Αφιερωμένο εξαιρετικά στις school-ηκαντέρες...Καλό χειμώνα α α α!

                     ΤΟ ΞΥΛΑΡΑΚΙ – ένα παραμύθι από τη Σύρο

   Άλλοτε, τον παλιό καιρό, σ’ όλα τα νησιά υπήρχανε βασιλιάδες. Ο βασιλιάς της Αξιάς (της Νάξου, δηλαδή) είχε μια κόρη, που η ομορφιά της δε βρισκότανε πουθενά. Όλοι λοιπόν οι βασιλιάδες τη γυρέψανε, για να την κάνουνε νύφη, κι ο πατέρας της συλλογίστηκε και είπε: «Αν τηνε δώσω του βασιλιά της Πάρος, θα μου σηκώσει πόλεμο ο βασιλιάς της Τήνου. Αν τηνε δώσω του βασιλιά της Νιος, θα μου σηκώσει πόλεμο ο βασιλιάς της Μύκονος… κι όλοι οι άλλοι βασιλιάδες!

   Φώναξε λοιπόν τη δωδεκάδα του για να πάρει συμβουλή.

   Κι η δωδεκάδα αποφάσισε πως η κόρη του πρέπει να καμωθεί (να προσποιηθεί, να υποκριθεί) το βουβό κι όποιο παλικάρι την κάνει σε τρεις μέρες να μιλήσει, να την πάρει γυναίκα του, αλλιώς αν περάσουν οι τρεις μέρες να του παίρνουν την κεφαλή του.

   Πηγαίνανε λοιπόν βασιλόπουλα, πριγκιπόπουλα και, κάθε τρεις μέρες έπαιρνε το κεφάλι τους ο βασιλιάς. Τόσοι πια πήγανε που έκαμε ο βασιλιάς τρεις πύργους και τους γέμισε από τις κεφαλές των παλικαριών.

   Ας αφήσουμε τώρα αυτό κι ας πάμε στη Σύρα που ήτανε μια γριά κι είχε ένα εγγονάκι ορφανό, και πήγαινε η κακομοίρα, και ξενοδούλευε και ζητιάνευε για να το αναθρέψει. Αφού μεγάλωσε το παιδί, γυρίζει μια μέρα και λέει στη γιαγιά του: «Γιαγιά, εγώ θα πάω να κάνω τη βασιλοπούλα να μιλήσει».

   «Βρε, παιδάκι μου, εκεί πάνε βασιλόπουλα, πριγκιπόπουλα και κανένα δεν την έκανε να μιλήσει και συ θα πας να χάσεις τη ζωή σου, και να μ’ αφήσεις μοναχή, που ήτανε το θάρρος μου, τώρα που μεγάλωσες, να μου δίνεις ένα κομμάτι ψωμί;»

   Το παιδί όμως επέμενε να πάει. Τότε του λέει η γριά: «Πήγαινε ν’ αφήσεις γεια της γιαγιάς σου, της αδελφής μου, κι είναι πιο προκομμένη κι ίσως να σ’ ορμηνέψει».(να σε συμβουλέψει)

   Πηγαίνει λοιπόν στη γιαγιά εκείνη, και λέει: «Γιαγιά, δώσ’ μου το χέρι σου να το φιλήσω, γιατί θα πάω να κάμω τη βασιλοπούλα να μιλήσει, μα μπορεί και να μη μιλήσει και να μου πάρει το κεφάλι ο βασιλιάς». «Βρε, παιδάκι μου, δεν κάθεσαι στον τόπο σου, που η αδελφή μου δεν έχει άλλο θάρρος από σένα!» Μα σαν είδε πως δεν τον έκανε ζάφτι (δεν τον δάμαζε, δεν τον κατάφερνε, δεν τον έπειθε), του λέει: «Να, πάρε ετούτο το ξυλαράκι κι όπου τ’ ακουμπήσεις μίλα του κι αυτό θα σου μιλεί».

   Το παιδί πήρε το ξυλαράκι κι ύστερα μπαρκάρισε και πήγε στην Αξιά. Μόλις έφτασε παρουσιάστηκε, ας πούμε στην αστυνομία, και ζήτησε άδεια για να πάει να κάνει την βασιλοπούλα να μιλήσει.

   Τότε του λέει ο αστυνόμος: «Βλέπεις αυτούς τους πύργους; Είναι γεμάτοι από κεφαλές των βασιλόπουλων και των πριγκιπόπουλων. Ο ένας, θέλει μια κεφαλή ακόμα για να γεμίσει!»

   «Ας είναι η δική μου!», αποκρίθηκε το παλικάρι. Κι έτσι πήρε την άδεια.

   Αφού βασίλεψε ο ήλιος, μπήκε μέσα στο παλάτι κι απέξω στάθηκαν οι φρουροί και φυλάγανε. Αρχίζει λοιπόν: «Καλησπέρα, βασιλοπούλα μου! (Αυτή από τον καναπέ ούτε που γύρισε να τον δει). «Αχ, βασιλοπούλα μου, δεν είναι κρίμα σ’ εμένα, που είχα μια χήρα γιαγιά και τηνε παράτησα μόνο για σένα, κι εσύ δε γυρίζεις ούτε να με δεις;» Και με διάφορα λόγια που της έλεγε πέρασε η νύχτα, χωρίς να την κάνει να μιλήσει.

   Όταν ξημέρωσε ανοίξανε τις πόρτες κι έφυγε.

