Μια Ελληνίδα δασκάλα στη Δανία διηγείται πώς διδάσκονται οι μικροί μαθητές (tvxs.gr 24 Μάιος. 2015)

.............................................................

Μια Ελληνίδα δασκάλα στη Δανία διηγείται πώς διδάσκονται οι μικροί μαθητές

 

 

tvxs.gr 24 Μάιος. 2015

 

Μια Ελληνίδα δασκάλα είχε την ευκαιρία να ζήσει από κοντά μια τυπική ημέρα σε σχολείο της Δανίας. Ακολουθούν οι περιγραφές της δασκάλας για τον τρόπο διδασκαλίας σε παιδιά Α και Β Δημοτικού καθώς  παράθεση σχετικών φωτογραφιών από τους χώρους του σχολείου.

Θα ξεκινήσω να σας μιλάω για το ταξίδι μου σήμερα…

Και αρχικά θα μιλήσω για το σχολείο εκεί.

Δε θα αναφερθώ στο εποπτικό υλικό που έχει κάθε αίθουσα  ούτε στην  τεράστια βιβλιοθήκη και όλα αυτα που είδα και ετριβα τα ματια μου….

Κάθε μέρα λοιπόν 8 παρά 5 ήμουν στο σχολείο. Κυρίως βρισκόμουν στη 4η τάξη οπου τη δασκάλα την είχα γνωρισει τον Απρίλη όταν  ειχε ερθει αυτη στην Κρητη…

Μάθημα λοιπόν στην δευτέρα δημοτικού….

8 η ωρα το πρωί και είμαι σε ένα χωρο του σχολείου με πολλά πολλά παιδιά.

Τα δευτεράκια και τα πρωτάκια κάθονται άλλα κάτω και άλλα ειναι ξαπλωμένα.Κρατάνε χνουδωτά αρκουδάκια και μαξιλαράκια. Μια δασκάλα διαβάζει ένα παραμύθι.

Κάθε μέρα ένας δάσκαλος διαβάζει στα παιδιά και απο ένα παραμύθι…

Ετσι ξεκινάει η μερα των παιδιών εκεί…

Δεν υπάρχει κανένα άγχος για την ύλη.

Μπαινουμε σε τάξη. Τα μικρά μαζί με τη δασκάλα παίζουν ένα παιχνίδι για να είναι έτοιμα τα αυτακια, τα μάτια, και η γλώσσα να μάθουν καινούρια πράγματα.

Εκεινη τη μερα είχαν να διδαχθούν κάτι αντίστοιχο τα δικα μας στρ μπρ, τζ κτλ. (εμας τα μαθαινουν στην πρωτη )

Ελεγε τη λεξη η δασκάλα, συλλάβιζε ένα παιδι τη λέξη και ολα μαζί την εγραφαν. Αυτό κράτησε ενα 12 λεπτο.

Μετα βλέπω τα παιδια να βγαίνουν έξω. Η συνάδελφος μου είπε πως βγήκαν ένα μικρό διάλειμμα γιατί ήταν πολλές οι νέες πληροφορίες και πρέπει να ξεκουραστούν…

Μετά το 5 λεπτο διάλειμμα τα παιδιά πηραν το καθένα απο ένα βιβλίο (πάνω 60 είχε η αίθουσα) και άρχισε να διαβάζει όπου ήθελε..

Είδα παιδιά κάτω απο θρανία, κάτω απο καρέκλες, σε γωνιές κρυμμένα πίσω απο παραβάν, στη δίπλα αίθουσα που ειναι γεμάτη καναπέδες…ένα πάνω σε μια καρέκλα ορθιο να στηρίζει το βιβλιο στην ντουλάπα.

Όποιο δεν ήθελε να διαβάσει άλλο μπορούσε να παίξει γιατί στην αίθουσα υπήρχαν καλάθια με παιχνίδια!!!
Έτσι τέλειωσε το πρώτο δίωρο στην τάξη αυτή. Ειχαν 2 ωρες Γλώσσα όπως και στην Ελλάδα.

Κανένα άγχος καμία πίεση…Παιχνίδι και διασκέδαση…Η υλη δεν είναι τοση οση στην πατριδας μας. Είδα σε βιβλία μαθηματικών της Στ τάξης πράγματα που εμενα φετος τα εμαθαν τα παιδια στην Γ.

Και ειδα ποσο χαρουμενα είναι τα παιδια εκει….

