Ο Γιάννης απ’ τα Σεπόλια Του Παντελή Μπουκάλα ("Καθημερινή", 29/6/2013)

.....................................................

Ο Γιάννης απ’ τα Σεπόλια
Του Παντελή Μπουκάλα
Ο Γιάννης γεννήθηκε στα Σεπόλια. Οπως άλλα τρία αδέρφια του. Σε άλλες χώρες, ο τόπος γέννησης θα αρκούσε για να του δώσει υπηκοότητα. Εμείς, όμως, πιο σκληροί και από τους Αθηναίους του κλεινού αλλά και κλειστού άστεως, τα συναρτάμε όλα με το δίκαιο του αίματος, όχι του εδάφους. Οχι ακριβώς «αίμα, τιμή...», όπως ουρλιάζουν οι εθνοαιματολόγοι (αυτοί που «εμπλούτισαν» με μαιάνδρους την ελληνική σημαία, για να υποδηλώνουν το φιλοναζιστικό πιστεύω τους), αλλά περίπου. Στην πατρίδα των γονιών του, ο Γιάννης δεν έχει πάει ποτέ. Την ξέρει μόνο από τις αφηγήσεις τους. Λεφτά και χρόνος για ταξίδια δεν περίσσευαν. Γιατί ο μικρός πήγαινε σχολείο, εδώ βέβαια, στο ελληνικό, και ταυτόχρονα δούλευε· όπου μπορούσε. Ποιος ξέρει. Ισως καθάρισε και το δικό σας αυτοκίνητο, αν περάσατε από τα Σεπόλια ή, αργότερα, από του Ζωγράφου. Αλλά κάποια στιγμή ο μεγάλος του αδερφός, ο Θανάσης, μπασκετόφιλος όπως όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν στον ίσκιο του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη, κατάλαβε ότι ο Θεός, όποιος θεός τέλος πάντων, δεν έδωσε στον Γιάννη τόσο μεγάλο άνοιγμα χεριών (πάνω από δύο μέτρα) για να πλένει πιο εύκολα τα ξένα παρμπρίζ. Αλλά για να παίζει μπάσκετ. Κι ήρθε έτσι ένας καιρός που οι ειδικοί του ΝΒΑ έτρεχαν από την Αμερική για να δουν μπάσκετ στην Ελλάδα. Να δουν τον Γιάννη και τον Θανάση στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου, πριν καν παίξουν σε ομάδα της Α΄ Εθνικής. Και χθες, ο μικρός με το μεγάλο άνοιγμα χεριών και το πιο μεγάλο ταλέντο επελέγη 15ος στο ντραφτ του ΝΒΑ. «Πιο ψηλά από κάθε άλλον Ελληνα», λένε οι ειδήσεις, κάτω από μια φωτογραφία όλο χαμόγελα και με την ελληνική σημαία. Κι εδώ είναι που φρίττουν όσοι ουρλιάζουν «αίμα, τιμή...» κι όσοι ετοιμάζουν νόμους περί ιθαγένειας με στόχο τον αποκλεισμό και όχι την ένταξη. Αν περνούσε από το χέρι τους, θα ξεβάφτιζαν από Ελληνα τον Γιάννη. Που πήρε την υπηκοότητα λόγω «εξαιρετικών υπηρεσιών». Εμφανίζεται έτσι σαν χάρισμα το δικαίωμά του, δικαίωμα όσων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ αλλά τους στερείται η ελληνική υπηκοότητα. Για όλους αυτούς τους κατάφωρα αδικημένους θα παίζει τώρα μπάσκετ, και στην Εθνική Ελλάδος, ο Γιάννης. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Με καταγωγή από τη Νιγηρία.

Η πιο διάφανη λίμνη της Γης Οι πρώτες φωτογραφίες από τον βυθό της διαυγέστερης λίμνης του πλανήτη (http://www.tovima.gr, 21/06/2013 )

...............................................................