   Τη δεύτερη μέρα πήγε πάλι κι άρχισε: «Καλησπέρα, βασιλοπούλα μου» - στου  κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα! – και τότε άρχισε να την παρακαλεί και ν’ αναστενάζει: «Αχ, βασιλοπούλα μου, δε λυπάσαι την ομορφιά μου; δε λυπάσαι το χάλι μου;»

   Με τούτες τις λέξεις ήρθανε τα μεσάνυχτα, ξημέρωσε η αυγή, ανοίξανε τις πόρτες κι έφυγε το παλικάρι.

   Την τρίτη βραδιά πήγε με απελπισία μεγάλη κι άρχισε να φωνάζει πιο δυνατά:

   «Άχου, βασιλοπούλα μου, δε θέλω να μιλήσεις, αλλά γύρισε και δες με. Εγώ ήρθα από τους δικούς μου και θα θυσιάσω τη ζωή μου για λόγου σου!» Μιλιά η βασιλοπούλα. Τότε, του ήρθε στο νου πως κάτι του είχε δώσει η αδελφή της γιαγιάς του. Ψάχνει λοιπόν στην τσέπη του, βρίσκει το ξυλαράκι, το ακουμπάει πάνω στην πόρτα και λέει: «Ε, πόρτα, η βασιλοπούλα δε μου μιλεί, εσύ δε μου μιλείς;»

   «Τι να σου πω; Που εγώ ήμουν δέντρο στο βουνό και με κόψανε, με σκίσανε, με κάνανε σανίδια, με πήγανε στο μαραγκό, με ταγιάρανε (με σκαλίσανε σαν ξυλόγλυπτο αντικείμενο), με κάνανε πόρτα, άνοιξε-κλείσε, και για να βλέπουν τη βασιλοπούλα, τρώγομαι σ’ όλη μου τη ζωή!...»

   «Ω, βασιλοπούλα μου, η πόρτα σου μου μιλεί, εσύ δε μου μιλείς;» λέει το παιδί και πάει κοντά στο καντηλιέρι (πολύφωτη λυχνία), ακουμπάει το ξυλαράκι και λέει: «Καντηλιέρι, η βασιλοπούλα δε μου μιλεί, εσύ δε μου μιλείς;»

   «Μα τι να σου πω, που εγώ ήμουν χώμα στο βουνό, μ’ έκαμαν ασήμι, με πήγανε στον κουϊμτζή (στον κουγιουμτζή, στον  χρυσοχόο), τώρα τρίψε, τρίψε, για να γυαλίζω, τρώγομαι σ’ όλη μου τη ζωή…»

   Ήρθανε οι βαθιές αυγές και το παλικάρι άρχισε να τρομάζει. Τότε, με μεγάλη προσοχή, σίμωσε κοντά στη βασιλοπούλα κι ακούμπησε το ξυλαράκι στην κεφαλή της, χωρίς αυτή να το νιώσει, και της λέει: «Ω, βασιλοπούλα μου, η πόρτα σου και το καντηλιέρι σου μου μιλούν, εσύ δε μου μιλείς;»

   Γυρίζει κι η βασιλοπούλα και του λέει : «Φτάνει πια! Δε βαρέθηκες να μιλείς;»

   Και το παλικάρι της αποκρίνεται: «Εγώ θα πω ότι δε μου μίλησες, γιατί ο πατέρας σου μπορεί να χαλάσει κι εμένα κι εσένα, επειδή βλέπεις πολλά βασιλόπουλα και πριγκιπόπουλα, που τα χάλασε γιατί δε μίλησες κανενός».

   Άφησε λοιπόν και ξημέρωσε. Πήγανε τότε οι φύλακες της βάρδιας, τον ρωτήσανε και τους είπε πως η βασιλοπούλα δεν του μίλησε. Αμέσως τον πήρανε και τον πήγανε στο βασιλιά.

   Το παλικάρι τότε του ζήτησε να φωνάξει τη δωδεκάδα του (12μελές βασιλικό συμβούλιο), για να κάνει μπροστά τους μια ομιλία και μετά να του πάρει την κεφαλή του.

   Ο βασιλιάς του έκανε τη χάρη και φώναξε τη δωδεκάδα του. Τότε άρχισε το παλικάρι να μιλάει: «Άρχοντες, μια υπόθεση στάθηκε στον τόπο μου. Ένας παπάς, ένας ράφτης κι ένας μαραγκός πήγανε στο άβι (στο κυνήγι). Στο ρουμάνι (στο πυκνό δάσος), που βραδιαστήκανε, ήτανε μια κατοικιά. Μπήκανε λοιπόν για να περάσουν τη νύχτα τους κι είπαν πως χρειάζεται να κάνουν βάρδιες και να φυλάνε από τέσσερις ώρες ο καθένας. Του μαραγκού του έπεσε η πρώτη βάρδια. Αυτός για να τρομάξει το ράφτη, που θα έκανε τη δεύτερη βάρδια, έπιασε κι έκανε έναν άνθρωπο από ξύλο και τον έβαλε καρσί (απέναντι) στην κατοικιά. Σηκώνει μετά το ράφτη και πέφτει αυτός και πλαγιάζει.

   Αφού πέρασε καμιά ώρα, είδε ο ράφτης τον ξύλινο άνθρωπο και κατάλαβε πως τον έκανε ο μαραγκός για να τον τρομάξει. Έπιασε λοιπόν και του έβαλε ένα φέσι, ένα βστ του κι άρχισε να διαβάζει. Στο μεταξύ γύρισε κι είδε τον άνθρωπο και τρόμαξε πάρα πολύ. Γονάτισε λοιπόν κι άρχισε τις προσευχές και τα παρακάλια στο Θεό. Μετά προστάζει το ξύλο και το κάνει να μιλά κι έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς και τον πήρανε μαζί τους και τον έφεραν στη χώρα.