Αν εγω έβγαζα τα παιδιά κάθε μέρα έξω για να ξεκουραστούν θα έλεγαν “Δε της φτάνει που ολο καθεται κανει και παραπανω διάλειμμα….

Η βιβλιοθήκη!!!

Πρώτη μέρα στο σχολείο της Δανίας. Τα παιδιά μία φορά την εβδομάδα έχουν μάθημα στη βιβλιοθήκη. Πρέπει να διαλέξουν ένα βιβλίο για να πάρουν στο σπίτι και ένα για να έχουν στο σχολείο.. Ρίξτε μια ματιά….Δε φωτογράφισα όλη τη βιβλιοθήκη, ούτε όλους τους υπολογιστές, εκτυπωτές που υπήρχαν εκεί….

Πηγή: Fresheducation / amprakatampra

«To Walk or Not to Walk?... That is (the) Education...» (Σκέψεις μετά από δυο βόλτες στο Ναύπλιο) της Σοφίας Ελευθεριάδη (http://argolika.gr, 22 Μαΐου 2015)

...........................................................

«To Walk or Not to Walk?... That is (the) Education...» (Σκέψεις μετά από δυο βόλτες στο Ναύπλιο)

(http://argolika.gr, 22 Μαΐου 2015)

της Σοφίας Ελευθεριάδη, Εκπαιδευτικoύ (Σχολή Φιλοσοφικής, τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας , ΕΚΠ)

Ας μου επιτραπεί η χρήση - ευελπιστώ, επιτυχής - της πιο θλιμμένα αναπάντητης φιλοσοφικής αναρώτησης του διάσημου Άμλετ "To Be or not to Be...That is the Question..."- "Nα Ζει κανείς ή να μη Ζει...ιδού η Απορία...", αλλά η αφήγηση της μικρής - πλην, όμως, αξιοπρόσεκτης - μικρής μας ιστορίας, φαντάζομαι ότι θα δικαιώσει τον τίτλο της!

Όλα ξεκίνησαν πολύ απλά - όπως και σχεδόν τα πάντα στην Εκπαίδευση: η υλοποίηση ενός Προγράμματος με θέμα την Τοπική Ιστορία, για το Στ2 του 4ου Δημοτικού Σχολείου Ναυπλίου, από την εμπνευσμένη δασκάλα τους, Μαρία Κουκουβέ, σχεδιάστηκε και από τις δυο μας με τέτοιο τρόπο, ώστε κάποιες γοητευτικά κρυμμένες γωνιές της πόλης μας να γίνουν τα σημεία επαφής ανάμεσα στους μαθητές μας και στο παρελθόν του Ναυπλίου, που, όλοι αγαπάμε αλλά, δυστυχώς, δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να το ζήσουμε μέτρο-μέτρο, σε διαδρομές που απέχουν παρασάγγας από τα πασίγνωστα τουριστικά μονοπάτια που μονοπωλούν το ενδιαφέρον χρόνια τώρα.

Ευέλικτη η ομάδα μας και στις δύο - υπέροχες, κατά γενική ομολογία - βόλτες μας: εγώ, τα παιδιά, μαμάδες που, μετά από ανοιχτή πρόσκληση του τύπου "όσοι πιστοί, προσέλθετε ", πολύ ευχάριστα περπάτησαν μαζί μας, σακίδια πλάτης, τσαντάκια, φωτογραφικές μηχανές, tablets, κινητά με πολλά megapixels, μπάλες βόλεϊ και ποδοσφαίρου, αθλητική περιβολή!
Στην πρώτη βόλτα μας βάλαμε στόχο - φωτογραφικό και γνωστικό- τις θαυμάσιες Κρήνες της πόλης μας: τη Μαρμαρένια Βρύση, αυτήν πίσω από την Πυροσβεστική, τις δυο στην πλατεία πριν από τον Άγιο Σπυρίδωνα και, τέλος, αυτήν πίσω από το Τριανόν - την οποία, ευτυχώς πετύχαμε πριν βανδαλιστεί (και καθαριστεί, φυσικά, αργότερα ). Με αρωγό το βιβλίο "ΚΡΗΝΕΣ", (εκδ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ), των φιλτάτων συναδέλφων Φιλολόγων Μπαρδάκου Λευτέρη και Τότσικα Αλέξη, περπατήσαμε ένα γεμάτο δίωρο, παρακαλώ, όχι απλά αγόγγυστα, αλλά πολύ πολύ ζωηρά!

