Πέθανε ο γηραιότερος αρκούδος στον κόσμο (enet.gr, Παρασκευή 31 Μαΐου 2013)

..............................................................

Πέθανε ο γηραιότερος αρκούδος στον κόσμο

Ο 50χρονος Ανδρέας του “Αρκτούρου”

Από το 1993 ζούσε σε καταφύγιο στο Νυμφαίο

Ο μαθουσάλας αρκούδος του καταφυγίου του “Αρκτούρου” που έφτασε σε ηλικία 50 ετών, ηλικία που δεν έχει καταγραφεί σε καμιά άλλη αρκούδα στον κόσμο, όταν το προσδόκιμο ζωής υπολογίζεται στα 25 χρόνια για τις αρκούδες που ζουν ελεύθερες και στα 30 για όσες είναι σε αιχμαλωσία, πέθανε ήρεμος στο Νυμφαίο. 

Ο Ανδρέας, μια αρκούδα σύμβολο, ήταν το πρώτο αρσενικό που κατοίκησε το Καταφύγιο του “Αρκτούρου” το 1993 και ήταν ο γηραιότερος κάτοικός αυτού, καθώς και όλων των Καταφυγίων Άγριας Ζωής του κόσμου.

Ο Ανδρέας κατασχέθηκε τον Ιανουάριο του 1993 από αρκουδιάρη στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Ήταν υποσιτισμένος, το βάρος του δεν ξεπερνούσε τα 90 κιλά, φοβισμένος και σε άθλια φυσική κατάσταση. Είχε θαμπό, μαδημένο τρίχωμα και κατεστραμμένη όραση. Τη μύτη του τρυπούσαν δυο χαλκάδες με μια αλυσίδα περασμένη ανάμεσά τους.

Όλα αυτά τα χρόνια, τον είχαν “υιοθετήσει” περίπου 300 πολίτες στηρίζοντας την προσπάθεια της οργάνωσης να τον κρατήσει στη ζωή με επάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις κι εντατική κτηνιατρική παρακολούθηση. Αποτέλεσε έμπνευση για λούτρινο παιχνίδι και για παιδικό βιβλίο, ενώ τα τελευταία 10 χρόνια απολάμβανε δικό του διαμέρισμα στη δασική έκταση του Καταφυγίου προκειμένου να μην ενοχλείται ούτε από τις άλλες αρκούδες, αλλά ούτε και από τους επισκέπτες.

“Όταν πρωτοήρθε στο Καταφύγιο, εγώ ήμουν αυτός που του αφαίρεσε το χαλκά απ' τη μύτη. Ήταν ατάιστος, είχε μόλις δύο δόντια και δεν έβλεπε καλά. Θυμάμαι πάντως τον τσιγγάνο που τον είχε, όταν μας τον παρέδωσε μας είπε ότι έζησε την οικογένειά του απ΄ αυτόν επί 28 χρόνια” θυμάται ο Τάσος Δαρβάρης, ένας από τους φροντιστές του Ανδρέα. Ο Ανδρέας ήταν ήρεμος και φιλικός αρκούδος και στο χώρο που ζούσε άφηνε ακόμη και γάτες να μπαίνουν μέσα, να φωλιάζουν στο τρίχωμά του και να κοιμούνται μαζί του. Ιδιαίτερα κοινωνικός, ο παππούς Ανδρέας, αντιλαμβανόταν την παρουσία των φροντιστών μέσω της όσφρησης, αφού οι άλλες του αισθήσεις του είχαν εξασθενήσει και τους άφηνε να τον ταΐζουν μέλι με κουταλάκι. “Όταν πέθανε, με ειδοποίησαν και μου είπαν, Τάσο, ο φίλος σου πέθανε” λέει ο κ. Δαρβάρης, προσθέτοντας ότι κάθε άνοιξη ανησυχούσαν μήπως ο Ανδρέας, λόγω της προχωρημένης ηλικίας, δεν ξυπνήσει από τον χειμέριο ύπνο.

Ένα δόντι του Ανδρέα έχει σταλεί σε εξειδικευμένο εργαστήριο του Καναδά, για να υπολογιστεί με ακρίβεια η ηλικία του, λέει η Βάσω Πετρίδου από τον “Αρκτούρο”.