Η πιο διάφανη λίμνη της Γης

Οι πρώτες φωτογραφίες από τον βυθό της διαυγέστερης λίμνης του πλανήτη

 

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  http://www.tovima.gr, 21/06/2013 20:02

 

 

Εικόνα από τον βυθό της Γαλάζιας Λίμνης, της λίμνης με τα καθαρότερα νερά στον πλανήτη Klaus Thymann / Project Pressure

  

Ουάσινγκτον 

Η διαυγέστερη λίμνη του πλανήτη βρίσκεται στη Νέα Ζηλανδία και λέγεται… Γαλάζια Λίμνη. Τα διάφανα νερά της – σχεδόν τόσο διαυγή όσο το απoσταγμένο νερό – προστατεύονται αυστηρά για να διατηρήσουν την καθαρότητά τους. Ενας φωτογράφος προσφέρει για πρώτη φορά εικόνες από τον βυθό της.
Κρυστάλλινη διαύγεια
Η Γαλάζια Λίμνη βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο Λιμνών Νέλσον, δίπλα στο όρος Φράνκλιν στο νότιο νησί της Νέας Ζηλανδίας. Τροφοδοτείται από μια άλλη λίμνη, την Κόνστανς, η οποία βρίσκεται σε λίγο μεγαλύτερο υψόμετρο. Το νερό και των δυο λιμνών προέρχεται από παγετώνες, γι’ αυτό και είναι εξαιρετικά καθαρό. Της Γαλάζιας Λίμνης όμως, καθώς «φιλτράρεται» μέσα από πετρώματα προερχόμενο από την Κόνστανς, είναι πραγματικά… κρυστάλλινο.



Αποψη της Γαλάζιας Λίμνης από ελικόπτερο Πηγή Klaus Thymann
 / Project Pressure


Μελέτη που έγινε από το Εθνικό Ινστιτούτο Ερευνών Υδάτων και Ατμόσφαιρας της Νέας Ζηλανδίας έδειξε ότι η ορατότητα στη λίμνη φθάνει σε βάθος σχεδόν 80 μ.. «Αυτό την καθιστά τη διαυγέστερη λίμνη στον κόσμο» δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ο Ρόμπερτ Μέριλις, υδρολόγος του Iνστιτούτου. «Ουσιαστικά έχει σχεδόν την ίδια ορατότητα με το απoσταγμένο νερό – δηλαδή το 100% καθαρό νερό από το οποίο έχουν αφαιρεθεί όλες οι προσμείξεις».
Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί τα νερά της Γαλάζιας Λίμνης έχουν τις μπλε-βιολετί αποχρώσεις που παρατηρούνται μόνο στα πιο καθαρά φυσικά νερά. Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να απολαύσει «εκ των έσω» τη διαύγειά τους, αφού το κολύμπι στη λίμνη απαγορεύεται αυστηρά, όχι μόνο για την προστασία του σπάνιου φυσικού περιβάλλοντός της αλλά και επειδή θεωρείται ιερή από τους ιθαγενείς Μαορί.



Τα κρυστάλλινα νερά είναι επίσης παγωμένα και απαγορευμένα στους κολυμβητές: ο Κλάους Τίμαν βούτηξε με ειδική άδεια και στολή Πηγή Klaus Thymann / Project Pressure

Ο φωτογράφος Κλάους Τίμαν έλαβε ωστόσο ειδική άδεια τόσο από τις αρχές της Νέας Ζηλανδίας όσο και από τους Μαορί ώστε να βουτήξει και να τραβήξει φωτογραφίες από τον βυθό της λίμνης στο πλαίσιο του Project Pressure, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει ιδρύσει για την «αποτύπωση» των παγετώνων σε εικόνες προτού αυτoί χαθούν οριστικά από τη Γη λόγω της κλιματικής αλλαγής. «Ηταν μια εκπληκτική εμπειρία» δήλωσε. «Σε μερικές δεκαετίες το μόνο που θα έχει μείνει από μεγάλο μέρος των παγετώνων της Γης θα είναι οι φωτογραφίες. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να έχουμε μια οπτική κληρονομιά από το πώς έμοιαζε κάποτε ο κόσμος».

