παραλήρημα ξέφρενης χαράς ήταν εκείνο! Πού βρέθηκαν τόσα λουλούδια; Πόσοι κήποι, πόσες γλάστρες άνθισαν ξαφνικά και γέμισε ο τόπος λευκά, κόκκινα, ροζ, κίτρινα μοσχομυρωδάτα λουλούδια! Στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια το πλήθος ραίνει τα τζιπ των Άγγλων με λουλούδια. Φιλάει τους στρατιώτες, τους σηκώνει στα χέρια, τους αποθεώνει. Σπρώχνοντας για να περάσει, τραγουδώντας και χορεύοντας, ο κόσμος αγκαλιάζεται, φιλιέται κι ας μην ξέρει με ποιους. Τι σημασία έχει! Χριστός ανέστη, ακούγεται από όλα τα στόματα! Μουσική βγαίνει από τα μεγάφωνα του δρόμου. Τα παιδιά κυματίζουν χαρούμενα τις χάρτινες σημαιούλες, ελληνικές και συμμαχικές. Όλοι χορεύουν και τραγουδούν αγκαλιασμένοι.

Δε θα μπορούσαν, βέβαια, να λείψουν από τη μεγαλύτερη χαρά που γνώρισε ποτέ η Αθήνα, οι πρωτομάρτυρες της λευτεριάς: Οι ανάπηροι του μετώπου, χαμογελαστοί πάνω στα καροτσάκια τους. Και στροβιλιζόταν ο κόσμος μέσα στη δίνη της χαράς, μη μπορώντας ακόμα να διακρίνει αν αυτά που ζούσε ήταν όνειρο ή πραγματικότητα.

Πού βρέθηκαν τόσες φωνές, αλήθεια! Πώς κατάφεραν να βγουν μέσα από τα αδυνατισμένα πνευμόνια! Ο κόσμος είχε ξεχάσει να μιλά μεγαλόφωνα. Ο φόβος υπαγόρευε τον ψίθυρο.

Τόσο φως πού βρέθηκε και ξεχύθηκε μέσα στα σπίτια από τα διάπλατα παράθυρα! Τριάμισι χρόνια όλοι ζούσαν με κλειστά παραθυρόφυλλα κι επτασφράγιστες καρδιές. Είχε γίνει τρόπος ζωής το ζοφερό σκοτάδι.

Και τόσα χαμόγελα! Το γέλιο ήταν κακούργημα και η χαρά πλημμέλημα για κάθε Έλληνα, για κάθε εξανδραποδισμένο και κατακτημένο.

Στο μεταξύ, Ατθίδες με εθνικές ενδυμασίες μεταφέρουν και υψώνουν στην Ακρόπολη την ελληνική σημαία, ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών δεν έχουν σταματήσει να χτυπούν ούτε λεπτό από το πρωί.

Και να 'μαστε τώρα εδώ, ξαναγεννημένοι από τις στάχτες μας, από την κολυμπήθρα του Σιλωάμ βγαλμένοι, της ελευθερίας άπληστα να ρουφάμε τους χυμούς.

Τελικά, δεν τα πήρε όλα ο πόλεμος!

Σε λίγες μέρες η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας φτάνει στην ταραγμένη Αθήνα. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου θα υψώσει την κυανόλευκη και πάλι στον ιστό της, εκεί που ανήκει, στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, που η σβάστικα επέμενε τόσα χρόνια να μολύνει.

Από τότε και μετά, η ζωή καρκινοβατώντας παλεύει να βρει ξανά τους ρυθμούς της. Ένα βήμα εμπρός, δύο πίσω. Ο πληθωρισμός και οι στερήσεις συνεχίζονται, το ίδιο και οι πυροβολισμοί και οι σκοτωμοί. Μα τί άλλαξε λοιπόν; Δεν τελείωσε ο πόλεμος; Ποιοι είναι πάλι ετούτοι που σκοτώνονται και σκοτώνουν;

Είναι οι Έλληνες που σκοτώνουν τους Έλληνες. Είναι τα παιδιά της ετοιμοθάνατης Ελλάδας, που τσακώνονται για την κληρονομιά..."[1]

Παρ’ όλα αυτά, «Τώρα νιώθουμε ένα μεγάλο και ασυγκράτητο λαϊκό κύμα που μας σηκώνει και μας παίρνει. Τι ακριβώς θέλει αυτή η μάζα βέβαια κανείς δεν το ξέρει, ούτε τα πιο συνειδητά μέλη της. Δεν είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων ευρωπαϊκών κέντρων με τις συγκεκριμένες οικονομικοκοινωνικές επιδιώξεις του επιστημονικού σοσιαλισμού. Εδώ έχουμε να κάμουμε με δυνάμεις αλόγιστες. Στον αέρα υπάρχει Ρωσική Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση και Κομμούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεμος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουμε ακόμα», παρατηρεί ο συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς και πολύ προφητικά συμπληρώνει: «Έφτανε ένα σπίρτο για να πάρει η Αθήνα φωτιά, σαν ένα δοχείο μπεντζίνα».

Παράλληλα, η τριμελής Κυβερνητική Επιτροπή (Φ. Mανουηλίδης, Γ. Zεύγος, Θ. Tσάτσος),  που εγκαθίσταται στα Παλαιά Ανάκτορα αμέσως μετά την αποχώρηση των Ούννων, στέλνει το ακόλουθο τηλεγράφημα στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, που βρίσκεται στην Ιταλία: «Ο βραχνάς της σκλαβιάς τελείωσε στην Aθήνα. Mε το αναφιλητό μιας ανέκφραστης χαράς χαιρετάμε την Eθνική Kυβέρνηση. O Λαός, ο ηρωικός Λαός των Aθηνών, γιορτάζει αδελφωμένος την λευτεριά του».

 

Πράγματι, στις 18 Οκτωβρίου η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας φτάνει στην Αθήνα. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου θα υψώσει την κυανόλευκη και πάλι στον ιστό της, εκεί που ανήκει, στο  βράχο της Ακρόπολης και θα μλήσει στο λαό μέσα σε κλίμα απαράμιλλης συγκίνησης, επικαλούμενος εθνική ομοψυχία.

Αλίμονο όμως! Πόσο γρήγορα θα ξεχαστούν όλα αυτά! Τα πρώτα συννεφάκια αρχίζουν να διαφαίνονται στον αττικό ουρανό, καθώς έχει ήδη προηγηθεί η συνάντηση Τσόρτσιλ – Στάλιν στη Μόσχα, όπου οι δύο άντρες καθόρισαν τις σφαίρες επιρροής των Βαλκανίων.
Δύσκολες μέρες ξημερώνουν για τη μικρή μας χώρα, που δεν πρόλαβε να χαρεί την ελευθερία της. Ένας καινούριος χειρότερος αδελφοκτόνος πόλεμος ξεκινά, που θα γυρίσει την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω, τη στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη ξαναγεννιέται από την τέφρα της.

[1] "Μετά την Κατστροφή, Σμύρνη-Κατοχή", Χριστιάννα Λούπα, Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ, 2003

Χριστιάννα Λ