Ο κ. Δαρβάρης αποχαιρετώντας τον Ανδρέα, θυμήθηκε ένα ποιηματάκι που είχε γράψει γι΄ αυτόν:

“Έζησα πολλά χρονάκια

με χορό και τραγουδάκια

γύρω-γύρω από το ντέφι

για να κάνει ο κόσμος κέφι

και πάντα παρακαλούσα

μια ζωή αντίστροφη να ζούσα...”

Οι κορυφαίες στιγμές του εφετινού Champions League (www.contra.gr, 28/5/2013)

...............................................................

Οι κορυφαίες στιγμές του εφετινού Champions League

  
















Κάνε κλικ εδώ για να δεις βιντεο από αγώνες της φετινής διοργάνωσης:

http://www.contra.gr/Soccer/Europe/ChL/oi-koryfaies-stigmes-toy-efetinou-champions-league.2272383.html

Παγωτό: Η πιο νόστιμη ιστορία (φωτογραφίες) (26 Μάιος 2013 | Katrin Alamanou tvxs.gr)

...........................................................

Παγωτό: Η πιο νόστιμη ιστορία (φωτογραφίες)

09:42, 26 Μάιος 2013 | Katrin Alamanou tvxs.gr/node/129744

 

Το αγαπημένο γλύκισμα του καλοκαιριού, το παγωτό, έχει τη δική του παγκόσμια και γλυκιά ιστορία, Με τις πρώτες γραπτές πηγές να προέρχονται από την Κίνα, η ιστορία του παγωτού περνά από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τη Μεσοποταμία, τη Σικελία, την Κωνσταντινούπολη, φτάνει στις αριστοκρατικές Βερσαλλίες της Γαλλίας και εν συνεχεία επεκτείνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική, και εν τέλει σε όλο τον κόσμο. Της Κατρίν Αλαμάνου

Χιόνι, γάλα και βρασμένο ρύζι είναι τα συστατικά του πρώτου παγωτού από την Κίνα, όπως αναφέρεται σε πηγές του 600 π.Χ. Ο πάγος διατηρούταν για εβδομάδες σε υπόγειες αποθήκες.

Από χιόνι, μέλι και πολτό φρούτων, ήταν φτιαγμένο το παγωμένο γλύκισμα που δοκίμασε ο αυτοκράτορας Νέρων (54 – 68 μ.Χ.), στη Ρώμη. Ήταν κατά πάσα πιθανότητα ο πρώτος άνθρωπος που δοκίμασε παγωτό στη Δύση.

Γρανίτες από χιόνι, χυμό και κομμάτια φρούτων έφτιαχναν οι κάτοικοι της Σικελίας, σε μια παραλλαγή των σερμπετιών που έφεραν οι Άραβες περίπου το 800 μ.Χ, όταν κατέλαβαν το νησί. Πολλούς αιώνες αργότερα ο βασιλιάς Βίκτωρ - Αμεδαίος Β' σημείωσε το 1718 στο ημερολόγιό του πόσο τον εκνεύριζε η συνήθεια των συμβούλων του στο Παλέρμο να απολαμβάνουν σε κάθε περίσταση μια γρανίτα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων.

Στο σαράι του σουλτάνου της Κωνσταντινούπολης, όπως μνημονεύουν πολλοί περιηγητές του 16ου αιώνα, υπήρχαν αποθήκες πάντα γεμάτες με χιόνι για το αραίωμα των σερμπετιών ενώ οι καλεσμένοι εντυπωσιάζονταν με τις κούπες για τα επιδόρπια, φτιαγμένες από παγωμένους χυμούς φρούτων.

(Πατήστε πάνω στις εικόνες)

^{Κωνσταντινούπολη, 1890-1900.}

Πολύ πιο κοντά στο σημερινό παγωτό ήταν η συνταγή που εφηύραν οι Ιταλοί στις αρχές περίπου του 17ου αιώνα: Ζέσταιναν ένα μείγμα κρέμας γάλακτος και ζάχαρης, το αρωμάτιζαν με πολτό φρούτων και το χτυπούσαν για ώρα μέσα σε ένα λουτρό από σπασμένο πάγο και αλάτι.