"Το παραμύθι που δεν είχε τέλος" του ποιητή Κώστα Βάρναλη (http://n-tomaras.blogspot.gr, 19/6/2013)

...............................................................

Το παραμύθι που δεν είχε τέλος

        

             του ποιητή Κώστα Βάρναλη

 

 Όσο πιο μεγάλο και μπερδεμένο ήταν το παραμύθι, τόσο περισσότερο του άρεσε. Ήταν παραμύθια που βαστούσανε μέρες και βδομάδες ολάκερες. Μα όσο μεγάλα και να ήτανε, ερχότανε επιτέλους η ώρα τους να τελειώσουν. Ε, τότε ο βασιλιάς γινότανε τρομερά δυστυχής. Αρρωστούσε, που έλεγες πως θα πεθάνει.
  Είδε κι απόειδε αυτός, η δωδεκάδα του (το συμβούλιό του) κι ο γιατρός του, αποφασίσανε όλοι μαζί να στείλουνε τελάληδες* σ’ όλες τις επαρχίες και σε όλα τα χωριά του βασιλείου, να διαλαλήσουνε:
  – Όποιος ξέρει ένα παραμύθι που να μην τελειώνει ποτέ, ας παρουσιαστεί να το πει του πολυχρονεμένου βασιλιά, κι αυτός θα του δώσει ένα σακί φλουριά και την κόρη του για γυναίκα.
  Όσοι ακούγανε αυτά τα λόγια, αστράφτανε τα μάτια τους από τον πόθο να γίνουνε πολύ πλούσιοι και να παντρευτούν τη βασιλοπούλα. Κι όλοι νομίζανε πως θα τα καταφέρνανε να διηγηθούνε παραμύθι χωρίς τέλος. Το κάτω της γραφής, αν αποτυχαίνανε, δε θα είχανε να χάσουνε τίποτα.
  Μα οι τελάληδες προσθέτανε στο τέλος:
  – Όποιος όμως δε τα καταφέρει να διηγηθεί το ατέλειωτο παραμύθι, τότε ο βασιλιάς θα του κόψει το κεφάλι!
  Όταν ακούγανε αυτήν την ποινή, τους έπιανε τρόμος και φόβος. Τότε νιώθανε πως ο βασιλιάς δε ζητούσε εύκολο πράμα. Και λέγανε συναμεταξύ τους:
  – Αδύνατα πράγματα ζητάει.
  Ωστόσο παρουσιαστήκανε στο βασιλιά δυο τρεις αποφασισμένοι ή να κερδίσουνε το στοίχημα ή να χάσουνε το κεφάλι τους. Ο πρώτος, που δοκίμασε να πει το ατέλειωτο παραμύθι, μπόρεσε να το βαστάξει τρεις μήνες. Μα ύστερα η φαντασία του είχε στερέψει. Μασούσε τα λόγια του, δεν έβρισκε τίποτα να πει και έτσι έχασε το κεφάλι του.
  Τότε οι άλλοι δυο φοβηθήκανε κι ούτε καν τολμήσανε ν’ αρχίσουνε. Φύγανε, κι ευχαριστούσανε μάλιστα το Θεό που γλυτώσανε απ’ του Χάρου τα δόντια.
  Πέρασε πολύς, πάρα πολύς καιρός, και κανένας δεν ερχόταν στο παλάτι γι’ αυτή τη δουλειά.
  Όπου νά σου μια μέρα και παρουσιάζεται ένας ξένος –από πού ήταν, κανένας δεν ήξερε. Μα η εξυπνάδα του και το θάρρος του ήταν μεγάλα.
  – Μεγάλε βασιλιά, είπε, αφού έκανε τον απαραίτητο τεμενά.* Άκουσα πως δίνεις μεγάλη αμοιβή σε κείνον που θα σου διηγηθεί ένα παραμύθι χωρις τέλος. Του δίνεις ένα σακί φλουριά και τη βασιλοπούλα. Είναι αλήθεια;
  – Αλήθεια, απάντησε ο βασιλιάς. Αν όμως δεν πετύχει, τότε του παίρνω το κεφάλι.
  – Το ξέρω κι αυτό, είπε ο ξένος. Κι είμαι αποφασισμένος να σου διηγηθώ εγώ μια ιστορία που δεν τελειώνει.
  – Περιμένω ν’ αρχίσεις, είπε ο βασιλιάς και ξαπλώθηκε στον καναπέ απάνω στα πολλά μαξιλάρια.
  Τότε ο ξένος στρογγυλοκάθισε στο πάτωμα απάνω στο κιλίμι μπροστά στο βασιλιά κι άρχισε:
  «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, που μάζεψε όλο το σιτάρι της απέναντι χώρας του και το κλείδωσε σε μιαν αποθήκη τόσο μεγάλη, που για να πας από την μιαν άκρη της έως την άλλη θα έπρεπε να περπατάς από το πρωί ίσαμε το βράδυ.
  »Μια μέρα έπεσε στην πρωτεύουσα ένα μαύρο σύννεφο ακρίδες τόσο μεγάλο, που σκοτείνιασε ο ήλιος κι όλοι νομίσανε πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Γιατί γεμίσανε οι δρόμοι, τα σπίτια, ο αέρας, από ακρίδες τόσο πυκνές, που δεν μπορούσες ν ’ανασάνεις.
  »Αυτές οι αμέτρητες ακρίδες, αφού φάγανε όλα τα αμπέλια και τα δάση και δε χορτάσανε, μυριστήκανε τελευταία και την αποθήκη του σιταριού. Μα η αποθήκη ήταν πολύ καλά κλεισμένη από παντού, κι όχι μονάχα δεν είχε παράθυρα ή καμινάδες, μα ούτε και καμιά σκισμάδα για να μπορέσουνε να τρυπώσουνε μέσα και να φάνε το σιτάρι.
  »Κάμποσες μέρες φέρνανε βόλτα γύρω στην αποθήκη και κοιτάζανε με προσοχή όλες τις μεριές, μπας και βρεθεί πουθενά καμιά τρυπίτσα ή καμιά χαραμάδα. Μα επιτέλους μια τυχερή ακρίδα ανακάλυψε στην ανατολική πλευρά της αποθήκης μια μικρούλα σκισμάδα, που μόλις χωρούσε μοναχή της. Μπήκε το λοιπόν μέσα, πήρε ένα σπειρί σιτάρι και βγήκε.
  »Άμα βγήκε αυτή, μπήκε μια δεύτερη ακρίδα, πήρε κι αυτή ένα δεύτερο σπειρί σιτάρι και βγήκε. Άμα βγήκε κι αυτή, μπήκε μια τρίτη ακρίδα, πήρε κι αυτή ένα τρίτο σπειρί σιτάρι και βγήκε. Ύστερα μπήκε μια τέταρτη ακρίδα και πήρε ένα τέταρτο σπειρί σιτάρι, κι άμα βγήκε κι αυτή, μπήκε μια πέμπτη ακρίδα κτλ…»
  Περάσανε μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, κι ο ξένος αξακολουθούσε να λέει από το πρωί ώς το βράδυ το ίδιο πράμα:
  «Ύστερα μπήκε μια άλλη ακρίδα και πήρε άλλο σπειρί σιτάρι. Άμα βγήκε αυτή, μπήκε άλλη ακρίδα και πήρε ένα άλλο σπειρί σιτάρι…»
  Περάσανε έτσι δυο χρόνια κι ο ξένος έλεγε και ξανάλεγε από το πρωί ώς το βράδυ το ίδιο χαβά.* Ο βασιλιάς στενοχωριότανε πολύ, ώσπου μια μέρα τονε ρώτησε θυμωμένος:
  – Δε μου λες, πόσον καιρό αυτές οι ακρίδες θα μπαίνουνε και θα βγαίνουνε;
  – Μα, βασιλιά μου πολυχρονεμένε, ώς τώρα οι ακρίδες αδειάσανε μια πιθαμή σιτάρι από την αποθήκη. Και μένουνε ακόμα τριακόσιες πιθαμές και μιλιούνια ακρίδες. Ίσως μετά εξακόσια χρόνια θα κατορθώσουν να μπούνε στην αποθήκη όλες οι ακρίδες μια μια και ν’ αδειάσουνε το σιτάρι. Και πάλι βλέπουμε…
  Τότε πια ο βασιλιάς δε βάσταξε. Γούρλωσε τα μάτια του, τινάχτηκε από το ντιβάνι και ξεφώνισε με όλη του τη δύναμη:
  – Καταραμένε άνθρωπε. Θα με τρελάνεις! Άι στο καλό! Έχασα το στοίχημα! Πάρε το σακί τις λίρες και την κόρη μου κι άφησέ με ήσυχο.
  Έτσι ο έξυπνος αυτός ξενοτοπίτης πήρε τα χρήματα, πήρε τη βασιλοπούλα κι έγινε και διάδοχος του θρόνου.
  Ο βασιλιάς είχε γεράσει πολύ κι ευχαριστιότανε τώρα ν’ ακούει παραμύθια κι ιστορίες που είχανε τέλος. Κάθε τόσο συνήθιζε να λέει:
  – Είμαι ευχαριστημένος, που έμαθα πως μονάχα οι ιστορίες που τελειώνουν είναι όμορφες κι έχουνε ενδιαφέρον.
  Άμα πέθανε, έγινε βασιλιάς ο έξυπνος γαμπρός του. Και το κράτος ευτύχησε. Μα οι ιστορικοί δε συμφωνήσανε ακόμα από ποιον τόπο ήταν αυτός ο ξένος.