   Εκεί πήγανε στο κριτήριο (στο δικαστήριο) γιατί ζητούσε ο μαραγκός να τονε πάρει, επειδή τον έφτιαξε, ζητούσε ο ράφτης να τονε πάρει, επειδή τον έντυσε, τον ζητούσε κι ο παπάς, επειδή τον έκανε να μιλάει. Τότε όμως έφυγα εγώ, δίχως να βγει η απόφαση. Γι’ αυτό επιθυμώ να  μου πείτε, τίνος αξίζει. Του μαραγκού, που τον έφτιαξε, του ράφτη, που τον έντυσε ή του παπά, που τον έκανε και μίλησε;»

   Τότε η δωδεκάδα με το βασιλιά βγάλανε απόφαση πως πρέπει να πληρωθεί ο μαραγκός για τον κόπο του, ο ράφτης για τα ρούχα του κι ο παπάς να πάρει τον άνθρωπο.

   Αφού λοιπόν υπόγραψε η δωδεκάδα με το βασιλιά την απόφαση, λέει το παλικάρι:

   «Μου αξίζει κι εμένα η βασιλοπούλα» - ήτανε φτωχός μα ήτανε κι έξυπνος – «που την έκανα και μίλησε». Κι αφού η απόφαση ήτανε βγαλμένη, και δεν μπορούσαν πια να τον χαλάσουν, φέρανε τη βασιλοπούλα και τη στεφανώσανε κι έκαναν γάμους και χαρές και ξεφάντωσες καλές.

   Το παλικάρι έφερε και τη γιαγιά του στο παλάτι κι έτρωγε πέρδικες από κει που έτρωγε φασούλια.

                                                               

(από τη συλλογή «Λαϊκά παραμύθια από τις Κυκλάδες» της Γιάννας Βλ. Σέργη, εκδόσεις «Ερίννη», Αθήνα 2005)       

Περνάς καλύτερα μ' ένα παραμύθι...

Από το βιβλίο του Luis Sepulveda

«Η Ιστορία του Γάτου που έμαθε σ’ ένα Γλάρο να πετάει»* (εκδόσεις Opera)

 Από το κεφ.3  «Αμβούργο εν όψει»

   Η Κενγκά άνοιξε τις φτερούγες για να πετάξει, αλλά το κύμα ήταν πιο γρήγορο και την πήρε από κάτω. Όταν ξαναβγήκε στην επιφάνεια, το φως της μέρας είχε χαθεί, κι όταν κούνησε δυνατά το κεφάλι, κατάλαβε πως η κατάρα των θαλασσών την είχε τυφλώσει.

   Η Κενγκά με τ’ ασημιά φτερά βούτηξε πολλές φορές το κεφάλι της στο νερό, ώσπου κάποιες ακτίνες φως έφτασαν στις κόρες των ματιών της που είχαν σκεπαστεί με πετρέλαιο. Η παχύρρευστη κηλίδα, η μαύρη μάστιγα, της είχε κολλήσει τα φτερά στο σώμα, κι η Κενγκά έπιασε να κουνάει τα πόδια, με την ελπίδα να κολυμπήσει γρήγορα και να φύγει μακριά απ’ το μαύρο κύμα.

    Με όλους τους μυς της πιασμένους από την προσπάθεια, κατάφερε κάποτε να φτάσει στο τέλος της πετρελαιοκηλίδας και να ‘ρθει σ’ επαφή με το καθαρό νερό. Όταν, βουτώντας το κεφάλι στο νερό κι ανοιγοκλείνοντας συνέχεια τα μάτια, κατάφερε να τα καθαρίσει, σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον ουρανό / δεν είδε παρά κάτι σύννεφα ανάμεσα στη θάλασσα και στην απεραντοσύνη του ουράνιου θόλου. Ήδη οι συντρόφισσές της απ’ το σμήνος του Φάρου της κόκκινης Άμμου πρέπει να είχαν πετάξει μακριά – πολύ μακριά.

    Έτσι ήταν ο νόμος. Είχε δει κι ή ίδια άλλους γλάρους να μολύνονται από το θανάσιμο μαύρο κύμα, κι όσο δυνατή κι αν ήταν η λαχτάρα της να κατέβει να βοηθήσει, είχε αναγκαστεί ν’ απομακρυνθεί, υπακούοντας στο νόμο που απαγορεύει την παρουσία στο θάνατο των συντρόφων.

   Με τα φτερά τους ακίνητα, κολλημένα στο σώμα τους, οι γλάροι αποτελούσαν εύκολη λεία για τα μεγάλα ψάρια, ή πέθαιναν αργά, από ασφυξία, καθώς το πετρέλαιο έφραζε όλους τους πόρους.

   Αυτό το τέλος το περίμενε, κι η Κενγκά ευχήθηκε να την κατάπιναν αμέσως τα σαγόνια κάποιου κήτους.

   Η μαύρη κηλίδα. Η μαύρη μάστιγα. Περιμένοντας το τέλος της, η Κενγκά έπιασε να καταριέται τους ανθρώπους…

Από το κεφάλαιο 6 «Η Καλότυχη, πραγματικά καλότυχη»

   Η Καλότυχη μεγάλωσε γρήγορα και μες στα χάδια των γάτων. Ένα μήνα μετά από τότε που την πήγαν στο μαγαζί του Χάρι, ήταν μια νεαρή και σβέλτη γλαροπούλα, με ασημιά φτερά και μεταξένια.