Μέχρι τα μέσα του αιώνα οι γρανίτες και τα παγωτά είχαν φθάσει ως τις Βερσαλίες, αλλά η τιμή τους ήταν αρχικά απαγορευτική για τους κοινούς θνητούς. Μερικές δεκαετίες αργότερα η συντεχνία των λεμοναδοποιών παρασκεύαζε καθημερινά «αρωματικό χιόνι» και το μοίραζε στα cafe των Παρισίων. Οι Γάλλοι μετά από έναν αιώνα μετέτρεψαν τη γρανίτα στο γνωστό σορμπέ, με την προσθήκη ασπραδιού αυγού. Το σορμπέ πάγωνε συνήθως σε καλούπια σχήματος φρούτων.

Ο πρώτος παγωτατζής στην ιστορία, πάντως, ήταν φυσικά Ιταλός. Λεγόταν Φραντσέσκο Προκόπιο Κούτο και ξεκίνησε τη δουλειά του το 1686 ενώ στη συνέχεια άνοιξε ένα κατάστημα στο Παρίσι, το «Λε Προκόπ», που υπάρχει μέχρι σήμερα.

^{Λονδίνο, 1877.}

Τα παγωτά πήραν τα πρωτεία από τις γρανίτες κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα, στη χώρα των καινοτομιών, τις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Τζορτζ Ουάσιγκτον ενθάρρυνε τους μαγείρους του να ανακαλύπτουν νέες συνταγές παγωτού.

_{Βόρεια Καρολίνα, ΗΠΑ. 1900-1910.} 

Το 1843 μια νοικοκυρά από το Νιου Τζέρσεϊ κατασκεύασε το 1843 την πρώτη χειροκίνητη παγωτομηχανή και μέσα σε τρεις δεκαετίες είχαν κιόλας εμφανιστεί 70 βελτιωμένοι τύποι της.

^{Λουϊζιάνα, 1940.}

Η τεράστια ζήτηση ώθησε το 1851 τον Τζέικομπ Φάζελ να ιδρύσει στη Βαλτιμόρη την πρώτη βιομηχανία παγωτού ενώ ο Ερνεστ Χάμγουι, ένας σύριος μετανάστης στο Σεντ Λούις, έφτιαξε το 1904 τον πρώτο πύραυλο της ιστορίας (που τότε ονομαζόταν χωνάκι), εκτοξεύοντας τις πωλήσεις σε δυσθεώρητα ύψη.

Το παγωτό στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα η πρώτη γαλακτοβιομηχανία άνοιξε το 1934, στον Βοτανικό. Λίγα χρόνια αργότερα άνοιξε και στη βόρεια Ελλάδα μεγάλη γαλακτοβιομηχανία, με έδρα τις Σέρρες. Τότε κυκλοφόρησε το πρώτο τυποποιημένο παγωτό.

Οι πλανόδιοι παγωτατζήδες έγιναν σύμβολο μιας μεταπολεμικής Ελλάδας που εκσυγχρονιζόταν.  Με το καρότσι τους γεμάτο παγωμένη κρέμα και παγωτά κασάτα περιφέρονταν στις γειτονιές και πούλαγαν την γλυκιά πραμάτια τους. Μέσα σε ένα μεγάλο κάδο με χιόνι (ή  έτοιμο πάγο αργότερα), έριχναν στρώσεις αλάτι για να διατηρείται η θερμοκρασία κάτω από το μηδέν. Εκεί βύθιζαν ένα δεύτερο κάδο πιο μικρό, γεμάτο παγωτό, το οποίο κάθε λίγο ανακάτευαν με μια μεγάλη ξύλινη κουτάλα για να μην κρυσταλλώσει.

Σήμερα οι έλληνες προτιμούν να αγοράζουν παγωτά από περίπτερα ή 

μικρά μαγαζιά. Σε ποσοστό πάνω από 40%, προτιμούν το παγωτό ξυλάκι.

Ιταλικό ή Αμερικανικό;

Δύο είναι οι βασικές συνταγές παγωτού που χρησιμοποιούνται ευρέως στη Δύση, σήμερα, το λεγόμενο αμερικανικού τύπου και το ιταλικό (gelato).

 

Το ιταλικό gelato φτιάχνεται μόνο με πλήρες γάλα, χωρίς αβγά και 

έχει πυκνή σύσταση και έντονη γεύση. Αντίθετα, το παγωτό αμερικα-

νικού τύπου είναι πιο λιπαρό, γιατί φτιάχνεται με κρέμα γάλακτος 

 και είναι ελαφρύ σαν αφρός, γιατί το 50% του όγκου του αποτελείται 

από αέρα.

