.................................................................
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
Η Σελήνη καλυμμένη με το πέπλο της γήινης παρασκιάς
Τρεις πρωταγωνιστές διακρίνονται σε μια ξεχωριστή παράσταση η οποία ανεβαίνει απόψε σε μία ιδιαίτερη θεατρική σκηνή, με τίτλο «Ματωμένη Σελήνη», που θα μπορεί να παρακολουθήσει όλη η χώρα.
Κάτω από το πέπλο της γήινης σκιάς θα δούμε σήμερα, λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα το φεγγάρι να ανατέλλει. Είναι η ολική έκλειψη της Σελήνης που θα αρχίσει αρκετά νωρίτερα (1.33 μ.μ. ώρα Ελλάδας) όταν ο φυσικός μας δορυφόρος θα βρίσκεται ακόμη κάτω από τον ορίζοντά μας, μας ενημερώνει ο γενικός διευθυντής του Ευγενίδειου Πλανηταρίου Διονύσης Σιμόπουλος. «Αν και θα έχουμε χάσει την ολική φάση του φαινομένου, θα μπορέσουμε εντούτοις να δούμε εύκολα με την ανατολή της τη Σελήνη καλυμμένη με το πέπλο της γήινης παρασκιάς που θα χρωματίζει την επιφάνειά της με το χαρακτηριστικό κεραμιδί χρώμα της μερικής φάσης της έκλειψης. Το φαινόμενο θα διαρκέσει έως τις 7.30 μ.μ. και θα είναι ορατό, καιρού επιτρέποντος, απ' όλη τη χώρα».
Στη διάρκεια της έκλειψης έχουμε συνολικά τρεις πρωταγωνιστές: τον Ηλιο, τη Σελήνη και τη γη. «Για να συμβεί όμως μια έκλειψη χρειάζεται τα τρία αυτά σώματα να βρίσκονται σε ευθεία γραμμή. Στις σεληνιακές εκλείψεις διακρίνει κανείς εύκολα το σχήμα της σκιάς της Γης πάνω στη Σελήνη, γεγονός που φανέρωσε στους αρχαίους Ελληνες φιλόσοφους το σφαιρικό σχήμα του πλανήτη μας».
«Αυτό που πρέπει να σημειώσουμε, λέει ο κ. Σιμόπουλος, είναι ότι η έκλειψη της Σελήνης συμβαίνει μόνο κατά τη διάρκεια της Πανσελήνου και μόνο όταν η Σελήνη τύχει να περάσει μέσα από τη σκιά που ρίχνει η Γη στο Διάστημα. Για να διασχίσει τη σκοτεινή αυτή πλευρά χρειάζεται σχεδόν δύο ώρες, αφού διανύσει περίπου 10.000 χιλιόμετρα. Αντιθέτως, στις ηλιακές εκλείψεις η Σελήνη καλύπτει το φωτεινό δίσκο του Ηλιου ρίχνοντας τη σκιά της πάνω σε ένα μικρό διάδρομο της Γης μας».
Ο μεγαλύτερος αριθμός σεληνιακών εκλείψεων στη διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους δεν υπερβαίνει τις τρεις (όπως συνέβη το 1937 και το 1982). Αντιθέτως, ο μέγιστος αριθμός των ηλιακών εκλείψεων μπορεί να φτάσει τους πέντε, όπως έγινε το 1934.