Στη δεύτερη βόλτα μας, στόχοι ήταν οι Πλατείες μας και λεπτομέρειες Ιστορικών και μη κτιρίων -πολύτιμος ξεναγός η ακούραστη κυρία Τίνα Γκιόλα, θησαυρός γνώσεων κι επικοινωνιακό ταλέντο στην περιγραφή και την περιήγηση: πλατεία Δημαρχείου, Άη- Γιώργη, Άγγελου Τερζάκη, Φιλελλήνων, Συντάγματος - και ρόπτρα, πινακίδες, μπαλκόνια...

Εννοείται, πως, μετά από κάθε μία περιήγηση, προσφιλέστατος προορισμός η πλατεία Συντάγματος, για κουβεντούλα, ξεκούραση, χαλάρωση και καφεδάκι οι μεγάλοι - για ξεκούραση-παιχνίδι-λουκουμάδες οι μικροί! Εκ των ων ουκ άνευ, το διαρκές ζουζούνισμα των "εξερευνητών" μπροστά από κάθε σημείο ξενάγησης- και η κούραση, κούραση: Σερνόμασταν μέχρι να φτάσουμε σχολείο πριν χτυπήσει το κουδούνι για σχόλασμα!

Στο "δια ταύτα", τώρα, λοιπόν!:

Κανένας δεν αμφισβητεί τη δύναμη της Βιωματικής πλευράς της Γνώσης- πολλώ δε μάλλον, μία εκπαιδευτικός. Οι μέρες που ακολούθησαν στο σχολείο, όμως, μετά από κάθε μία περιήγηση, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι οι πασίγνωστες ευαίσθητες κεραίες που όλοι ξέρουμε ότι διαθέτουν τα παιδιά, λειτουργούν Ά-ΨΟ-ΓΑ όταν μπορούν να παρακολουθήσουν όχι in vitro αλλά in vivo τη θεσπέσια Μαθησιακή Διαδικασία: κυριολεκτικά "ψάξαμε" να βρούμε την κρήνη πίσω από την Πυροσβεστική- μέχρι κι εγώ μπερδεύτηκα, εγώ, που, όντας πιτσιρίκι προσχολικής ηλικίας, από εκεί ακριβώς περνούσα και χοροπηδούσα όταν πήγαινα με τη μητέρα μου Αρβανιτιά για μπάνιο!: ασφυκτικά πνιγμένη από περικοκλάδες που τις έδιναν μια παραμυθο-ονειρική διάσταση, αλλά αθέατη από μάτια που διψούν να δουν όχι-μόνο -τα- τετριμμένα... Τίποτα δεν μας έδειχνε το δρόμο γι' αυτή, παρά μόνο το πείσμα μας να τη βρούμε- ε, μια τέτοια βρύση δε μπορεί να εξαφανίζεται αυτοβούλως και αυτοδικαίως! Δεν έχει το δικαίωμα, δηλαδή, όχι τίποτ' άλλο!

Η κρήνη πίσω από το Τριανόν έγινε επίσης θέμα συζήτησης: τη βρήκαμε, ευτυχώς, στη γνωστή, καθαρή της μορφή! Όμως, κάποια παιδιά πέρασαν από εκεί το μεσοδιάστημα της βανδαλο-εικαστικής παρέμβασης(!) και αμέσως, όχι μόνο το συζήτησαν στην τάξη με το βαθμό οικειότητας που χαρακτηρίζει αυτούς που, όταν γνωρίζουν την ιστορία ενός ανθρώπου ή αντικειμένου λίγο βαθύτερα από τους άλλους γύρω-ή έτσι πιστεύουν- θεωρούν προσωπική ευθύνη τους την προστασία του, αν "αδικηθεί" με κάποιο τρόπο, αλλά, συγκρίνοντας το Πριν και το Μετά, ένοιωσαν ΚΑΙ αγανάκτηση για την Καταστροφή. Και, φυσικά, δεν μπορώ να σας περιγράψω την ανακούφιση στη διαπίστωση κατά τη δεύτερη βόλτα μας- είχε, εν τω μεταξύ, καθαριστεί η κρήνη- όταν τη βρήκαν όπως την είχαν καταρχήν αφήσει!

Για καιρό, λοιπόν, θυμόμασταν στην τάξη, πράγματα που είδαμε στο δρόμο μας, που μετρήσαμε με τα βήματά μας κι ας σκοντάψαμε κάμποσες φορές όταν το βλέμμα έτρεχε σε κάποιο μπαλκόνι, κάποια σκεπή, ένα καμπαναριό!