 

Το αμερικανικό είναι πιο ανθυγιεινό καθώς περιέχει 10-12% λιπαρά ενώ 

το gelato με την πλούσια γεύση περιέχει μονο 4-5%.

^{Παλέρμο, Σικελία, 1943. Αμερικανός στρατιώτης που βρήκε στη} 

^{Σικελία συγγενείς του, με τις τρεις εξαδέλφες του.}

Το Ανατολίτικο

Dondurma είναι στα τουρκικά το παγωτό. Η νοστιμότερη γεύση του είναι το Kaymaklı Dondurma (καϊμακλί ντοντουρμά), δηλαδή το παγωτό καϊμάκι, που φτιάχνεται από γάλα γίδας, ζάχαρη, σαλέπι και μαστίχα. Θεωρείται ότι προέρχεται από το Καχραμάνμαρας, μια περιοχή στα βάθη της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Το Kahramanmaraş φημίζεται για την παραγωγή του σαλεπιού και ενός αλευριού που παράγεται από αποξηραμένους κονδύλους ορχιδέας, συστατικά που χρησιμοποιούνται στη παραγωγή του dondurma.

Πρόκειται για ένα «ελαστικό παγωτό» που κόβεται και με μαχαίρι. Στη Συρία το πασπαλίζουν με πράσινο φιστίκι.

Πράσινο του τσαγιού

Μια ιδιαίτερη και δροσιστική γεύση παγωτού είναι η ιαπωνική εκδοχή με πράσινο τσάι. Η γεύση αυτή είναι πολύ δημοφιλής στην Ιαπωνία, στη Νότια Κορέα και σε πολλές χώρες τις Νοτιοανατολικής Ασίας.

Και μια συνταγή με ρετρό διάθεση

Από τις εκατοντάδες συνταγές παγωτού που μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο ξεχωρίζει το «παγωτό λουκούμι», με κρέμα γάλακτος, ζάχαρη, αυγά, λουκούμια με γεύση κατά προτίμηση τριαντάφυλλο και σπόρους ροδιού. Ολόκληρη η συνταγή στο blog tantekiki.blogspot.gr.

Πηγές:
-Δαβίας, Ορέστης, «Από τα αιώνια χιόνια... στο βιομηχανοποιημένο παγωτό», Το Βήμα, 1-08-1999.
-Το παγωτό έχει τη δική του ιστορία, tanea.gr, 2-10-2012.
-Μπλέτσας, Ευτύχης, «Σήμερον το Παγωτό», bletsas.gr, 25-08-2011
-«Η Γαστρονομία ανατολικά του Ευφράτη», mirsini.gr.
-Library of Congress, loc.gov.
-flickr.com/commons.

«Auto da fe» στους 451 βαθμούς Φαρενάιτ Του Τάσου Τσακίρογλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 9/5/2013)

.................................................................

«Auto da fe» στους 451 βαθμούς Φαρενάιτ

Του Τάσου Τσακίρογλου

Τη νύχτα της 10ης Μαΐου του 1933, την πλατεία Μπέμπελ του Βερολίνου, αλλά και είκοσι ακόμα πλατείες της Γερμανίας, φώτιζε μια ιδιαίτερη φλόγα. Μια φωτιά που προκαλούσε στα μάτια κάποιων μια λάμψη τρόμου και άλλων μια λάμψη παράφορης χαράς και έκστασης που θύμιζε τα μεσαιωνικά auto da fe της Ιεράς Εξέτασης σε Ισπανία και Πορτογαλία, όταν ρίχνονταν στην πυρά «οι αιρετικοί και οι άπιστοι», προκειμένου να μετανοήσουν και να εξαγνιστούν.

Εκείνη τη νύχτα στη Γερμανία, όμως, στην πυρά δεν παραδίδονταν άνθρωποι, αλλά βιβλία και ό,τι αυτά εκπροσωπούσαν: ιδέες, αμφισβήτηση, γνώση, σκέψη, προβληματισμό. Αρα ό,τι πιο επικίνδυνο για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που χτιζόταν συστηματικά από τους ναζί, με τις μεθόδους που το συνόδευαν: βία, καταστολή, λογοκρισία, έλεγχος της σκέψης και της έκφρασης, πογκρόμ και καταπίεση.