   Όταν έρχονταν τουρίστες στο μαγαζί, η Καλότυχη, ακολουθώντας τις οδηγίες του Κολονέλο, καθόταν ήσυχη ανάμεσα στ’ άλλα πουλιά, κάνοντας πως ήταν κι αυτή βαλσαμωμένη. Τ’ απογεύματα, όμως, όταν το μαγαζί έκλεινε, κι ογερο-θαλασσόλυκος πήγαινε να πλαγιάσει, τότε η γλαροπούλα σεργιάνιζε με το ξεγοφιαστό περπάτημα των υδρόβιων πτηνών σ’ όλα τα δωμάτια, θαυμάζοντας τα χιλιάδες παράξενα αντικείμενα, ενόσω ο Ξερόλας διάβαζε του κόσμου τα βιβλία, ψάχνοντας τη μέθοδο με την οποία ο Ζορμπάς θα της μάθαινε να πετάει.

   «Η πτήση συντελείται με την απώθηση αέρα προς τα πίσω και προς τα κάτω» νιαούριζε, με τη μύτη κολλημένη στα βιβλία του. «Αχά! Αυτό είναι σημαντικό!»

   «Και γιατί δηλαδή πρέπει να πετάξω;» έκρωζε η Καλότυχη, με τις φτερούγες κολλημένες στο σώμα.

   Γιατί είσαι γλάρος – κι οι γλάροι πετάνε», νιαούριζε ο Ξερόλας. «Μου φαίνεται τρομερό να μην το ξέρεις! Τρομερό!»

   «Εγώ, όμως, δε θέλω να πετάξω» έκρωζε η Καλότυχη. «Κι ούτε θέλω να ‘μια γλάρος. Θέλω να ‘μια γάτος – κι οι γάτοι δεν πετάνε.»

   Ένα βράδυ, πήγε στο καμαράκι της εισόδου κι είχε μια δυσάρεστη στιχομυθία με το χιμπαντζή.

   «Άκου να σου πω, πουλί» στρίγκλισε ο Ματίας μόλις την είδε, «αλλού τα κακά σου!»

   «Γιατί μου το λέτε αυτό, κύριε πίθηκε;» έκρωξε αυτή ντροπαλά.

   «Γιατί τα πουλιά, μόνο αυτό κάνουν: κακά. Κι εσύ είσαι πουλί» στρίγκλισε, απολύτως βέβαιος γι’ αυτά που έλεγε.

   «Κάνεις λάθος. Είμαι γάτος – και πολύ καθαρός μάλιστα. Χρησιμοποιώ την ίδια άμμο με τον Ξερόλα» έκρωξε η Καλότυχη, ελπίζοντας να κερδίσει τη συμπάθεια του χιμπαντζή.

«Ja, Ja! Κοίτα τι πάθαμε! Αυτή η συμμορία, οι ψυλλοσακούλες, σ’ έπεισαν ότι είσαι μια από δαύτους. Μα, κοίτα το σώμα σου: εσύ έχεις δυο ποδάρια, κι οι γάτοι έχουν τέσσερα. Εσύ έχεις φτερά, κι οι γάτοι έχουν τρίχωμα. Και την ουρά; Ε; Πού τη βάζεις την ουρά; Είσαι θεόμουρλη, σαν αυτόν το γάτο που περνάει τη ζωή του διαβάζοντας και νιαουρίζοντας: «Τρομερό! Τρομερό!» Κουτορνίθι! Θέλεις λοιπόν να μάθεις γιατί σε κανακεύουν οι φίλοι σου; Γιατί περιμένουν να παχύνεις για να σε φάνε! Δε θ’ αφήσουν τίποτα – ούτε φτερό ούτε κόκαλο! στρίγκλισε ο χιμπαντζής.

   Εκείνο το βράδυ, οι γάτοι παραξενεύτηκαν που η γλαροπούλα δε ζύγωνε το αγαπημένο της φαΐ: τα καλαμάρια που της έφερνε ο Γραμματικός από το εστιατόριο.

   «Δεν πεινάς, Καλότυχη; Έχει καλαμάρια» νιαούρισε ο Ζορμπάς.

   Η γλαροπούλα δεν έλεγε ν’ ανοίξει το ράμφος της…

*: προφητικό το βιβλίο που γράφτηκε το 1996, τόσα χρόνια πριν από την μόλυνση του Κόλπου του Μεξικού…

"Η Φαντασία" του Walt Disney, η Γένεση του Κόσμου και ένα σπουδαίο έργο σύγχρονης κλασικής μουσικής - Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Ιγκόρ Στραβίνσκι (1882 - 1971)

Is It Possible You Love The Way He/She Lies?

LOVE THE WAY YOU LIE - Eminem/feat.Rihanna

[Chorus - Rihanna]
Just gonna stand there and watch me burn
Well that's all right because I like the way it hurts
Just gonna stand there and hear me cry
Well that's all right because I love the way you lie
I love the way you lie

[Eminem - Verse 1]
I can't tell you what it really is, I can only tell you what it feels like
And right now it's a steel knife in my windpipe
I can't breathe but I still fight while I can fight
As long as the wrong feels right it's like I'm in flight
High off her love, drunk from my hate, it's like I'm huffin' paint
And I love it the more I suffer, I suffocate
And right before I'm about to drown, she resuscitates me, she f**kin' hates me
And I love it, "wait, where you goin'?"
"I'm leavin' you," "no you ain't come back"
We're runnin' right back, here we go again
So insane, cause when it's goin' good it's goin' great
I'm superman with the wind in his back, she's Lois Lane
But when it's bad it's awful, I feel so ashamed I snap
Whose that dude? I don't even know his name
I laid hands on her
I never stoop so low again
I guess I don't know my own strength

[Chorus]