Είδαμε οτι, ναι, βρε αδερφέ, ΔΕΝ χωράει ΚΑΙ ο πεζός ΚΑΙ το αυτοκίνητο στο δρόμο μπροστά από τον Άγιο Σπυρίδωνα!

Οτι υπάρχουν κάτι τοίχοι που υψώνονται θεόρατοι και θεόψηλοι και ΔΕΝ πέφτουν λόγω δόμησης, δίπλα στον Άη Γιώργη!

Οτι όλο το παλιό Ναύπλιο είναι γεμάτο λεπτομέρειες ενός παρελθόντος που είναι Παρόν -και λιθαράκι λιθαράκι αποσυντίθεται εξ ων συνετέθη,... από Άγνοια; από Αδιαφορία; Aπό κάτι, τέλος πάντων, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε εμείς οι Μεγαλύτεροι σε ηλικία -και να ατσαλωθούν εναντίον του οι Μικρότεροι!

Πόσο πολύ πιο εύκολα είναι όλα όταν η Πράξη και η Θεωρία και η Διασκέδαση γίνονται άμεσα αλληλοεξαρτώμενες και καταλήγουν σε Γνώση!..

Ναι, ΚΑΤΙ παραπάνω ήξεραν οι Περιπατητικοί Φιλόσοφοι, κατά πως φαίνεται...

Ευάγγελος Παπανούτσος: O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί (tvxs.gr, 06 Μάιος. 2015)

.......................................................

Ευάγγελος Παπανούτσος: O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί

 

 

tvxs.gr,  06 Μάιος. 2015

Ο αείμνηστος Δάσκαλος  Ευάγγελος  Παπανούτσος  είχε δώσει στο βιβλίο του “Δρόμοι ζωής “την ουσία του δασκάλου...

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα,μουσική ,καλούς τρόπους..Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά,,Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας,δεν μας πλάθουν,δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα:Πνεύμα ,ήθος ,χαρακτήρα.Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.

” Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι :”...αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί  και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί.Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς.Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή,ανθρωπος δηλαδή εύπλαστος,δροσερός,αγνός.Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο ,σχεδόν υπεράνθρωπο είναι  αυτό που του ζητούμε ,να συνθλίψει μέσα του το χρόνο,να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα,στις σκέψεις ,στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει ,να τον καταλαβαίνει,να χαίρεται,να διασκεδαζει μαζί του ,να σκέπτεται τις σκέψεις του,να να επιθυμεί τις επιθυμίες του,να πονάει τον πόνο του…

”Στο βιβλίο του παρακάτω αναφέρει ότι “…Επίσης πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις  και τις σκέψεις του ,στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του,που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του,που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλεον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του...

Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό..Την αγάπη για το παιδί..”Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα(ορθότερα την πρώτη αρετή)του δασκάλου..Την αγάπη για το παιδί..Στο παιδί που δεν έιναι δικό του αλλά γίνεται δικό του όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση.Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης ,ευαισθησίας-δραστηριότητας-και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει,να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή,θερμή,αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του.

Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του,αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του...

Στο δοκίμιο “Πρωτοβουλία και οίστρος ..Ιδού το μάθημα¨ αναφέρει χαρακτηριστικά: ” Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου. Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας. Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).”

Στο ίδιο δοκίμιο αναφέρει τη προπαρασκευή ενός δασκάλου..Προσπερνάω την  πρώτη που αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας που γίνεται όταν αρχίζει και ξετυλίγεται αβίαστος και παραγωγικός ο ευρετικός διάλογος (όπως τον ονομάζει)με τους μαθητές μας κατά τη διερεύνηση ενός θέματος και συζήτηση των αποριών..Πηγαίνω στη δεύτερη προπαρασκευή που θέτει .. “Η δεύτερη, η πιο ουσιαστική και η πιο κουραστική, δε γίνεται, δεν μπορεί να γίνει την παραμονή της διδασκαλίας σου, αλλά κρατάει χρόνια πολλά, όσα θα διαρκέσει η επαγγελματική σου ζωή. Πρέπει να κατακτήσεις εις βάθος την «ύλη» που θα διδάξεις, με τη συστηματική και αδιάκοπη μελέτη και οικείωση της μεθόδου και των πορισμάτων της αντίστοιχης επιστήμης.

Πηγή: Atsidespaideia