Μόνο στο Βερολίνο υπολογίζεται ότι κάηκαν περί τα 20.000 βιβλία, ανάμεσά τους έργα των Ε. Κέστνερ, Μπ. Μπρεχτ, Κ. Κάουτσκι, Χ. Μαν, Στ. Τσβάιχ, Σ. Φρόιντ, Κ. Μαρξ, Ε. Μαρί Ρεμάρκ, Φ. Βέρφελ, Ε. Χέμινγουεϊ, Τζ. Λόντον, Χέλεν Κέλερ. Στάχτη έγιναν και βιβλία του μεγάλου εθνικού ποιητή των Γερμανών, Χάινριχ Χάινε, ο οποίος στο έργο του «Αλμανσορ» (1820-21) είχε γράψει προφητικά: «Εκεί όπου καίνε βιβλία, μία ημέρα θα καίνε και ανθρώπους». Και όντως, πέντε χρόνια αργότερα, ακολούθησε η περίφημη Νύχτα των Κρυστάλλων, με την πυρπόληση των εβραϊκών συναγωγών, για να έρθει η κατάληξη με την «τελική λύση» και το Ολοκαύτωμα, όπου βρήκαν τον θάνατο εκατομμύρια Εβραίοι.

Η αντιμετώπιση του βιβλίου ως φορέα απαγορευμένης γνώσης, ως ενός σύγχρονου απαγορευμένου καρπού της βιβλικής Εδέμ, έχει μακρά ιστορία στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αφού πρώτη η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία συνέταξε τους περίφημους Index Librorum Prohibitorum (Κατάλογοι Απαγορευμένων Βιβλίων), αρχής γενομένης από την Ολλανδία το 1529, για να ακολουθήσουν η Βενετία και το Παρίσι το 1543 και 1551 αντίστοιχα. Το πρώτο Ρωμαϊκό Index ήταν έργο του Πάπα Παύλου Δ΄ (1559) και περιελάμβανε έργα των Γαλιλαίου, Κοπέρνικου, Φ. Μπέικον, Ερασμου κ.ά.

Το εχθρικό κλίμα κατά του γραπτού λόγου και του βιβλίου ως φορέα του, αλλά και ως κιβωτού μνήμης, περιέγραψε με αριστουργηματικό τρόπο το 1953 ο Ρέι Μπράντμπερι στο βιβλίο του «Φαρενάιτ 451», ένα δυστοπικό μυθιστόρημα (που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Φρ. Τριφό) για μια μελλοντική κοινωνία, στην οποία τα βιβλία παραμένουν απαγορευμένα και, όταν εντοπίζονται, ρίχνονται στην πυρά, όπου καταστρέφονται στη θερμοκρασία του τίτλου του.

Τη συζήτηση για το κατά πόσον θα ήταν αναγκαία σήμερα η απαγόρευση και το κάψιμο βιβλίων έχει συνοψίσει έξοχα ο Νιλ Πόστμαν στο εμβληματικό έργο του «Διασκέδαση μέχρι θανάτου». Εκεί υποστηρίζει ότι μεταξύ του Τζορτζ Οργουελ, ο οποίος φοβόταν εκείνους που θα καταργήσουν διά της βίας τη σκέψη και τα βιβλία, δηλαδή τους εκπροσώπους ενός ναζιστικού τύπου κράτους, και του Αλντους Χάξλεϊ, ο οποίος τρομοκρατούνταν με την ιδέα ότι κανείς δεν θα απαγορεύσει τα βιβλία, γιατί θα έρθει μια εποχή που κανείς δεν θα είναι διατεθειμένος να διαβάζει λόγω σύγχυσης και υπερπληροφόρησης σε έναν soft ολοκληρωτισμό, φαίνεται να δικαιώνεται ο δεύτερος.

Ή όπως έλεγε ο Μίλαν Κούντερα (αναφέρω από μνήμης): Από την εποχή που οι πάντες λογοκρίνονταν, θα φθάσουμε στην εποχή που όλοι θα γράφουν και θα μιλάνε, αλλά κανείς δεν θα τους ακούει.