[Eminem - Verse 2]
You ever love somebody so much you can barely breathe
When you with em you meet and neither one of you even know what hit em
Got that warm fuzzy feeling
Yeah them chills used to get em
Now you're getting f**kin' sick of lookin' at em
You swore you'd never hit em, never do nothin' to hurt em
Now you're in each other's face spewin' venom in your words when you spit em
You push pull each other's hair
Scratch claw hit em throw em down pin em
So lost in the moments when you're in em
It's the face that's the culprit, controls you both
So they say it's best to go your seperate ways
Guess that they don't know ya
Cause today that was yesterday
Yesterday is over, it's a different day
Sound like broken records playin' over
But you promised her next time you'll show restraint
You don't get another chance
Life is no nintendo game, but you lied again
Now you get to watch her leave out the window
Guess that's why they call it window pane

[Chorus]

[Eminem - Verse 3]
Now I know we said things, did things, that we didn't mean
And we fall back into the same patterns, same routine
But your temper's just as bad as mine is, you're the same as me
When it comes to love you're just as blinded
Baby please come back, it wasn't you, baby it was me
Maybe our relationship isn't as crazy as it seems
Maybe that's what happens when a tornado meets a volcano
All I know is I love you too much to walk away though
Come inside, pick up the bags off the sidewalk
Don't you hear sincerity in my voice when I talk?
Told you this is my fault, look me in the eyeball
Next time I'm pissed I'll aim my fist at the drywall
Next time there won't be no next time
I apologize even though I know it's lies
I'm tired of the games I just want her back
I know I'm a liar if she ever tries to f**kin' leave again
I'ma tie her to the bed and set this house on fire

[Chorus]
[End]

More lyrics: http://www.lyricsmode.com/lyrics/e/eminem/#share

The End - The most popular videos are a click away

"Ζήσαμε τον θάνατο στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι» - από "ΤΑ ΝΕΑ",7/8/10

Χιμπακούσα: οι καταραμένοι που επιβίωσαν από δύο ατομικές βόμβες

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Τρεις ημέρες μετά την καταστροφή της Χιροσίμα από την ατομική βόμβα, η 6χρονη Καζούκο Ουραγκασίρα και οι γονείς της ανέβηκαν σε ένα από τα τρένα που χρησιμοποιήθηκαν για να εκκενωθεί η πόλη από τους επιζώντες. Προορισμός της οικογένειας ήταν ο τόπος καταγωγής της: το Ναγκασάκι. 

Σήμερα 71 ετών, η Καζούκο Ουραγκασίρα θυμάται να κάθεται στο βαγόνι δίπλα στη μητέρα της και τα πόδια της να καίνε από την ακτινοβολία της ατομικής έκρηξης. Λίγο πριν ολοκληρώσει το ταξίδι των περίπου 300 χιλιομέτρων, το τρένο σταμάτησε απότομα σε μια σήραγγα έξω από το Ναγκασάκι. Η δεύτερη ατομική βόμβα είχε μόλις εκραγεί κι ένα μανιτάρι καπνού είχε υψωθεί στον ουρανό της πόλης. Καθώς το τρένο συνέχιζε αργά την πορεία του, η 6χρονη Καζούκο ζούσε στιγμές φρίκης: έβλεπε ζωντανούς ανθρώπους με το δέρμα τους να στάζει λειωμένο από το σώμα τους, μύριζε την καμένη σάρκα, άκουγε τις κραυγές εκείνων που ζητούσαν απελπισμένα λίγο νερό. «Ακόμη και αν πάθαινα αμνησία δεν θα ξέχναγα ποτέ αυτές τις στιγμές. Και ακόμη αναρωτιέμαι πώς ένα τόσο φοβερό πράγμα συνέβη σε μένα», είχε δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξή της. 

Η Καζούκο Ουραγκασίρα είναι μία από τις ελάχιστες νίχου χιμπακούσα που ου έχουν απομείνει. Χιμπακούσα στα ιαπωνικά σημαίνει «αυτός που επέζησε από την έκρηξη». Οι νίχου χιμπακούσα ήταν αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που επέζησαν από έναν διπλό εφιάλτη, πρώτα στη Χιροσίμα κι έπειτα στο Ναγκασάκι. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Κολούμπια των ΗΠΑ, οι νίχου χιμπακούσα ήταν 165. Η Ιαπωνία είχε αναγνωρίσει επισήμως μόνο έναν. 

Μυστικό 60 χρόνων. O Τσουτόμου Γιαμαγκούσι γνώρισε τον πυρηνικό όλεθρο και στις δυο πόλεις κι έζησε για να διηγηθεί την ιστορία του πριν αφήσει την τελευταία του πνοή τον περασμένο Ιανουάριο στα 93 του χρόνια χτυπημένος από καρκίνο του στομάχου. Στις 6 Αυγούστου του 1945, ο Γιαμαγκούσι βρισκόταν για ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Χιροσίμα και μόλις τρία χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπέστη εγκαύματα και πέρασε τη νύχτα σε ένα αντιαεροπορικό καταφύγιο πριν επιστρέψει στο Ναγκασάκι δύο ημέρες αργότερα. Μίλησε για πρώτη φορά για τον διπλό εφιάλτη το 2005, όταν έχασε τον 59χρονο γιο του από καρκίνο. «Θα μπορούσα να είχα πεθάνει κάποια από εκείνες τις δυο ημέρες. Ο,τι ακολούθησε μετά ήταν ένα δώρο για μένα», είχε πει.

