...........................................................
Σε διαφημιστικό της ΔΟΕ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες η Φανή Χαλκιά
Την επανεμφάνισή της έκανε η Φανή Χαλκιά σε βίντεο (στο
1.25) της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για την προώθηση των Ολυμπιακών
Αγώνων του Λονδίνου.
Υπενθυμίζεται ότι η Φανή Χαλκιά είχε βρεθεί θετική σε έλεγχο ντόπινγκ
στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο και είχε αποβληθεί.
Ιδού και το εντυπωσιακό βίντεο της ΔΟΕ:
Η Φανή Χαλκιά είναι μια αθλήτρια - αν και θα έπρεπε να γράψω "ήταν", γιατί δεν είναι πια - που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 μεν, αλλά στην επόμενη Ολυμπιάδα του 2008 στο Πεκίνο βρέθηκε ντοπαρισμένη μαζί με άλλους συμπατριώτες μας αθλητές του στίβου που είχαν διακριθεί το 2004. Η σύμπτωση να βρεθούν τόσοι αθλητές μας - του στίβου, μαζί με ο λ ό κ λ η ρ η την εθνική μας ομάδα της άρσης βαρών - ντοπαρισμένοι, "σκίασε" ανεπανόρθωτα όλον τον ελληνικό αθλητισμό, ακόμα και αθλήματα που δεν είχαν και δεν έχουν δώσει αφορμές για τέτοιες υποψίες και κατηγορίες. Δεν θα ήταν υπερβολή όποια αθλητική δράση σε ατομικό ή και σε συλλογικό επίπεδο προερχόμενη από τη χώρα μας, αντιμετωπίζεται πλέον από τη διεθνή αθλητική - και όχι μόνο - κοινότητα με καχυποψία και προκατάληψη.
Υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που υποστηρίζουν ότι καλώς έπραξαν οι αθλητές μας και οι παράγοντες που τους "βοήθησαν", μιας και οι άλλες χώρες, και μάλιστα οι πιο ανεπτυγμένες αθλητικά, τις ίδιες μεθόδους χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν για να διακρίνονται οι αθλητές τους. Τις ίδιες, λένε, μεθόδους χρησιμοποιούν, μόνο που δεν "πιάνονται" παρανομούντες γιατί, λένε, η φαρμακευτική τους βιομηχανία είναι περισσότερο ανεπτυγμένη από τη δική μας και έτσι παραμένουν οι παρανομίες τους ασύλληπτες. Ούτως ή αλλιώς, βέβαια, οι επιτυχίες τους και τα μετάλλιά τους, λένε, είναι και αυτών ψεύτικες, "μούφα", όπως τελευταία συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε κάθε τι μη γνήσιο, απομίμηση, ψεύτικο κλπ. Κι εμείς, γιατί όχι; Να μη τους μιμηθούμε;
Μπορεί να είναι και έτσι τα πράγματα. Τις μούφες και τις απατεωνίες θα πρέπει να ζηλεύουμε; Προσφέρουν άραγε γνήσια ικανοποίηση οι ψεύτικες επιτυχίες; Θα θέλαμε, παραδείγματος χάριν, να παίρναμε καλούς βαθμούς στο σχολείο χωρίς να το αξίζουμε; Να κερδίζουμε τους αγώνες και τα παιχνίδια μας με ζαβολιές ή "εξωτερικές" βοήθειες διαιτητών ή άλλων, έξω και πέρα από τις δικές μας δυνάμεις; Κι αν υπάρχουν στη ζωή μας συμμαθητές μας ή αργότερα συνανθρωποί μας που έτσι, με ψεύτικα όπλα και εφόδια, τα καταφέρνουν, θα θέλαμε να "προσφέραμε" κι εμείς με τη σειρά μας τα ίδια αισθήματα που νιώθουμε όταν ο ανάξιος επιβραβεύεται σε βάρος μας; Την ιδια πίκρα, με αυτήν που νιώσαμε, όταν ο λιγώτερο από εμάς άξιος πανηγύριζε, θα θέλαμε κι εμείς να "κεράσουμε" τους συναγωνιστές μας; Για σκεφθείτε το...