Η ιστορία πίσω από την Ημέρα της Μητέρας (15 Μάιος 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

................................................................

Η ιστορία πίσω από την Ημέρα της Μητέρας

07:14, 15 Μάιος 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/94582

 

 

Πριν τις κάρτες και τα δώρα, η Ημέρα της Μητέρας συμβόλιζε το πένθος των γυναικών για τους νεκρούς στρατιώτες και την ανάγκη για ειρήνη. Όταν με τον καιρό εξελίχθηκε σε μια εμπορική γιορτή, η μεγαλύτερη υποστηρίκτριά της προσπάθησε με κάθε τρόπο να σταματήσει αυτήν την εξέλιξη και τελικά πέθανε αδέκαρη σε ένα σανατόριο. Φυσικά, η Ημέρα της Μητέρας συνέχισε να υπάρχει χωρίς αυτήν και σήμερα γιορτάζεται με διάφορες μορφές σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το 1850 η επικεφαλής της οργάνωσης των γυναικών στην δυτική Βιρτζίνια, Ann Reeves Jarvis, δημιούργησε ομάδες εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής, σε μια προσπάθεια να μειωθεί η βρεφική θνησιμότητα από τις ασθένειες και το μολυσμένο γάλα, αναφέρει η ιστορικός Katharine Antolini του West Virginia Wesleyan College. Οι ομάδες αυτές, συν τοις άλλοις, βοηθούσαν τραυματίες στρατιώτες και από τις δύο πλευρές στην διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.

Στα μεταπολεμικά χρόνια η Jarvis και άλλες γυναίκες οργάνωναν την ίδια μέρα πικνικ και άλλες εκδηλώσεις, με σκοπό να προάγουν την ειρήνη και να ενώσουν τους πρώην εχθρούς. Μάλιστα, η Julia Ward Howe, συνθέτης του «Battle Hymn of the Republic», έγραψε το 1870 την «Προκήρυξη της Ημέρας της Μητέρας», στην οποία καλούσε τις γυναίκες να λάβουν ενεργό πολιτικό ρόλο στην προώθηση της ειρήνης. Μέχρι τότε, η Jarvis είχε καταφέρει να κινητοποιήσει γυναίκες σε ολόκληρη την πολιτεία της Βιρτζίνια.

Αυτή που είναι πραγματικά υπεύθυνη γι' αυτό που σήμερα αποκαλούμε Ημέρα της Μητέρας είναι η κόρη της Jarvis, Ann, η οποία καθιέρωσε την γιορτή και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της πολεμώντας την εξελιγμένη της μορφή. Μετά το θάνατο της μητέρας της, η Ann, που δεν έκανε ποτέ παιδιά, έγινε η κινητήρια δύναμη πίσω από τους πρώτους εορτασμούς της Ημέρας της Μητέρας, το 1908.

Μετά από μεγάλες προσπάθειες της Ann, οι εκδηλώσεις για την Ημέρα της Μητέρας διεξάγονταν όχι μόνο στην Βιρτζίνια, αλλά σε πολλές αμερικανικές πολιτείες, μέχρι που, το 1914, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον όρισε επίσημο εορτασμό κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.

«Για την Ann Jarvis εκείνη την ημέρα πήγαινες στο σπίτι σου, περνούσες χρόνο με την μητέρα σου και την ευχαριστούσες για όλα όσα έκανε», εξηγεί η Antolini, της οποίας η διατριβή φέρει το όνομα «Anna Jarvis και η υπεράσπιση της ημέρας της μητέρας της». Όμως στα μάτια της Jarvis, όλο αυτό μετατράπηκε σε αποτυχία.

Η ιδέα της γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα εμπορικό χρυσωρυχείο για την αγορά, με λουλούδια, γλυκά και ευχετήριες κάρτες, κάτι που δεν άρεσε στην Jarvis, η οποία αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της κληρονομιάς της ώστε η γιορτή να επιστρέψει στις ρίζες της.

Δημιούργησε την «Ένωση για την Ημέρα της Μητέρας» και προσπάθησε να πάρει τον έλεγχο της γιορτής. Οργάνωσε μποϊκοτάζ, απείλησε με αγωγές και απιτέθηκε ακόμη και στην Eleanor Roosevelt, όταν αυτή χρησιμοποίησε την γιορτή για να μαζέψει χρήματα για φιλανθρωπικές οργανώσεις. Μάλιστα, το 1923, διέλυσε τη σύνοδο των ζαχαροπλαστών στην Φιλαδέλφια. Παρόμοιες διαμαρτυρίες ακολούθησαν για πολλά χρόνια αργότερα.