Δεν είναι βέβαιο ότι θα μοιράζονταν αυτήν την άποψη όλοι οι χιμπακούσα. Οι επιζήσαντες, αλλά ακόμη και τα παιδιά τους, αντιμετωπίζονταν με φόβο από τους υπόλοιπους, έπεφταν θύματα της άγνοιας και τελικά θύματα διακρίσεων. Η πλειονότητα των συμπατριωτών τους πίστευε πως οι χιμπακούσα είχαν αρρωστήσει από την ακτινοβολία, ότι η αρρώστιά τους ήταν μεταδοτική και πως την είχαν κληρονομήσει και τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι επιζήσαντες δυσκολεύονταν να βρουν δουλειά και πολλοί από αυτούς απέκρυπταν την τραγική εμπειρία τους. Ισως γι΄ αυτό ο ιάπωνας συγγραφέας Κενζαμπούρο Οε να έδωσε έναν διαφορετικό ορισμό στη λέξη χιμπακούσα: αυτός που δεν αυτοκτόνησε παρά το γεγονός ότι είχε κάθε λόγο για να το κάνει.
«Το έκρυβα». Οι χιμπακούσα έσπασαν τη σιωπή τους μόνο τα τελευταία χρόνια. «Δεν έλεγα σε κανέναν ότι ήμουν χιμπακούσα γιατί πίστευα ότι κανένας δεν θα ήθελε να παντρευτεί κάποια σαν εμένα», δηλώνει η Μισάκο Κατάνι που είχε ζήσει και τις δύο τραγωδίες. Δεκαπέντε χρονών τότε, η Κατάνι είχε ταξιδέψει από τη Χιροσίμα στο Ναγκασάκι για να μεταφέρει στον οικογενειακό τάφο τις στάχτες της μητέρας της και της αδελφής της, οι οποίες είχαν χάσει τη ζωή τους από την πρώτη έκρηξη. Μέσα σε τρεις ημέρες μετά τη δεύτερη έκρηξη, η Μισάκο Κατάνι είχε χάσει όλα τα μαλλιά της. «Ακουσα ότι ο Μπαράκ Ομπάμα θέλει να επισκεφθεί τη Χιροσίμα», λέει. «Αλλά μια επίσκεψη δεν σημαίνει πολλά. Ελπίζω ότι θα κάνει κάτι για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά». 

............................................................................................



Με την Καμπάνα της Ειρήνης να χτυπά συμβολικά στις 8.15 το πρωί, την ώρα που το Εnola Gay έριξε την ατομική βόμβα στις 6 Αυγούστου 1945, άρχισαν χθες στη Χιροσίμα οι εκδηλώσεις για την 65η επέτειο από την πυρηνική τραγωδία στην ιαπωνική πόλη. Το «παρών» στην τελετή έδωσαν για πρώτη φορά ο αμερικανός πρέσβης στην Ιαπωνία Τζον Ρους, αλλά και εκπρόσωποι των πυρηνικών δυνάμεων της Γαλλίας και της Βρετανίας.

Στην τελετή μνήμης εκπροσωπήθηκαν συνολικά 74 χώρες. Η Κίνα που είχε εκπροσωπηθεί το 2008 από χαμηλόβαθμο αξιωματούχο, δεν συμμετείχε στις φετινές εκδηλώσεις. Στην τελετή παραβρέθηκε και ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι Μουν, ο πρώτος γ.γ. του ΟΗΕ που λαμβάνει μέρος. «Πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μαζί με στόχο να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά για τις επόμενες γενιές», δήλωσε ο αμερικανός διπλωμάτης. Η απόφαση της Ουάσιγκτον να στείλει εκπρόσωπο στην τελετή έγινε δεκτή με ικανοποίηση από την ιαπωνική κυβέρνηση.

Στο Πάρκο Ειρήνης, πάντως, όπου πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις, είχε συγκεντρωθεί ομάδα διαδηλωτών που εξέφρασαν τη διαφωνία τους για την αμερικανική παρουσία με το σύνθημα «ΗΠΑ πάρε τα πυρηνικά σου και γύρνα σπίτι σου». Ωστόσο, ο Μπαράκ Ομπάμα φαίνεται ότι είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ιαπωνία και στο μουσείο του Πάρκου Ειρήνης πωλούνται μπλουζάκια με τη φωτογραφία του. Ο αμερικανός πρόεδρος είναι πιθανό να επισκεφθεί τη Χιροσίμα τον Νοέμβριο, αποδεχόμενος πρόσκληση του δήμαρχου της πόλης. 
  

Αποκολλήθηκε παγόβουνο-γίγας στη Γροιλανδία

Έχει τέσσερις φορές το μέγεθος του Μανχάταν

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Τελευταία ενημέρωση: 07/08/2010 10:46

Web-Only

Μια γιγαντιαία παγονησίδα, που έχει τέσσερις φορές το μέγεθος του Μανχάταν, αποκολλήθηκε από έναν από τους δύο κύριους παγετώνες της Γροιλανδίας. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το μεγαλύτερο ανάλογο γεγονός που σημειώνεται στην Αρκτική τα τελευταία 50 χρόνια.

Η παγονησίδα, που αποκολλήθηκε την Πέμπτη, θα εισέλθει στο στενό Νάρες, μια απομακρυσμένη θέση περίπου 1.000 χιλιόμετρα νότια του Βόρειου Πόλου, ανάμεσα στη Γροιλανδία και τον Καναδά.
Η παγονησίδα έχει έκταση 260 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πάχος όσο το μισό ύψος του Empire State Building της Νέας Υόρκης (δηλαδή 225 μέτρα), σύμφωνα με τον Αντρέας Μιούντσοου, καθηγητή Επιστήμης και Μηχανικής των Ωκεανών στο Πανεπιστήμιο Ντέλαγουερ.
Η παγονησίδα, στην οποία δόθηκε το όνομα Β17Β, μπορεί να λιώσει στο έδαφος, να σπάσει σε μικρότερα κομμάτια ή να μετακινηθεί αργά προς το νότο, όπου θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στη ναυσιπλοΐα.
Επιστήμονες έχουν πει ότι οι πρώτοι έξι μήνες του 2010 ήταν οι πιο θερμοί παγκοσμίως από τότε που τηρούνται αρχεία. Το μετεωρολογικό πρότυπο Ελ Νίνιο έχει συμβάλει σε αυξημένες θερμοκρασίες, όμως πολλοί επιστήμονες λένε ότι τα αυξημένα επίπεδα αερίων του θερμοκηπίου, που προκαλούνται από τον άνθρωπο, ωθούν υψηλότερα τις θερμοκρασίες.

