Καλοί μου και καλές μου school - ηκαντέρες, όταν ήμουνα στα χρόνια σας, 12 - 13 χρονών δηλαδή, μέσα στα χρόνια της χούντας, άκουγα από μεγαλύτερους 17-18άρηδες, που είχαν ήδη εντρυφήσει στη ροκ μουσική, για τον περίφημο Jimi Hendrix που είχε πεθάνει νεότατος - μόλις 27 χρονών, και για το τρομερό του ταλέντο στην ηλεκτρική κιθάρα. Φυσικά και δεν μπορούσα να νιώσω τι το ξεχωριστό είχε το παίξιμό του, όταν άκουγα τη μουσική του από δίσκους ή από ερασιτεχνικούς ραδιοσταθμούς. Ώσπου είδα την ταινία "Woodstock", με την Μεταπολίτευση - στη Χούντα είχε παιχτεί για λίγες μέρες και μετά απαγορεύτηκε γιατί ήταν μια ταινία - ντοκιμαντέρ για μια μεγάλη γιορτή ροκ μουσικής στις ΗΠΑ με αντιπολεμικά μηνύματα, μια γιορτή που οι νέοι της Αμερικής εκφράσανε την απαίτηση για μια ζωή αγάπης και ελευθερίας. Κάποιοι νέοι μάλιστα στους κινηματογράφους της Αθήνας που παίχτηκε η ταινία επιχείρησαν να μετατρέψουν τις προβολές σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις, γίνανε κάποιες συλλήψεις από την αστυνομία και για να μη γενικευθεί αντίδραση των νέων, η προβολή της απαγορεύτηκε.
Σ' αυτή τη γιορτή που συμμετείχαν οι πιο σπουδαίοι μουσικοί της ροκ της εποχής, με είχε εντυπωσιάσει ο Jimi Hendrix που σε μια στιγμή της παρουσίας του στο φεστιβάλ παίζει κιθάρα με ...τα δόντια του! Πέρα όμως από τον επιφανειακό εντυπωσιασμό που μπορεί να νιώσει κανείς βλέποντας κάτι τέτοιο, ήταν συνταρακτικός συνολικά ο τρόπος που έπαιζε, ένας τρόπος που στιγμές-στιγμές ήταν σαν να καταργούσε τα όρια του είδους της μουσικής που έπαιζε, δεν ήταν μόνο ροκ, ήταν τζαζ, ήταν σόουλ, ήταν μπλουζ, ήταν σύγχρονη μουσική, ήταν όλη η παράδοση της αμερικανικής μουσικής, αλλά ήταν και σαν να προφήτευε για όλα τα είδη της μουσικής που θ' ακολουθούσαν.
"Woodstock" λοιπόν, και αναζητείστε την ταινία στα βιντεοκλάμπ και θα ευχαριστηθείτε τον Hendrix, αλλά και τους άλλους ροκ μουσικούς της εποχής. Αλλά πάνω απ' όλα θα ζήσετε μια γιορτή αγάπης, ελευθερίας και χαράς...!