Οι έντονες προσπάθειες της Ann Jarvis για αλλαγή της γιορτής συνεχίστηκαν μέχρι τον θάνατό της, στα 84, σε σανατόριο της Φιλαδέλφιας. «Αυτή η γυναίκα, η οποία πέθανε αδέκαρη, ήταν μια γυναίκα που, αν ήθελε, μπορούσε να επωφεληθεί οικονομικά από την Ημέρα της Μητέρας», δηλώνει η Antolini. «Όμως αυτή καταφέρθηκε εναντίον όσων έκαναν κάτι παρόμοιο και το πλήρωσε, οικονομικά και σωματικά».

Τσολιάς, Φέσι, Καριοφίλι... (http://n-tomaras.blogspot.gr, 16 Μαρ 2011)

................................................................

http://n-tomaras.blogspot.gr, 16 Μαρ 2011

Τσολιάς, Φέσι, Καριοφίλι...*

Τσολιάς, ο κουρελής: Ετοιμαζόμαστε για την Εθνική Γιορτή και καλό είναι να φρεσκάρουμε στη μνήμη μας ορισμένες λέξεις των ημερών που έχουν συνδυαστεί με τον πολιτισμό των Ελλήνων, αλλά δεν είναι ελληνικές. Μια απ αυτές είναι και η τουρκική λέξη Τσολιάς. Προέρχεται από το τουρκικό çul (< αραβικό cull) και σημαίνει το “κουρέλι”, “το παλιόρουχο”. Κατά το λεξικό του Μπαμπινιώτη: “φαίνεται ότι η λέξη είχε αποδοθεί μειωτικά στους κλέφτες και τους αρματολούς (από τους Τούρκους) επειδή η φουστανέλα ήταν ραμμένη από πολλά μικρά κομμάτια υφάσματος). Η λέξη τσολιάς είναι ομόρριζη με τη λέξη τσόλι και τσούλι. Στα 24γράμματα θα διαβάσετε και την ιστορία της λέξης ο εύζωνος.
Φέσι, το εκ Μαρόκου: Αντίθετα με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι το Φέσι δεν είναι Τουρκικής προέλευσης. Η προέλευση του είναι από την πόλη Φες (εξ ου και το όνομα) ή Φεζ (αραβ. فاس Fās, γαλλ. Fès) του Μαρόκου. Μέχρι το 19ο αιώνα, η πόλη Φες ήταν η μοναδική πηγή για τα παραδοσιακά καπέλα με το ιδιαίτερο κόκκινο χρώμα. Στην Τουρκία η χρήση του φεσιού απαγορεύτηκε το 1925. Ο ίδιος, ο Ατατούρκ, χαρακτήρισε το φέσι ως "παρακμιακό" και το κατήγγειλε ως "κάλυμμα της κεφαλής των Ελλήνων".
Το Ιταλικό Καριοφίλι: Η λέξη καριοφίλι, αντίθετα, είναι Ιταλική. Στις αρχές του 1800 τα “Καλάσνικοφ” της εποχής ήταν τα φημισμένα όπλα της Ιταλικής εταιρείας “Carlo e Figli” (: Κάρλο και υιοί). Αυτό το “Carlo e Figli”> “Κάρλο ε φίλιι”, οι Έλληνες το πρόφεραν ως καριοφίλι και έτσι και έμεινε στο ελληνικό λεξιλόγιο και υμνήθηκε από τη Δημοτική και τη Λόγια ποίηση.
Οι λέξεις της εβδομάδας από τα 24γράμματα. 
Τι σημαίνουν οι λέξεις: Τσολιάς, Φέσι, Καριοφίλι κ.ά.;
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός Πηγή: www.24grammata.com

*: Εντάξει, πέρασε η 25η Μαρτίου, αλλά καλό είναι να "φορτώνουμε" το σκληρό μας δίσκο με γνώσεις που θα τις ανασύρουμε κάθε χρόνο, ή όποτε το φέρει η κουβέντα, βρε αδερφέ...!