Η τελευταία φορά που σχηματίστηκε μια τόσο μεγάλη παγονησίδα ήταν το 1962, όταν η κρηπίδα πάγου Γουόρντ Χαντ αποκολλήθηκε από ένα νησί. Μικρότερα κομμάτια αυτού του μπλοκ παρέμειναν ανάμεσα σε πραγματικά νησιά μέσα στο στενό του Νάρες.

Οικολογικής ευαισθησίας συνέχεια...

Η Μεσόγειος θα γίνει νεκρά θάλασσα

Κώδωνας κινδύνου η μεγαλύτερη έρευνα για τη θαλάσσια ζωή που έγινε ποτέ στον πλανήτη

ΕΙΡΗΝΗ ΨΥΧΑΡΗ | Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010 (από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ")

"SΟS" εκπέμπει η χλωρίδα και η πανίδα της θάλασσας της Μεσογείου, όπως δραματικά αποκαλύπτει η μεγαλύτερη επιστημονική έρευνα για την καταγραφή των θαλάσσιων ειδών που έγινε ποτέ. Η συνεχής «εισβολή» ξένων ειδών, η υπεραλιεία, ο τουρισμός και τα σκουπίδια είναι μόλις μερικές από τις θανάσιμες απειλές που αντιμετωπίζει η βιοποικιλότητα της μεγαλύτερης περίκλειστης θάλασσας 

στον κόσμο, σύμφωνα με τα προκαταρκτικά συμπεράσματα του φιλόδοξου προγράμματος «Απογραφή της Θαλάσσιας Ζωής». Κανένα άλλο θαλάσσιο οικοσύστημα δεν δέχεται περισσότερες πιέσεις από αυτό της Μεσογείου, προειδοποιούν οι επιστήμονες, οι οποίοι μελέτησαν 25 περιοχές σε ολόκληρο τον πλανήτη, από τα παγωμένα νερά των δύο πόλων ως και τις τροπικές θάλασσες. Πολύ ψηλά στην «κόκκινη» λίστα βρίσκεται και ο Κόλπος του Μεξικού, η θαλάσσια περιοχή με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα στον πλανήτη, ο οποίος απειλούνταν ακόμη και πριν από την καταστροφή που προκάλεσε εφέτος η διαρροή από την πετρελαιοκηλίδα της ΒΡ. Ακολουθούν οι θάλασσες της Κίνας, η Βαλτική και η Καραϊβική. 

Με μια πρωτοφανή στα επιστημονικά χρονικά έρευνα-μαμούθ, η οποία διήρκεσε 10 ολόκληρα χρόνια και κόστισε 650 εκατ. δολάρια, 360 ειδικοί από 80 κράτη επιχειρούν να παρουσιάσουν ένα όσο το δυνατόν λεπτομερέστερο «χάρτη» της ποικιλομορφίας, της κατανομής και του πλούτου της ζωής στους ωκεανούς και στις θάλασσες της Γης. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της μελέτης, που δημοσιεύτηκαν στο επιστημονικό περιοδικό «Ρlos ΟΝΕ», τα ύδατα της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας φιλοξενούν τη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών, ενώ το πλέον κοινό είδος ζωής που συναντάμε στις θάλασσες του πλανήτη μας είναι τα μαλακόστρακα και όχι τα ψάρια. Η Μεσόγειος μαζί με τις θάλασσες της Κίνας και τον Κόλπο του Μεξικού συμπληρώνουν την πρώτη πεντάδα από άποψη ποικιλομορφίας ζωής στα νερά τους. 

Οι επιστήμονες βρήκαν ότι η ισορροπία της βιοποικιλότητας της Μεσογείου και του Κόλπου του Μεξικού αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο κίνδυνο ανατροπής, με πολλά είδη της πλούσιας χλωρίδας και πανίδας των περιοχών αυτών να απειλούνται με εξαφάνιση από παράγοντες που οφείλονται κυρίως σε ανθρώπινες δραστηριότητες. Υπολογίζεται ότι το 75% των ειδών που ζουν στα βαθύτερα νερά της Μεσογείου δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί και ενδεχομένως δεν θα ανακαλυφθεί ποτέ, επειδή στο μεταξύ θα έχει εξαφανιστεί. «Οταν οι κλειστές θάλασσες μολύνονται με χημικά και με άλλου είδους σκουπίδια, δεν μπορούν να τα αποβάλλουν τόσο εύκολα όσο οι ανοιχτές θάλασσες» τόνισε η Πατρίσια Μιλόσλαβιτς του Πανεπιστημίου Σιμόν Μπολιβάρ στη Βενεζουέλα, που συμμετείχε στην πολύχρονη έρευνα. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι οι ωκεανοί σήμερα φιλοξενούν περισσότερα από 230.000 είδη ζωής, ενώ υπάρχουν ακόμη χιλιάδες θαλάσσια είδη που μένει να ανακαλυφθούν. Αξιολόγησαν τις απειλές που δέχεται η θαλάσσια ζωή από επτά διαφορετικούς παράγοντες, ανάμεσά τους η υπεραλιεία, η απώλεια βιότοπου, οι διακυμάνσεις στη θερμοκρασία και η ανθρωπογενής μόλυνση. Η Μεσόγειος, που φιλοξενεί 17.000 είδη θαλάσσιας ζωής, εκτιμάται ότι αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο βαθμό απειλής σε πέντε από αυτές τις κατηγορίες, ενώ ο Κόλπος του Μεξικού (με 15.000 γνωστά είδη) και οι θάλασσες της Κίνας (με 22.000 είδη) σε τρεις. 