Aπό το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος δεύτερο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975

Πως είναι η μέρα στη Σελήνη Έξι εντυπωσιακές φωτογραφίες από τη NASA (www.athensvoice.gr, 31/05/2013)

Πως είναι η μέρα στη Σελήνη

Έξι εντυπωσιακές φωτογραφίες από τη NASA

www.athensvoice.gr, 31/05/2013

 

 

 

 Πως είναι κατά την διάρκεια της μέρας στην επιφάνεια της Σελήνης; Η Σελήνη χρειάζεται ένα μήνα για μια πλήρη περιστροφή γύρω από τη Γη και έχει διαρκώς την ίδια πλευρά στραμμένη προς τη Γη. Αυτό σημαίνει ότι έχει μέρα και νύχτα, μόνο που διαρκούν αμφότερες από δύο εβδομάδες.

Μέσω της NASA μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε πως είναι κατά την διάρκεια της ημέρας στην επιφάνεια της Σελήνης. Δείτε τις φωτογραφίες

Τη μέρα το φως είναι πιο λαμπερό σε σχέση με της Γης αλλά ο ουρανός παραμένει σκοτεινός. Δεν υπάρχει ατμόσφαιρα για να διαχέει το φως και φυσικά ούτε σύννεφα ενώ η απουσία όζοντος αφήνει όλη την υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου να φθάνει στην επιφάνεια του φεγγαριού της Γης.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας στην πλευρά της Σελήνης που «κοιτάει» προς τη Γη, το φως είναι επίσης πιο δυνατό από την νύχτα στη Γη καθώς το φως που «επιστρέφει» ο πλανήτης μας (λόγω ατμόσφαιρας) είναι πιο δυνατό.

Γ.Τ.