Συγκεκριμένα, η βιοποικιλότητα στη λεκάνη της Μεσογείου απειλείται από τη μόλυνση, την υπεραλιεία, την κλιματική αλλαγή, τον τουρισμό (200 εκατ. επισκέπτες συρρέουν στις ακτές της κάθε χρόνο) και την εισβολή ξένων ειδών, που προέρχονται κυρίως από την Ερυθρά Θάλασσα. Χημικά και συστατικά που περιέχονται σε βοθρολύματα και λιπάσματα και απορρίπτονται στη θάλασσα προκαλούν αύξηση του πληθυσμού και της πυκνότητας των φυκών και άλλων απλών μορφών ζωής, με αποτέλεσμα να μειώνεται το οξυγόνο για τα υπόλοιπα θαλάσσια είδη. Οι επιστήμονες που μελέτησαν τη Μεσόγειο διαπίστωσαν επίσης ότι τα επίπεδα της μόλυνσης στη Λεκάνη έχουν αυξηθεί από την απόρριψη βομβών κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. 

Η θαλάσσια ζωή στον Κόλπο του Μεξικού, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αντιμετώπιζε μεγάλη απειλή πριν ακόμη την καταστροφική διαρροή πετρελαίου, που επιδείνωσε την κατάσταση σε πολύ μεγάλο βαθμό. «Η πετρελαιοκηλίδα ήταν ένα πολύ ισχυρό σοκ» είπε η κυρία Μιλόσλαβιτς. «Το μόνο θετικό είναι ότι με την έρευνα έχουμε ένα σημείο εκκίνησης και θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τη ζημιά και να ελέγξουμε τις αλλαγές που συμβαίνουν εξαιτίας της πετρελαιοκηλίδας» συμπλήρωσε. 

Και όμως, τα ψάρια είναι... μειοψηφία

Τα ψάρια ανέρχονται μόλις στο 12% των θαλάσσιων ειδών που καταγράφηκαν στην έρευνα, δηλαδή συνιστούν το ένα πέμπτο των ειδών σε όλα τις θαλάσσιες περιοχές που μελετήθηκαν. Τα μαλακόστρακα, όπως οι αστακοί, οι γαρίδες, τα καβούρια και οι καραβίδες, αποτελούν το πλέον πολυάριθμο είδος ζωής που συναντάται στις θάλασσες του πλανήτη, με τα μαλάκια (καλαμάρια, χταπόδια, σαλιγκάρια και γυμνοσάλιαγκες) να ακολουθούν, αποτελώντας το 17% του συνολικού θαλάσσιου πληθυσμού. Φυτά και ζωικοί μικροοργανισμοί, όπως τα φύκη και τα πρωτόζωα, έκαστο αντιστοιχεί στο 10% της θαλάσσιας βιοποικιλότητας, ενώ οι δακτυλιοσκώληκες στο 7%. Ακολουθούν άλλα ασπόνδυλα είδη, όπως οι θαλάσσιες ανεμώνες, τα κοράλλια, οι μέδουσες, οι αστερίες, τα σφουγγάρια και οι αχινοί. 

Δράκοι στα βάθη της αβύσσου

Ενα από τα πολλά είδη που καταγράφηκαν στις θάλασσες της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας είναι ένα Ψάρι-Δράκος (Dragon Fish), η επιστημονική του ονομασία είναι Grammatostomias flagellibarba), ένα τρομακτικό στην όψη ψάρι που διαθέτει πολλές σειρές αιχμηρών δοντιών, κάποια εκ των οποίων βρίσκονται ακόμη και πάνω στη γλώσσα του. Το συγκεκριμένο ψάρι, παρά το μικρό του μέγεθος, είναι ένα άγριο αρπακτικό που ζει σε πολύ μεγάλα βάθη στους ωκεανούς. Καθώς μεταξύ των γευμάτων του μπορεί να μεσολαβήσει μεγάλο διάστημα, όταν βρίσκει τη λεία του, τη τρώει σιγά σιγά. Ανοικτά των ακτών του Κόλπου του Μεξικού εντοπίζεται το μυστηριώδες θαλάσσιο φυτό Venus Flytrap (ή αλλιώς η Μυγοπαγίδα της Αφροδίτης), που ζει σε βάθος 1.500 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. 

Μια εντυπωσιακή μέδουσα, που εντοπίστηκε επίσης σε μεγάλα βάθη στη θάλασσα της Ιαπωνίας, όταν κινδυνεύει, παράγει φως για να καλέσει σε βοήθεια (ένα φαινόμενο που ονομάζεται βιοφωτισμός και απαντάται κυρίως σε θαλάσσιους οργανισμούς).

Αυτό το χαριτωμένο "πθαάκι" πιθανόν να μην το ξαναδούμε άμα πάμε για μπάνιο στις γειτονικές θάλασσες της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας! Αλλά επειδή είναι μόνο πιθανό και όχι σίγουρο, ας μην πάμε καλύτερα εκεί για μπάνιο αυτό το σαββατοκύριακο...